Ασπρόμαυρες φωτογραφίες...

Καιρό είχα να γράψω, ένιωθα το μυαλό μου να γεμίζει , να πνίγομαι από αυτά που θέλω να πω και να μη μπορώ να τα βάλω σε μια σειρά.. Τι δύσκολο που είναι τελικά να προσπαθείς να γράφεις με σειρά αυτά που νιώθεις έτσι ώστε να έχουν μια συνοχή .. Να μη φαίνονται ασυναρτησίες ενός τρελού..

Και να που ξαφνικά με πιάνει ένα συναίσθημα περίεργο.. Σαν να με πνίγει το παιδικό μπλουζάκι που συνεχίζω και το φοράω ενώ δε μου κάνει. Και παρ' όλα αυτά δεν αλλάζω τίποτα γιατί έχω βολευτεί σε αυτήν την κατάσταση, την τόσο απαθή και μέτρια που κάνει ακόμα και ασπρόμαυρες φωτογραφίες να δείχνουν πιο πολύχρωμες από εμένα.. 

Τι και τι;

Πάει ένας μήνας και κάτι, είχα σταματήσει να γράφω... Και να που τώρα το έχω πάλι ανάγκη γιατί νιώθω μέσα μου να καίγομαι..
Όλοι μας έχουμε ανάγκη κάποια στιγμή να καθόμαστε κάτω από τη σκιά ενός δέντρου , να κλείνουμε τα μάτια μας και να ονειρευόμαστε. Είναι ένας ωραίος τρόπος να δραπετεύεις από όλα αυτά που σε κάνουν να θες να κλαις.. Άλλωστε από τα όνειρα παίρνουμε κουράγιο και ελπίδα. Πρέπει να έχουμε όνειρα στη ζωή μας γεμάτα δράση , γεμάτα συγκίνηση και χρώμα, γεμάτα ανθρώπους και στιγμές..
Δεν είναι απαραίτητο να είναι τέλεια γιατί αν είναι δεν θα προσπαθήσεις να τα ζήσεις φοβούμενος μη κάνεις κάτι λιγότερο από αυτό που είχες ονειρευτεί... Αλλά και να το κάνεις τότε τι;; δεν είσαι χαμένος, έτσι είναι η ζωή...
Θα υπάρξουν στιγμές που θα είσαι κατεστραμμένος, ένα τσαλακωμένο κομμάτι χαρτί, ένα ραγισμένο γυαλί έτοιμο να γίνει σκόνη, ένας κλόουν με ζωγραφισμένο στο πρόσωπο σου ένα ψεύτικο χαμόγελο, ένας υποκριτής που προσπαθεί να ξεγελάσει τον εαυτό του μιας και με τους άλλους έχει αποτύχει.. Έχεις το δικαίωμα να είσαι έτσι όπως έχεις το δικαίωμα να το παλέψεις η να το αφήσεις να σε κυριεύσει και να παραδοθείς στη δίνη του.. Φοβάσαι ότι δεν έχεις τα κότσια να το κάνεις;;
Και όμως όταν λες ότι είσαι μόνος τότε έχεις παραδεχτεί το πρόβλημα και απλώς σου μένει η λύση..
Άσε με να σου πω ένα μυστικό....
Το να γίνεις κάποιος η να κάνεις κάτι δεν έχει τόση σημασία στη ζωή, σημασία έχεις να ζεις τη ζωή...
Μπορείς να κυνηγήσεις τα όνειρα σου και στο τέλος που δεν θα έχεις άλλες δυνάμεις να είσαι χαμογελαστός γιατί έζησες μια ζωή κυνηγώντας τα πάθη σου...
Μπορείς να επιλέξεις να ζήσεις μια κανονική ζωή γεμάτη ασφαλιστικές δικλείδες και να μην ρισκάρεις ποτέ σου, αλλά τότε δε θα έχει πλάκα..
Μπορείς να επιλέξεις το σύντομο δρόμο ή να πας μέσω του κρυφού μονοπατιού που υπάρχει...
Μπορείς να αγαπάς κάποιον που δεν σε αγαπάει ακόμη και να είσαι ερωτευμένος με κάποιον που δεν είναι μαζί σου..
Μπορείς να πέσεις και να σηκωθείς ή να πέσεις και να μείνεις κάτω...
Μπορείς να ζήσεις τη ζωή που ονειρευόσουν ή να ονειρεύεσαι τη ζωή που θα ήθελες να ζήσεις...
Μπορείς να γελάς και να κλαις, να ελπίζεις και να απελπίζεσαι, να πεισμώνεις και να τα παρατάς, να θες και να έχεις...
Όλα αυτά μπορείς να τα έχεις... μπορείς να τα ζήσεις... δεν είναι εύκολο , το ξέρω... Θα κλάψεις και θα παρακαλάς να τα παρατήσεις αλλά κάτι μέσα σου θα λέει πάμε άλλη μία από την άρχη και ξανά πάλι... Θα είναι η ψυχή σου που έχει επιτέλους ζωντανέψει και παλεύει να σε κάνει κάτι παραπάνω από έναν απλό άνθρωπο... Το θέμα είναι να την αφήσεις να σε καθοδηγήσει... Μπορείς;

Παρελθοντική κουφόβραση..

Καθόμουν σήμερα και αναπολούσα.. Καλώς η κακώς δεν έχει σημασία.. Δε μπορείς να το συγκρατήσεις αυτό, σαν ωρολογιακή βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί σου έρχονται οι αναμνήσεις.. Είσαι ο στόχος για τα βελάκια και κάθεσαι και τρυπάς τον εαυτό σου και πετυχαίνεις κέντρο...
Και αναρωτιέσαι τι έγινε;; που πήγαν αυτοί οι άνθρωποι που έλεγαν ότι δε θα με εγκαταλείψουν; ότι με αγαπούσαν; που πήγαν;; γιατί κρύφτηκαν από μένα; τι είναι αυτό που τους διώχνει μακριά μου;
Και κάθεσαι και στριφογυρνάς γύρω από το κρεβάτι σου και δεν μπορείς να κοιμηθείς.. Ξαπλώνεις, κοιτάς τους απο υγρασία ποτισμένους τοίχους και νιώθεις οικεία.. Και πνίγεις τα κλάμματα σου στο μαξιλάρι σου, το δαγκώνεις με μίσος.. Θυμώνεις με τον εαυτό σου, τον βρίζεις, τον χτυπάς.. Είσαι για λύπηση.. Και εγώ επίσης..
Τι έγινα;; Ποιος είμαι;; όποιος ξέρω φεύγει μακριά μου στο τέλος.. Θα μπορούσες να έχεις τα πάντα, και προτίμησες ένα λασπωμένο θρόνο..
Αξιοθρήνητος... Μίζερος.. Ζεις με τις αναμνήσεις, σα φάντασμα.. Σε λίγο θα γίνεις ένα..
Πάντα όταν ήμουν σκατά με έκανε καλά να βοηθάω τους άλλους... Ίσως γιατί ξέχναγα για λίγο τα δικά μου, ίσως γιατί ήθελα να πιστεύω ότι υπήρχαν και χειρότερα από μένα.. Το περίεργο είναι ότι μέσα από το βάρος των αναμνήσεων και τα σημάδια που σου αφήνουν με τα βρώμικα νύχια τους ένιωθες καλύτερα και όντως γινόσουν χρήσιμος σε κάτι..

Όνειρο θερινής νυκτός..

Σε είδα στον ύπνο πάλι, δεν το κανα επίτηδες.. Απλώς εμφανίστηκες εκεί σα μούσα να μου φέρεις πρωινές αχτίδες του κυριακάτικου ήλιου, τη δροσιά του φρέσκου αέρα.. Σα μαγεμένος σε άφησα να μπεις, ερωτεύτηκα τη μορφή αυτή.. Μία αιθέρια ύπαρξη που κινούταν με χάρη μέσα στο όνειρο μου.. Το πρόσωπο σου έμοιαζε προβληματισμένο, έκατσε δίπλα μου και δε μίλαγες.. Από τη σιωπή σου κατάλαβα πολλά και έκατσα και εγώ σιωπηλός και κοιταζόμασταν απλά. Χανόμασταν στο βυθό των ματιών μας και ήταν όμορφα εκεί. Ένιωθα την ανάγκη να σε αγκαλιάσω, να σου πω πως εγώ είμαι εδώ και όλα θα πάνε καλά, είχες την ανάγκη να το πιστέψεις..
Σε αγκάλιασα, πέρασα το χέρι μου γύρω από τη μέση σου και σε τράβηξα κοντά μου. Σε απόσταση αναπνοής πια.. Δειλά δειλά αγγίζω τα χείλη σου για να δω αν είσαι αληθινή.. Σε φιλάω, ανταποδίδεις.. Το πάθος της στιγμής μας μεταφέρει αλλού, σε ένα άλλομέρος της δικής μας φαντασίας.. Σε μία δική μας ουτοπία..Διαρκεί όσο πρέπει να διαρκεί ένα τέτοιο φιλί...
Σου ψυθιρίζω στο αυτί: "Από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε το ΄ξερα.  Πρέπει να σε αγαπάω όσο περισσότερο μπορώ, για όσο περισσότερο χρόνο μπορώ και να μη σταματήσω ποτέ να σε αγαπάω. Γιατί ο έρωτας δεν έχει λογική. Δεν μπορείς να εκλογικεύσεις τον έρωτα. Είναι τελείως παράλογος. Αλλά συνεχίζουμε και το κάνουμε γιατί αλλιώς είμαστε χαμένοι.. Είσαι ο έρωτας της ζωής μου, ότι έχω, ότι είμαι είναι δικά σου."
Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια σου, χαμογέλασες και κοκκίνησες.. Έσκυψες το κεφάλι γιατί ντρεπόσουν και εγώ με το χέρι μου σήκωσα το κεφάλι σου αργά αργά και σε φίλησα τις ρόδινες σάρκες σου.. Με αγκάλιασες και με σφιξες με δύναμη.. Νιώθαμε και οι δύο ότι ανήκουμε εκεί.. Ξαπλώσαμε και μείναμε αγκαλιασμένοι με τις ώρες, τα κορμιά μας χόρευαν σε δικούς τους ρυθμούς ακολουθώντας τους χτύπους της καρδιάς.. ενώνονται, γίνονται ένα.. κάτω από το φως του φεγγαριού, σαν να είμαστε στο κόσμο με ένιωσες και σε ένιωσα για πρώτη φορά.. Τέτοιο πάθος δεν ήξερα ότι μπορεί να υπάρχει.. εξερεύνησα με τα δάχτυλα μου το κορμί σου, έκλεψα το άρωμα σου και ένιωσα την αλμύρα του σώματος σου.. Δεν ήθελα να τελειώσει η στιγμή.. Ήμουν ευτυχισμένος......

 Και εσύ ήσουν.....

Ξέρεις, μπορώ να σου υποσχεθώ πως θα σε αγαπήσω περισσότερο και από τον ίδιο μου τον εαυτό... 

Και θα το κάνω, γιατί είσαι η μούσα μου.. Μου άλλαξες τη ζωή μου με τη λάμψη σου... Θα είμαι εκεί όταν με θες και όταν δε με θες, όταν με χρειάζεσαι και όταν δε με χρειάζεσαι.. Δεν είναι εύκολο...
Αλλά είναι τόσο όμορφο που το οτιδήποτε άλλο που δεν στο δίνει αυτό το συναίσθημα είναι περιττό.. Σε κρατώ εγώ από το χέρι...... Και προχωράμε μαζί..... Ας μη τελειώσει αυτό.... 

Το γράμμα ενός αυτόχειρα...

Πέρασε η ώρα... Καιρός να φεύγω πια, πολύ έκατσα σε τούτο το άδειο και σκονισμένο σπίτι που το χει μαραζώσει ο χρόνος. Είναι η ώρα να φεύγω. Έξω βρέχει. Να πάω που; σε ένα μέρος να ακουμπήσω τα βάσανα μου και τα δάκρυα, σε ένα μέρος λήθης και ανάπαυσης. Εδώ και καιρό με τριβελίζει αυτή η αρρώστια που αν την εξομολογούμουν σε άνθρωπο θα με συμβούλευε σε ψυχίατρο ή στην καλύτερη σε ψυχολόγο. Αλλά ποιος μπορεί να  είναι καλύτερος ψυχολόγος για μένα αν όχι εγώ; και όμως όσο και να το σκέφτομαι τόσο μπαίνω στον πειρασμό.. 
Το τασάκι ξεχειλίζει από αποτσίγαρα, άλλα καπνισμένα μέχρι τη γόπα άλλα σβηστά μέχρι τη μέση λες και μετάνιωσα που τα άναψα. Και αν κοιτάξεις γύρω σου θα δεις πεταμένα κουτάκια μπύρας. Έτσι είναι η ζωή μου τον τελευταίο καιρό. Σβησμένα τσιγάρα και άδεια κουτάκια μπύρας. Άδεια κουτάκια μπύρας και σβησμένα τσιγάρα. Μονοτονία...
Πάντα πίστευα πως όταν θα έγραφα τις τελευταίες μου λέξεις θα ήταν όσα δε μπόρεσα να πω στους δικούς μου ανθρώπους αλλά δεν έχει μείνει τίποτα να πω σε εκείνους που δε ξέρουν ήδη.. Ίσως τα μεγαλύτερα μυστικά τα έχω κρατήσει κρυφά από μένα, είτε γιατί φοβόμουν να τα παραδεχτώ και να ντροπιαστώ είτε γιατί λανθασμένα πίστευα ότι δεν ίσχυαν. Μέγα λάθος μου...
Δεν έζησα μεγάλη ζωή, δεν ξέρω καν αν έζησα τη ζωή που ήθελα, νομίζω όχι! Ξέρω όμως ότι έζησα μια ζωή στο ταλάντευμα... Δύσκολο να βρεις ανθρώπους που να κάνουν πράξη ό,τι λένε, ακόμη πιο δύσκολο να τους πιστέψεις. Και δε ξέρω αν είναι χειρότερο να δώσεις σε αυτούς τους ανθρώπους τα καλύτερα σου κομμάτια , ίσως γιατί πιστεύεις ότι τους αξίζει ή γιατί ελπίζεις ότι θα πάρεις και εσύ κάτι από αυτούς.. Αν δεν πάρεις όμως, δεν τα βάζεις με κείνους αλλά με τον εαυτό σου και τον τιμωρείς σαν πεντάχρονο παιδί που δεν το αφήνεις να παίξει.. Έτσι και τον εαυτό σου δεν τον αφήνεις να ζήσει.. Και όμως αυτήν την ώρα, όταν κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι αν είχα μια δεύτερη ευκαιρία να μηδενίσω το χρόνο και να τα ξανάκανα όλα από την αρχή θα τα έκανα όπως ακριβώς και πριν. Με τα ίδια λάθη, τα ίδια δάκρυα και χαμόγελα, τα ίδια Σ'αγαπάω και τα ίδια όνειρα. Γιατί είναι στη φύση μερικών ανθρώπων να αρκούνται στα λίγα και να δίνουν πολλά, είναι στη φύση μερικών ανθρώπων να κάνουν λάθη και να μην μαθαίνουν, είναι στη φύση μερικών ανθρώπων να ελπίζουν στην ανατολή του ήλιου από τη δύση. Ίσως και στη δικιά μου φύση... Ίσως και στη δικιά σου... 
Και τώρα εδώ μετρώντας τα τελευταία μου λόγια και λέξεις καταθέτω όποια κομμάτια μου σπασμένα έχουν απομείνει, γιατί κράτησα για μένα τα σκάρτα και έδωσα τα πολύτιμα σε πολύτιμους ανθρώπους ακόμη και αν δε το ξέρουν ακόμη. Και δεν με στενοχωρεί για τις απογοητεύσεις, τις γρατζουνιές και τις μελανιές που απέκτησα... ακόμη και τώρα τίποτα δε με στενοχωρεί και τίποτα δε με γεμίζει ίσως και για αυτό προσπαθώ για μια τελευταία ένταση και συγκίνηση.. ίσως γιατί θέλω ενδόμυχα από κάτι να κρατηθώ, μια σανίδα σωτηρίας η απλά εθελοτυφλώ και δεν βλέπω ότι όλο αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος, ένας απέραντος κύκλος όπου γυρνάω σαν σβούρα με την ίδια συχνότητα , ανεπηρέαστος από τα πάντα και από το τίποτα.. 
Θυμάμαι κάποτε είχα κολλήσει ένα χαρτάκι στο ψυγείο όπου είχα γράψει: "Να μη ξεχάσω να ζω".
και το κοιτάω ακόμη και τώρα και αναρωτιέμαι.. πότε ξέρεις αν έχεις ζήσει η όχι; πότε ξέρεις αν είναι αρκετά αυτά που κάνεις και δίνεις; πότε ξέρεις αν είσαι γεμάτος και χαρούμενος με τις επιλογές σου; δεν το ξέρεις. Απλά κάνεις ότι καλύτερο μπορείς για να ξεγελάσεις τον εαυτό σου μέχρι που κάποια στιγμή όχι μόνο πιστεύεις τις αυταπάτες με τις οποίες τρέφεσαι αλλά ζεις ελπίζοντας σε κάτι που τελικά είναι ένα λάθος. Σε σένα.. Αρκετά έγραψα και νομίζω ήρθε η ώρα πια και μάλλον έχω κιόλας αργήσει.. Αλλά κάτι τελευταίο που θα κάνω.Παίρνω το στυλό μου και σβήνω από το χαρτάκι δύο λέξεις έτσι ώστε να έχει σχηματιστεί η φράση "Να μη ζω"..

Τα σαλιγκάρια ουρλιάζουν όσο χίλια βιολιά όταν παίζουν..

Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος μου ξύπνησε αναμνήσεις, καλές ή κακές δεν έχει σημασία.. Απλώς πίστευα ότι κοιμούνται βαθιά, αλλά ότι κοιμάται βαθιά τόσο πιο απότομα ξυπνάει..

Καταλήγεις να στέκεις μόνος με τα γόνατα λυγισμένα στο στήθος ενώ το μυαλό σου να τρέχει και εσύ απελπισμένα προσπαθείς να το ελέγξεις.. Άστο να δεις που θα πάει.. 

Και ενώ περιμένεις να καταλήξει στο παρελθόν, σε ένα παλιό γνώριμο και αγαπημένο πρόσωπο καταλήγει σε κάτι νέο... Μένεις έκπληκτος γιατί ήταν απρόσμενο και μάλλον για αυτό είναι και ομορφότερο.. Καλά λένε πως τα ωραιότερα είναι τα τυχαία. Σε κρατάνε ζωντανό , δίνουν χρώμα στη ζωή σου!!
Και μέσα από εκεί μπορείς να δεις θαύματα να αναδύονται σα χαμένοι θησαυροί που τους είχε φάει το μπλε του ωκεανού.. 

Σε καταλαβαίνω, ξέρω πως αισθάνεσαι... Νιώθεις καμιά φορά τι θα γινόταν αν δεν είχες κάνει τα λάθη που σου κόστισαν πρόσωπα και στιγμές, σκέφτεσαι τόσο συχνά το μέλλον που απομακρύνεσαι από το σήμερα και επιθυμείς βαθιά να γνωρίσεις κάποιον που θα σε νιώθει.. Κάποιον που η καρδιά σου θα χτυπάει στους δικούς του παλμούς, κάποιον να γίνετε ένα.. 

Είναι κάπου εκεί έξω, ίσως τον έχεις ήδη γνωρίσει απλώς δεν είναι η σωστή στιγμή.. Κάποια πράγματα απλά γίνονται γιατί γίνονται και άλλα δεν γίνονται γιατί για τον ίδιο λόγο. Μη ψάχνεις να βρεις αιτίες και λόγους για όλα γιατί θα κουραστείς προσπαθώντας να ζήσεις.. 

Σαν εξομολόγηση, πιστεύω ότι δεν υπάρχει αυτό που λένε ότι η μοίρα το χει γραμμένο.. Επιλογή μας είναι...

Θα γνωρίσεις έναν καινούργιο άνθρωπο, άνθρωπο που θα σε κάνει να ελπίζεις όταν θα βλέπεις το μαύρο να σε έχει αγκαλιάσει και να ασφυκτιάς, που θα σε κάνει να πεις αντίο σε όλες τις φορές που ένιωσες χαμένος, σ όλες τις φορές που υπήρχε ένα όχι αντί για ένα ναι, σ όλες τις πληγές και τις μελανιές, σ όλες τις απογοητεύσεις..

Και αυτόν τον άνθρωπο θα πρέπει να τον κρατήσεις στη ζωή σου και να τον αγαπήσεις περισσότερο και από αυτό που μπορείς. Θα αξίζει την κάθε σου στιγμή να τη μοιραστείς μαζί του.. Θα γίνεις παράλογος και θα φέρεσαι σαν τρελός και όλα αυτά γιατί πολύ απλά η αγάπη δεν βγάζει νόημα, δεν μπορείς να εκλογικεύσεις την πορεία της αγάπης. Η αγάπη είναι εντελώς παράλογη αλλά πρέπει να συνεχίζουμε να αγαπάμε αλλιώς είμαστε χαμένοι και η αγάπη θα πεθάνει και η ανθρωπότητα θα τα βρει σκούρα. Γιατί η αγάπη είναι ότι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε..

Μην πιστεύεις λοιπόν στη μοίρα η στο κάρμα αλλά σε αυτό που νιώθεις μέσα σου, σε αυτό που νιώθεις να πλυμμηρίζει τη ψυχή σου και ταυτόχρονα τη καίει, σε αυτό που αισθάνεσαι μέσα σου ότι σου ταιριάζει και ότι σε γεμίζει.. Πίστεψε σε αυτό που θες να έχεις και όσο χρόνος και να περάσει μην χάσεις αυτήν την πίστη.. Μην χάσεις την ελπίδα.. 
Κάποια κάπου κάποτε θα υπάρξει... Ακόμη και αν δε το πιστεύει η ίδια.. 

P.S. με "ψιλά" γράμματα...

Τι νύχτα και αυτή απόψε, αξημέρωτη...

Προσπαθώ να νανουρίσω τη ψυχή μου μπας και γαληνέψουν 

οι αναμνήσεις που ουρλιάζουν σαν παιδιά.. 

Έπαψαν από καιρό να χαϊδεύουν τα αυτιά μου και τώρα τα τρυπάνε και τα ματώνουν..

Η βροχή προσπαθεί απεγνωσμένα να τρυπήσει το παράθυρο μου και να μπει μέσα, 

ίσως για να μου ξεβγάλει τις σκέψεις.. Τέτοιες ώρες που έξω βρέχει και είσαι μόνος πάντα κάτι σε πιάνει.. Μια νοσταλγία, σαν κάτι να λείπει από δίπλα σου, από τη ζωή σου...

Σκέφτομαι το παρελθόν αυτές τις ώρες.. Αυτά που έχασα, αυτά που δεν κατάφερα να κρατήσω στη ζωή μου, φίλους, αγαπημένα πρόσωπα, έρωτες, στιγμές..

Και τι σου μένει πια στη ζωή; μια ζωή μισή γεμάτη αναμνήσεις, που τις κυνηγάς και καταντάς να χάνεις τη ζωή που περνάει από μπροστά σου, γερνάς, κουράζεσαι και σταματάς να τρέχεις..

Γιατί στη ζωή δεν έχει νόημα να τρέχεις να φτάσεις κάπου, αλλά να τρέχεις γιατί η καρδιά σου έχει πάρει φωτιά , να τρέξεις σαν μικρό παιδί να αγκαλιάσεις αυτή που σου έδωσε πνοή.

Μην τρέχεις να αγκαλιάσεις ένα άγαλμα, αγκάλιασε μια καρδιά..

Πάντα πίστευα στις μεγάλες αγάπες, στους μεγάλους έρωτες...

Είναι κάπου εκεί έξω και όταν το βρίσκεις θα ρθει κάποιος και θα σου πει κάνεις λάθος.. 

Πως μπορεί να κάνει λάθος η καρδιά όταν στο βάθος χρόνου χτυπάει με τον ίδιο ρυθμό;

Και τι θες τελικά στη ζωή σου; με τι μένεις ικανοποιημένος και με τι υποκρίνεσαι;

Μαθαίνεις πράγματα που σε στενοχωρούν, λέγεται αλήθεια αν θες να ξέρεις και πονάει, 

αλλά συνεχίζεις και τον σκέφτεσαι ακριβώς όπως και χτες...

Μην είσαι ένας κλόουν στη ζωή σου, κάνεις τους άλλους να χαμογελούν και στη συνέχεια ξεβάφεις το ψεύτικο χαμόγελο και κλαις.. Ένας μονάχος κλόουν στη σκηνή απέμεινες περιμένοντας το επόμενο θύμα να βοηθήσεις , να το κάνεις να γελάσει..

Έτσι είμαστε οι άνθρωποι, κοιτάμε τα προβλήματα των άλλων για να μη κοιτάμε τα δικά μας...

Και καταλήγουμε να λύνουμε τα προβλήματα των άλλων και τα δικά μας να έχουν γίνει ολόκληρα θηρία που δεν να δαμάσεις και σε τρώνε βασανιστικά.. Τι ειρωνεία ε;

Πόσα σε αγαπάω δεν είπες; πόσα φιλιά δεν έδωσες; πόσα χαμόγελα δεν χάρισες; 

και καταλήγεις να μισείς τον εαυτό σου γιατί πιστεύεις ότι είσαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου και όλο σκέφτεσαι.. Και είναι κουραστικό να σκέφτεσαι συνέχεια..

Μια ζωή έδινα, ίσως γιατί καταβάθος πίστευα ότι θα πάρω - άνθρωπος είμαι και είναι έμφυτο του είδους μας, αλλά ένα μέρος μου το έκανε γιατί ήθελε να δώσει...

Αλλά η ανθρώπινη φύση μου πληγωνόταν και απογοητευόταν και θύμωνα με αυτό..

Δε μου ανήκει ο εαυτός μου.. 

Η ζωή σου θα ξεκινήσει πολλές φορές, με νέες ημέρες, κάθε μέρα είναι μία νέα ζωή και σταματά μόνο όταν πεις εσύ το τέλος..

Ζήσε, αγάπα, γέλα, κλάψε, φώναξε, τρέξε, κυνήγα, ονειρέψου και κάντα όλα κάθε μέρα.

Και μη μετανιώνεις για τίποτα, όσο μετανιώνεις μικραίνει η ψυχή σου..

Βγες έξω και ζήσε όσο μπορείς... Όσο καλύτερα μπορείς.. Μη ζεις σε πέτρινους τοίχους η σε κλουβιά συναισθημάτων γιατί θα μαραζώσεις σαν το τριαντάφυλλο..

Στηρίξου πάνω σου, και πάντα κάποιος θα σε προσέχει.. 

Η αγάπη δημιουργεί ένα αόρατο πέπλο που κρατάει μακριά τα κακά και στέλνει αγγέλους να προστατεύουν αυτόν που θες..

Ο καθένας επιλέγει το πως θέλει να ζει, άλλος παρατηρεί και άλλος δρα..

Αγάπα και τους δύο...

Άνθρωποι είμαστε και η αγάπη φωλιάζει στις ψυχές μας και τότε γινόμαστε κάτι παραπάνω, ένα όραμα του Ζαρατούστρα, ποιητές, μύθοι για τους οποίους γράφονται ιστορίες αγάπης, ήρωες σε παραμύθια, κάνουμε ιππασία στα σύννεφα και κοιτάζουμε τον ήλιο στα μάτια χωρίς να τυφλωνόμαστε.. Και είναι ένα μέρος από το θαύμα της αγάπης..

P.S. I dont know if this is the last letter. I cannot describe my love, my feelings right now. You made my life. If you can promise me anything, promise me that whenever you re sad, or unsure, or you lose complete faith, that you' ll try to see yourself through my eyes. I will always............... 

I am Tasos...

Δεν είμαι τέλειος.... Και ποιος είναι; εσύ; 
Μεγάλο βάρος να προσπαθείς να είσαι τέλειος, παύεις να είσαι αληθινός...
Που κρύβεται το τέλειο;; σε μια καρδιά... τόσο μεγάλη που να χωράει όλη την αγάπη που να φτάνει για όλους τους ανθρώπους...
Δε μας μαθαίνουν να αγαπάμε η που να δίνουμε την αγάπη μας.. 
Δε μας μαθαίνουν πως να μη πονάμε η πόσο να δίνουμε ή τι να κρατάμε για εμάς..
Μας μαθαίνουν όμως να μη το βάζουμε κάτω, να μη τα παρατάμε... 
Ακόμη και όταν φτάνεις στην άκρη του σχοινιού και λες ότι είναι το τέλος,να κάνεις επιτόπου και ναι  είναι μια νέα αρχή..
Μας αξίζει το όνειρο, κάτι να κρατιόμαστε, να ελπίζουμε ότι ο κόσμος μια μέρα θα είναι πιο φωτεινός..
Αυτό είναι το πνεύμα, αυτό είναι το φως που ψάχνω, που ψάχνουμε όλοι τις βροχερές μέρες που τα μάτια μας κοκκινίζουν και ρυάκια βρέχουν τα μάγουλα μας..
Μπορεί να νιώθεις σαν μία σταγόνα στον ωκεανό, αλλά τι είναι ο ωκεανός χωρίς πολλές σταγόνες μαζί;;
Θα αποτύχεις, θα προσπαθήσεις πάλι.. Και ας ξανααποτύχεις.. Μη σε τρομάζει η αποτυχία, να σε τρομάζει η παραίτηση.. Η παραίτηση από τη ζωή, από το όνειρο..
Κοιτάζεις ανθρώπους με μυαλό παιδιού που κρύβουν τέτοια αγάπη μέσα τους που ραγίζει πέτρες και κάνει τα λουλούδια να δακρύζουν από συγκίνηση.. 
Δεν είμαστε όλοι το ίδιο έξυπνοι, το ίδιο όμορφοι και ούτε αγαπάμε όλοι το ίδιο... 
Και δεν υπάρχει υγιής και αγάπη που προξενεί πόνο... Εσυ το διαλέγεις.. Μπορείς να δώσεις τη ζωή σου, κάντο αλλά κάντο γιατί θα αγαπάς αυτόν που θα του δώσεις τη ζωή σου..
Μπορεί να μας χωρίζουν θάλασσες, μπορεί ο χρόνος να μας φθείρει, να μη θυμόμαστε τα πρόσωπα τους, να έχουμε ξεχάσει το άγγιγμα τους, αλλά η καρδιά μας πάντα τους θυμάται..
Και πάντα θα τους αγαπάμε, θα τους δίνουμε κουράγιο και δύναμη, θα προσευχόμαστε για αυτούς...
Βλέπεις, δεν είμαι τέλειος.. Δεν είμαι ιδιοφυΐα, δεν είμαι αυτό που αρέσει στους άλλους αλλά το μόνο που χρειάζεσαι είναι η αγάπη.. 
Και σε αυτό είμαι ο κατάλληλος.. Γιατί μπορώ να δώσω  τόση αγάπη που θα κάνει τα λουλούδια να δακρύσουν και τις πέτρες να ραγίσουν και να παγώσω το χρόνο.. Μπορώ να δώσω πνοή σε ένα αστέρι και να φωτίζει για όλη μου τη ζωή.. 
Και αν είναι να μη μου μείνει τίποτα τότε θα χαίρομαι γιατί αγάπησα τόσο πολύ έναν άνθρωπο που αρκεί η λάμψη της ψυχής του για να γελάω.. Γιατί θα ξέρω ότι είναι καλά και ας μην είναι μαζί μου..
Γιατί θα είναι χαρούμενος.. Όλοι μας χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο, κάποιον να μας δώσει τόση αγάπη που στην αρχή να μας τρομάξει και μετά να μας εξαγνίσει..
Τι δεν είναι η αγάπη από την απόλυτη λύτρωση της ψυχής και τον εξαγνισμό της μέσω του πιο παράξενου και αφάνταστα ευγενικού και ταπεινού συναισθήματος;; 

Ημερολόγιο...

Κοιτάζω τις λευκές μου σελίδες.. Κάπου κάπου γράφω το όνομα μου να μη το ξεχάσω τώρα που τελείωσαν όλα..
Και κάπως έτσι αρχίζει το τέλος.. Γυμνός, ευπαθής, άθλιος..
Και ψάχνεις να βρεις τον ήλιο που τον έκρυψες πίσω από τα σύννεφα και κοπιάζεις να πάρεις ακόμη μία ανάσα..
Κλείνεις τα μάτια , αφουγκράζεσαι την απουσία του άλλου, την απουσία του εαυτού σου.
Άλλοι ζωγραφίζουν, άλλοι τραγουδούν ή χορεύουν. Εγώ αποτυπώνω τη ψυχή μου σε μία κόλλα χαρτί..
Τόσο ευτελές υλικό για να γράψεις τις σκέψεις σου, αλλά καλύτερο από το να τις λες σε έναν κουφό.
Θέλω να τρέξω, μακριά από όλα, από το παρελθόν μου, από το μέλλον μου, από το ασήκωτο πέπλο της μιζέριας που με σκεπάζει και σφραγίζει τα όνειρα μου..
Θέλω να γίνω πουλί και να πετάξω μακριά, να δω αν ο κόσμος είναι ελαττωματικός ή εγώ;;
Και μόλις καταλάβω ότι είμαι εγώ θα τσακιστώ στα βράχια και θα σβήσει η τελεία μου από τον χάρτη..
Και θα γίνω ένα από τα αστέρια μου...
Πονάει η αγάπη εαυτέ μου, βάλτο καλά στο μυαλό σου... Θα πληγωθείς, θα κλάψεις, θα πονέσεις, θα ματώσεις.. Θα γυρέψεις το χάδι, θα ξεραθούν τα χείλη σου, θα παγώσει η παλάμη σου..
Θα ζωγραφίζεις στο θάμπωμα των παραθύρων το πρόσωπο της και τα δάκρυα θα το σβήνουν, μακάρι να έσβηναν και τις αναμνήσεις σου.. Καίνε τα μάτια σου, κοκκινίζουν..
Συγχώρα με εαυτέ μου που είσαι ευάλωτος.. Δεν είναι κακό. Δεν είναι κακό να αγαπάς με όλη σου τη δύναμη, δεν είναι κακό να αφήνεις την καρδιά σου να χτυπάει ανεξέλεγκτα στο ρυθμό μιας άλλης καρδιάς, δεν είναι λάθος να την ονειρεύεσαι, δεν είναι λάθος να δίνεις τα μεγαλύτερα κομμάτια της ψυχής σου..
Αλλά τι θα σου μείνει στο τέλος;; τι θα κρατήσεις για σένα;; αξίζει να χαθείς σε έναν κατακόκκινο ωκεανό χωρίς ίχνος στεριάς στον ορίζοντα;;
Μη μετανιώνεις για τίποτα σε τούτη τη ζωή... Και αν το κάνεις κάντο αθόρυβα, βουβά.. Για να σαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρα μου... 

Όταν αγαπάει κάποιος η ψυχή του φεύγει από το σώμα του και κάθεται πάνω στο πρόσωπο που αγαπάει.. Όσο πιο κοντά είναι το πρόσωπο τόσο πιο κοντά είναι και η ψυχή του και έτσι ποτέ δε χάνεται, όταν απομακρυνθεί τότε η ψυχή δε μπορεί να γυρίσει και περιπλανιέσαι σαν φάντασμα που η κατάρα του ανεκπλήρωτου έρωτα σε έχει δέσει με μάγια.. Και χάνεσαι και γυρνάς στους δρόμους..
Και καταλήγεις εκεί που ξεκίνησες.. Και εκεί που δε θες να καταλήξεις..
Πόσα λίτρα αμίλητο νερό πίνεις κάθε μέρα;;

Πέρασε ο καιρός!!!

Μία νύχτα μόνο... Για άλλους δε φτάνει, για άλλους είναι μια ζωή.Δε μου φτάνει μια ζωή να σου πω αυτά που θέλω...         Τόσος λίγος χρόνος και τόσα πολλά να ζήσεις.

Ασφυκτιάς , πνίγεσαι με το σάλιο στη προσπάθεια σου να προλάβεις να πεις τα πάντα, το λαρύγγι σου γεμίζει με φθόγγους, τραυλίζεις και τα χεις χαμένα..

Από που να αρχίσεις;Που να τελειώσεις;

Όσο αγωνιάς για το τώρα χάνεις και ένα κομμάτι του εαυτού σου, εγκλωβίζεσαι στα χαλάσματα σου, σου στερεύει το οξυγόνο, η ενέργεια μέχρι το μόνο που θα μείνει είναι η απουσία στο βλέμμα σου.

Δύο μαύρα μάτια , τόσο σκοτεινά και τόσο άδεια..  Λάμπουν πια όταν γεμίζουν με δάκρυα, είτε χαράς είτε λύπης..Και από τα δύο γεμάτο είναι το δερμάτινο πουγκί σου, έχει λίγο από το ένα και λίγο απο το άλλο. 

Και κάθε τόσο λύνεις τα λουριά για να ρίξεις μια κλεφτή ματιά για να δεις τους πολύτιμους θησαυρούς σου.Και σπαράζεις όταν είναι άδειο, και χαμογελάς όταν ξεχειλίζει..

Πιάσε την πένα και γράψε ένα βιβλίο, πιάσε το μολύβι σου και σχεδίασε ένα δέντρο..Δεν είναι όλα τα δέντρα βαμμένα με καφέ και πράσινο.. Εκεί σταματάει η φαντασία σου.. 

Είναι όλα σκεπασμένα από έναν τρυφερό και αβάσταχτο ουρανό..Απόλαυσε τη σιωπή.. Τόσο τυραννική αλλά και απέραντα ευγενική..Κοιτάς τα αστέρια που πέφτουν σαν βροχή , κλείνεις τα μάτια και ουρλιάζεις απο μέσα σου την ευχή σου..Τα ανοίγεις κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά για να δεις το όνειρο σου και αντικρύζεις το τίποτα..

Δεν είναι ονειρική η ζωή... Είναι γεμάτη χώμα, λάσπες, φωνές , γέλια..Είναι αυτό που προσπαθείς να αλλάξεις, αυτό που αποφεύγεις όταν ανοίγεις τα παραθυρόφυλλα ελπίζοντας ότι η θέα θα είναι διαφορετική..Και κοιτάς και ψάχνεις να βρεις τις διαφορές ... Και περιμένεις... Και περιμένεις σαν παιδί..

Και ο χρόνος περνάει, οι εποχές αλλάζουν φορέματα, τα πουλιά κάνουν το ταξίδι, τα φύλλα φιλούν το χώμα και ξανασηκώνονται, το μαύρο πάνω σου ασπρίζει...Αλλά εσύ περιμένεις, ελπίζεις... Κλείνεις τα μάτια σου και φαντάζεσαι και ταξιδεύεις και δημιουργείς δικούς σου κόσμους, δικά σου τραγούδια..

Φτάνει το τέλος, ανοίγεις τα μάτια.. Κατεβαίνεις μέχρι τη κουζίνα , πλένεις το πρόσωπο σου, κοιτάζεις το είδωλο σου στο τζάμι του παραθύρου και παραξενεύεσαι.. Δεν σε αναγνωρίζεις..Τα μαλλιά σου είναι στο χρώμα της στάχτης, τα χέρια σου σπασμένα και το πρόσωπο σου γεμάτο ρωγμές του χρόνου.. 

Πέρασε ο καιρός, και εσύ συνεχίζεις να περιμένεις, να ελπίζεις, να υπομένεις..Σου δίνει πνοή.... Και σου παίρνει χρόνια..Γιατί να το κάνεις αυτό ;Άδικα περιμένεις τον ήλιο να βασιλέψει από τη δύση.. Μία κατεύθυνση έχουν τα πράγματα..Ο χρόνος είναι άδικος, περνάει με τη σκούπα του, σε κάνει άνω κάτω.. Σου παίρνει τις απαλές αναμνήσεις και τις έντονες που σαν λεκές απο καφέ έχουν λερώσει τη ψυχή σου δε μπορεί να τις σβήσει..Ευτυχώς...!Οι αναμνήσεις μας καθορίζουν, δε ξεθωριάζουν.. Μένουν εκεί...Κλειδωμένες τις έχεις σε ένα σεντούκι, κάθε τόσο χτυπούν και προσπαθούν να βγουν αλλά κάθεσαι πάνω τους και τις πλακώνεις με το βάρος σου..

               Αν ξεχαστείς όμως και βγουν..............................

Μου λείπει η αίσθηση των δαχτύλων μου πάνω στα άσπρα πλήκτρα και στα μαύρα..Αυτή η κρύα και λεία επιφάνεια που στα χέρια μου πέταγε σπίθες και φώτιζε τις σκέψεις μου, τις φαντασιώσεις μου..

Μου λείπει το χρώμα της θάλασσας.. Αυτό το γαλαζοπράσινο που δεν τελείωνε και χανόσουν με τις ώρες..

Μου λείπει το χάδι σου.. Που με έκανε να νιώθω και πάλι ζωντανός, που ανέβαζε τη θερμοκρασία μου και ένιωθα να ψήνομαι στο πυρετό..

Μου λείπει η ζωή που δεν έζησα, το χρώμα των γιασεμιών, η μυρωδιά του νυχτολούλουδου, τα παιδικά μου χρόνια, η αφέλεια μου...

Πέρασε ο καιρός!!Και όλα άλλαξαν και όλα ίδια... Και εγώ εδώ , ψάχνοντας στο χρόνο να βρω κάτι να κρατήσω από σένα.

Και πέρασε ο καιρός!! Και ακόμα δε μάζεψα τις σκόρπιες λέξεις για να σου πω αυτά που νιώθω..

Αλλά είναι αργά..Πέρασε ο καιρός...........

Λευκά περιστέρια πίσω απο ρόδινες σάρκες...

Ανοιξιάτικη λιακάδα, βρεγμένο χώμα, ο άνεμος διακριτικός κάνει έρωτα με το κορμί σου..

Τι περιμένεις; χόρεψε μαζί του.. 

Σαγήνευσε τον σαν άλλη Σαλώμη, χόρεψε του και ζήτα του το κεφάλι του Έρωτα..

Και γέλασε κρυφά πίσω από τα 7 πέπλα σου... Και ένα ένα πέτα τα να αποκαλυφθεί το λευκό σου χαμόγελο, αυτό που μαγεύει τους οδοιπόρους που σταματάνε να δροσιστούν από τα χείλη σου!

Και εγώ είμαι ένας από αυτούς, αλλά δε μοιάζω.. Κρύβω μαγεία μέσα μου, θα τυφλωθείς αν δεις.

Μικρός σαν ήμουν έψαχνα το άσπρο στο μαύρο...

Άσπρα σύννεφα, άσπρα περιστέρια, λευκές νύχτες, λευκό χιόνι, άσπρες πέτρες, άσπρες αμμουδιές, άσπρα τα δόντια μου και το ασπράδι των ματιών μου... 

Και έβαφα το άσπρο με δικά μου χρώματα για να τα βλέπω και να γελάω.. Χαιρόμουν με μία σοκολάτα, με ένα φιλί, με μία αγκαλιά.

Τώρα που μεγάλωσα με τα ίδια μικρά πράγματα γελάω και χαίρομαι... Ψάχνω στα σκουπίδια τα περιτυλίγματα από τις σοκολάτες , ψάχνω έξω την αγκαλιά, ψάχνω δίπλα μου το φιλί.. 

Και γελάω για να δείχνω στους άλλους το λευκό χρώμα.. Είναι αμαρτία να έχεις το λευκό πάνω σου και να μη το μοιράζεσαι με τους άλλους.. Ίσως δε το δουν ποτέ.

Και στέκομαι στην άκρη του δρόμου και χαμογελάω στους περαστικούς, δεν είμαι τρελός... Είμαι τρελός με τη ζωή. 

Γιατί να μην είμαι; και όλα στραβά να πάνε θα γελάω για να αντέχω και να μην πάνε θα γελάω περισσότερο..

Και είναι δικό σου, στο χαρίζω απλόχερα σαν να σου πετάω χρυσάνθεμα στα χέρια σου.. 

Μην τα αφήσεις να πέσουν κάτω, θα ποδοπατηθούν από σκιές αλόγων και θα λιώσουν και θα γίνουν ένα με το γκρι..

Ζω σε μια πεζή πραγματικότητα όπου αν κάνεις λίγο πίσω θα δεις το όνειρο σου να ξεδιπλώνεται σαν χάρτης.. 

Αλλά συνεχίζω και γελάω.. Γιατί το έχω ανάγκη, γιατί αν δεν το κάνω θα σταματήσει η καρδιά μου.

Γιατί αν δεν το κάνω θα σβήσω, θα γίνω ένας από τους περαστικούς που πέφτεις πάνω τους..

Γιατί αν δεν το κάνω θα είμαι άσχημος και θα είναι όλα άσχημα, άχρωμα.

Γιατί αν δεν το κάνω θα είμαι συνηθισμένος και όχι επαναστάτης.

Γιατί αν δεν το κάνω θα είμαι το κομμένο κεφάλι του Έρωτα.

Αλλά γελάω, σκέφτομαι κάτι άσχετο, κάτι αστείο για να γελάσω..

Κοιτάω ψηλά και δε με νοιάζει να πέσω σε λακκούβες, γιατί θα πέσω με την καλύτερη θέα..

Αν κοιτάω κάτω θα χάσω τα περιστέρια,θα χάσω τα αστεριά, τον ήλιο, το χρώμα, την ελπίδα...

Γράφω σε ένα τσαλακωμένο περιτύλιγμα σοκολάτας τι θέλω..

Θέλω το γέλιο των άλλων, την ελπίδα του έρωτα, τα απομεινάρια ενός ονείρου, τις αχτίδες της χαραυγής , τις πρωινές ψιχάλες, τη γεύση σου στο στόμα μου, το χάιδεμα του Αιόλου, τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, τη λάμψη των σμαραγδιών, τη μυρωδιά των λουλουδιών, το τανγκό της Νεφέλης, κάτι από εσένα.. Κάτι.. 

Εγώ θα γελάω, θα σου γελάω σαν παιδί χαζό και τρελό γιατί τον πόνο μου έμαθα να κρύβω πίσω από 2 σειρές δόντια, πίσω από ένα λευκό χάραμα των χειλιών μου.

Θα γελάω σαν το Μικρό Πρίγκηπα που ζει σε ένα αστέρι και εσύ θα με κοιτάς απο ψηλά και θα γελάς μαζί μου.. Θα είναι το μυστικό μας.. Θα σου γεμίζω τη μέρα με χαμόγελα, με λευκά περιστέρια πίσω από ρόδινες και ποθητές και βελούδινες σάρκες.. 

Σάρκες που με ελκύουν , σάρκες απολαυστικές και θανατηφόρες.. Αν μου τις προσφέρεις θα χαμογελάω δυνατά..

Αν όχι θα γελάω για να μη δείξω ότι τις λησμονώ... Αλλά θα γελάω... Γιατί αυτό θα θες.. Αυτό θα θες..

Θες ζωή με χαμόγελα, με δυνατά χαμόγελα που ξεπερνούν σε πλάτος τη διάμετρο της γης.. Χαμόγελα που μπορούν να εξαφανίσουν προβλήματα με ένα κλικ, 

που μπορούν να ζωντανέψουν χαμένες ένδοξες και χαρούμενες στιγμές και να σε γεννήσουν πάλι σαν φοίνικα μέσα από στάχτες χρυσές..

Θα γίνω πιο δυνατός, θα αναγεννηθώ πιο δυνατός, θα περπατάω ψηλά...

Και σαν φτάσει η στιγμή να με αγαπήσεις θα χαμογελάω τόσο που θα δώσω πνοή σε ένα αστέρι και θα προσγειωθεί σαν φωτοβολίδα στη ποδιά σου.. Και θα είναι δικό σου για πάντα..

Γιατί θα το ζωντανέψεις εσύ... Χαμογέλα φεγγαρολουσμένη και όμορφη ψυχή της καρδιάς.. 

Χαμογέλα όσο δεν έχεις χαμογελάσει, και αν δεν μπορείς μιμήσου εμένα.. Θα γίνω η αιτία να χαμογελάς και δυνατά να κάψουμε τον ουρανό με πεφταστέρια που θα χορεύουν για μένα..

Θα δαμάσω τη θάλασσα, θα εξημερώσω τους εφιάλτες σου, θα λύσω τους γόρδιους δεσμούς σου και θα χαμογελάς.. Και θα χαμογελώ.. Γιατί όταν ενώνονται τα χαμόγελα μας και ζευγαρώνουν τα περιστέρια και έρχονται σε επαφή τα ρόδα τότε ο ουρανός γιορτάζει.. Και τα αστέρια γελάνε.. 

Χίλια κομμάτια και ένα..

Καθρέφτη ψεύτη, τι δείχνεις; εμένα; εγώ είμαι αυτός που φαίνεται στην εικόνα σου;

Δε μπορεί να είμαι αυτός ο άξεστος.. Εγώ είμαι ανήσυχο πνεύμα, δε μπορείς να με κλείσεις σε ένα είδωλο. 

Μπορείς; δε το θέλω τότε... Γιατί δε θέλω να είμαι αυτός που δείχνεις εσύ.. 

Δε μου αρέσει, δε μου αρκεί.. Δεν είμαι αυτός.. Δεν είμαι αυτός που βλέπεις, που νομίζεις.

Δεν είμαι ο μαλάκας, ο αχρείος, ο εγωιστής, ο παρτάκιας, ο ανώριμος, ο κυκλοθυμικός που νομίζεις.

Με ρωτάς ποιος είμαι ή τι θέλω; τόλμα... Και ετοιμάσου να ραγίσεις και να μου χαρίσεις τα 7 μου χρόνια γρουσουζιάς.. Έχω ήδη 22 χρόνια γρουσουζιάς στη πλάτη μου και τα βγάζω πέρα..

Με ζόρι αλλά τα βγάζω.. Υπάρχουν δύο τρόποι να ζήσεις τη ζωή.. 

Ο ένας είναι να σκύψεις το κεφάλι, να κρυφτείς και να ζήσεις όσο το δυνατόν πιο ασφαλά...

Αλλά τι θα απολαύσεις;

Ο δεύτερος είναι να σηκώσεις κεφάλι και να φας σφαλιάρες απανωτές αλλά θα συνηθίσει το μάγουλο σου..

Αλλά θα αντέξεις;

Μόνος μου έπλεξα τη θηλιά και τη δοκιμάζω κάθε μέρα στο λαιμό μου να δω αν μεγάλωσε και δε μου χωράει.. Αλλά δεν είμαι αυτός!

Μόνος μου τρυπήθηκα και ακόνισα το μαχαίρι που με κάρφωσε.. Αλλά δεν είμαι αυτός!

Μόνος μου έκοψα τα φτερά μου και τσακίστηκα σαν Ίκαρος.. Αλλά δεν είμαι αυτός!

Ποιος είσαι; με ρωτάς..

Είμαι ο Άμλετ και ο Οθέλος, ο Οδυσσέας και ο Ρωμαίος, η Αλεπού και ο Μικρός Πρίγκηπας, ο Έρωτας και ο Θάνατος..

Και χαίρομαι που είμαι ''τρελός''... Γιατί βαρέθηκα τον κόσμο των φυσιολογικών..

Οι ανώμαλοι πάνε με τους ανώμαλους γιατί νιώθουν νορμάλ.

Οι νορμάλ με τους νορμάλ γιατί αν πάνε με τους ανώμαλους απευθείας γίνονται και οι ίδιοι ανώμαλοι..

Είμαι αριστοκράτης στην αγάπη, πλούσιος στα συναισθήματα, φτωχός στη λογική.

Γουστάρω να κάθομαι σε ένα παγκάκι και να χαζεύω τα σύννεφα, να χάνομαι.. 

Για να μην κοιτάω αυτά που με στενοχωρούν.. Δεν είμαι πολύ έξυπνος, δεν είμαι χαζός αλλά το μυαλό μου τρέχει.

Η καρδιά μου είναι το δυνατό μου σημείο.. Και αυτήν ακούω.. Κουφαίνομαι όταν φωνάζει..

Αλλά την ακούω γιατί εκείνη ξέρει.. Είναι μπαλωμένη σαν τρύπιο παντελόνι, τρυπημένη σαν σουρωτήρι, χάνει σαν τη λατέρνα και είναι μικρή σαν ρόδο.

Αλλά είναι σωστή. Πάντα.. Και την ακούω και κάνω ότι προστάζει.. Και όταν την ακούω είμαι πιο έξυπνος και από κάτι ιδιοφυΐες.. 

Η λογική ποτέ δε με βοήθησε.. Τη λογική άκουσα όταν είπα ότι πρέπει να ταιριάξω, να συμμορφωθώ με τους κανόνες και τις απαιτήσεις των άλλων. Αλλά η καρδιά μου άλλα έλεγε. 

Της έβαλα σιγαστήρα και με πυροβολούσε συνεχώς.. Το αλεξίσφαιρο που μου φόρεσαν σαν απόρθητο κάστρο..

Και τώρα σκίζω τα ρούχα μου, βγάζω τη ψευτιά μου, ξεμπροστιάζω τη γύμνια μου..

Ξέχασα να ανασαίνω, να ακούω, να μυρίζω την άνοιξη, να βλέπω τα χρώματα, να μιλάω..

Ξέχασα να ζω.. Αλλά δεν είμαι αυτός πια!

Είμαι ελεύθερος από λογική γιατί πνίγομαι σε θάλασσα συναισθημάτων.

Είμαι ελεύθερος γιατί σκαρφαλώνω το έβερεστ μου.

Είμαι ελεύθερος γιατί κάνω ελεύθερη πτώση από 10,000 πόδια χωρίς αλεξίπτωτο.

Έχω φτερά εγώ.. Και να μην έχω κάποιος θα με πιάσει.. Αν όχι τότε δε με νοιάζει..

Γιατί ξέρω κάτι που κανείς δε ξέρει................

Αν αγαπάς και το δώσεις σε κάποιον και αυτός σε κάποιον άλλον τότε έφτιαξες μία διαμαντένια αλυσίδα..

Αδύνατο να σπάσει.. Αδύνατο να λυγίσει.. Αδύνατο να χαθεί κρίκος..

Δεν παίρνω τίποτα, δεν θέλω να πάρω τίποτα.. 

Δεν ήρθα στον κόσμο για να πάρω αλλά για να μου δώσουν..

Κανείς δε δίνει κάτι χωρίς αντάλλαγμα. Εμποράκος της αγάπης , ένα αχρείο πλάσμα που θα συναντήσεις πολλάκις στη ζωή σου. Διώχτο..

Αν ακούσω τη καρδιά μου τότε θα είμαι ευτυχισμένος και εσύ θα είσαι.. Θα είμαι ο Ρωμαίος και εσύ η Ιουλιέτα.. Ο Πρίγκηπας και εσύ η Αλεπού.. Ο παράδεισος και η κόλαση.. Το γιν και το γιανγκ..

Έλα, βγες από τη κρυψώνα σου.. Μη φοβάσαι; δεν έχω δόντια να δαγκώσω παρά χείλη να σε φιλήσω. Δεν έχω νύχια να σε πονέσω μα χέρια να σε αγκαλιάσω.

Μα γιατί δε βγαίνεις; γιατί κλαίς; γιατί ουρλιάζεις;

Κατάλαβα... Πονάς... Μπαλόνι είσαι και θα σκάσεις.. 

Το ξέρω και εγώ το νιώθω τώρα.. 

Έλα πιάσε το χέρι μου σιγά σιγά.. Ένα βήμα τη φορά.. Σε κρατάω Αλεπού μου.

Θα σου γιατρέψω τις πληγές, θα σου καθαρίσω το τρίχωμα, θα σε ζεστάνω, θα σε φροντίσω..

Θα σε αγαπήσω και θα με αγαπήσεις... Θα σε σκεπάζω τα βράδια για να μην κρυώσεις.. 

Θα σε νανουρίσω να κοιμηθείς στα αστέρια.. Θα σε ζεσταίνω με τα χνώτα μου..

Θα σου χαρίζω το ηλιοβασίλεμα.. Θα σου φέρω ανοιξιάτικο πρωινό στο κρεβάτι..

Μα τι;; πάλι κλαις; τι άλλο θες; δε σου φοράω λουρί, δε σε έχω δεμένη.. Φύγε αν θες..

Και πάλι θα σε αγαπάω γιατί αυτό το δώρο δεν επιστρέφεται... Δε θα σε κρατήσω με το ζόρι.

Κανείς δε μένει αν δε θέλει.. Αλλά και πάλι θα σε σκέφτομαι στο ηλιοβασίλεμα, όταν βλέπω τα δέντρα η τα νερά της θάλασσας.

Θα σε βλέπω στα σύννεφα και θα γίνω το φεγγάρι για να σου φωτίζω τις νύχτες..

Αυτός είμαι εγώ καθρέφτη μου.. Αυτός.. Πίσω απο το περίβλημα της δύναμης και του αξύριστου και ατημέλητου αυτός είμαι..

Ευαίσθητος, ρομαντικός και απέραντα αφελής.. Δε με νοιάζει να πληγωθώ..

 Μπαίνει ασπίδα η καρδιά μου.. Τα δάκρυα θα κυλήσουν αλλά θα τα σκουπίσει με το βρώμικο μαντήλι του ο χρόνος.. 

Είσαι ελεύθερη να με αγαπήσεις μικρή μου αλεπού, είσαι ελεύθερη να με δαγκώσεις αν σε πονέσω..

Αυτός είμαι εγώ!

Είμαι ο Ρωμαίος του Σαιξπηρ.. Είμαι όλα αυτά και είμαι αληθινός.. Ιουλιέτα θα σου έφερνα τα αστέρια να σκεπαστείς, να παίξεις.. Υπάρχει ένα μέρος για μας. Είσαι ελεύθερη όμως να φύγεις..

Εγώ ακόμα θα σε αγαπάω και να με πληγώσεις.. 

Αυτός είμαι εγώ!

Είμαι ο νέος και ο τρελός, το ρόδο και το μυστήριο, το δώρο και το πνεύμα, το σολ και το φα, το πιάνο και τα δάχτυλα, η φωτιά και το νερό, ο Ρωμαίος και το λεπίδι.. Ο Έρωτας και ο Θάνατος..

Αυτός είμαι εγώ! Τόσο νεκρός και τόσο ζωντανός.. Και είσαι ελεύθερη.. Φύγε αλλά μη με πατήσεις.. 

Γιατί αυτός είμαι εγώ! αλλά δε σου αρέσει γιατί ήδη κλείνεις τη πόρτα και φεύγεις.. Στο καλό και όπως θα φεύγεις πάρε και την αγάπη μου.. Θα τη δεις, λάμπει σαν τα μάτια σου.. Ρωτάς γιατι;;

Γιατί αυτός είμαι εγώ! Και κάνω θρύψαλα τον καθρέφτη μου... Δε με νοιάζει πια.. Μάτωσα τα χέρια μου, αλλά δε πονάω..

Καρδιά μου ζεις η κουράστηκες και δεν έχεις άλλα να δώσεις.... 

Απόλυτη ησυχία............... Νεκρική σιγή.................

Γιατί να είμαι αυτός εγώ;!

Νεράιδα του δικού μου παραμυθιού!

Τι μαγική μορφή που είναι, σκέφτηκα όταν σε αντίκρυσα..
Τα μάτια μου έλαμψαν, ο λαιμός μου στέγνωσε, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά,
η αναπνοή μου έγινε γρήγορη, πυγολαμπίδες έφεγγαν μέσα μου.
Σαν άγγελος που έστειλε ο θεός να με φυλάει και τύλιξε τις φτερούγες του γύρω από μένα να με ζεστάνει.
Κράτησα την εικόνα σου στο μυαλό μου, πόσα χρώματα είχε δώσει ο Θεός πάνω σου.
Τα μαλλιά σου στο χρώμα των κορμών των δέντρων, το πρόσωπο σου στο χρώμα της άμμου.
Τα χείλη σου ρόδα. Στα μάτια σου είδα τη δημιουργία του κόσμου, είδα θάλασσες, ηλιοβασιλέματα.
Δύο πολύτιμοι λίθοι που με κοιτούσαν με σπιρτάδα.
Το γάργαρο χαμόγελο σου ήχος που γαλήνευε τα αγρίμια της ψυχής μου..
Τιθασεύεις το εγώ μου. Μου αρέσει να σε κοιτάω στα μάτια γιατί αντικρίζω τον εαυτό μου χαρούμενο..
Πόσο καιρό είχα να νιώσω έτσι, πόσο καιρό ήταν παγωμένη η καρδιά μου.
Νεράιδα με το χρυσό σου πουγκί που μέσα έτρεφε και μεγάλωνε η αγάπη.
Και μου τη χάρισες απλόχερα...
Η αγκαλιά σου παράδεισος.. Σε μαγική χώρα ταξίδεψα εκεί που μένεις πάντα νέος.
Εκεί που σταματάει ο χρόνος, εκεί που τα πουλιά τραγουδούν για τους ερωτευμένους.
Εκεί που η ζωή είναι κόκκινη, εκεί που το φως δεν τελειώνει.
Σαν από παραμύθι βγαλμένη, λες και κάποιος μάγος σε ζωντάνεψε. Σε άγγιζα για να δω αν είσαι αληθινή και μόλις ένιωθα τη ζεστή σου σάρκα χαμογελούσα σαν χαζός.
Έβαψες το μαύρο μου τοπίο με κόκκινο.. Δεν έχει ξαναγίνει.. Είσαι μυστήρια, αιθέρια..
Κόπηκα όταν σε πλήγωσα και επουλώνω τις πληγές μου με ψεύτικα όνειρα οτι θα ξαναφιλήσω τα ρόδα σου..
Ενωθήκαμε, γίναμε ένα.. Μία ύπαρξη, ένας κόσμος, μία αγκαλιά.
Και ζήσαμε εκεί για κάμποσο καιρό, αλλά δε χόρταινα.. Όπως το παιδί που θηλάζει με μανία, άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να ερωτευτεί.
Να αγαπήσει. Να γίνει ένα με σένα.
Τώρα η αγκαλιά μου είναι άδεια..
Είσαι ένα μυθικό πλάσμα και εγώ ένας θνητός αλλά μαζί σου νιώθω ίσος.
Θέλω να σπάσω τη κλεψύδρα και να γυρίσω το χρόνο πίσω. Μόνος μου δε μπορώ.
 Μαζί όμως;
Αχ και να ζούσα μαζί σου, μα είσαι μακριά πια αγάπη μου.. Σε άλλη πόλη..
Μαζί μπορούμε να κάνουμε το χρόνο να παγώσει, τις αποστάσεις να μηδενιστούν..
Η αγάπη με οδηγεί σε δρόμο σκοτεινό, χωρίς τέλος.. Και θέλω στην άκρη του δρόμου να είσαι εκεί να με περιμένεις με ένα κόκκινο παλτό όπως η κοκκινοσκουφίτσα.
Και με την αγκαλιά σου ανοιχτή και ευπρόσδεκτη να με δεχτεί πίσω.
Και εγώ άλλος άνθρωπος θα σου μάθω από την αρχή ότι τους άγγελους τους προσέχουμε.
Τα ρόδα τα ποτίζουμε, τους κορμούς τους αγκαλιάζουμε και χανόμαστε στις θάλασσες.
Και εκεί μαζί θα κοιμηθούμε.. Και εκεί μαζί θα ζούμε... Μαζί..

Ηλιοβασίλεμα..

Η νύχτα άπλωσε τα φτερά της και σκέπασε τον ουρανό..
Ο ήλιος το μοναδικό ταίρι της σελήνης κρύφτηκε κάτω από τα χρυσοκεντημένα σκεπάσματα του
και άφησε το άλλο του μισό να φωτίσει με μελαγχολία και νοσταλγία τον κόσμο.
Τι περίεργη νύχτα.. Μια ανατριχίλα διαπερνάει το κορμί μου, σαν ρεύμα και με ταρακουνάει ολόκληρο.
Τέτοιες ώρες που υποκλίνεται ο ήλιος και ανεβαίνει στη σκηνή η σελήνη πάντα κάτι με πιάνει.
Σαν να λείπει κάτι, ένα κομμάτι απο το παζλ μου...
Μισή κλεψύδρα, τη γυρνάω συνέχεια να μη μου τελειώσει ο χρόνος.
Τρέχω, λαχανιάζω, ασθμαίνω να προλάβω τον λογισμό μου που τρέχει σαν κυνηγημένο ζώο.
Ηρεμώ.. Κοιτάζω τη παλέτα του κόσμου.. Μυρίζομαι το οξυγόνο..
Όσες φορές και να κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα ποτέ δε θα είναι το ίδιο..
Ποτέ δε θα νιώσεις το ίδιο, κάθε φορά και νέα σελίδα.
Και αμέσως κλείνεις τα μάτια προσπαθώντας να κρατήσεις την εικόνα στο μυαλό σου.
Μάταιος κόπος.. Μπορείς να μετρήσεις τα αστέρια; μπορείς να δαμάσεις τη φλόγα;
Δαγκώνει ο κόσμος εαυτέ μου, είναι επικίνδυνα εκεί έξω στον κόσμο των αχρείων.
Μα και εσυ εαυτέ μου δεν είσαι ένας απο αυτούς; Γελάς μόνος σου.
Βλέπεις το ηλιοβασίλεμα μόνος σου και το χέρι σου το κρατάει το κοκαλιάρικο και άψυχο χέρι της μοναξιάς..
Της έστρωσες κόκκινο χαλί, την βόλεψες αναπαυτικά σε πουπουλένιο μαξιλάρι.
Της πρόσφερες τροφή. Την αγάπησες. Μία πόρνη είναι η μοναξιά.
Εύκολη αλλά δε σου αφήνει τίποτα χαρούμενο.
Ρουφάει κομμάτια σου και τα βλέπεις όλα ασπρόμαυρα σαν παλιές ελληνικές ταινίες.
Διώξε την.. Χτύπα την.. Χάνεις τα χρώματα, χάνεις την αρμονία..
Βρες το σπίρτο που θα ανάψει τη φλόγα σου.. Βρες το σμαράγδι και φίλα το και φύλα το..
Σήκω στα πόδια σου, στάσου γερός, πάρε μια τζούρα φρέσκο αέρα και βγες έξω.
Ψάξε το ηλιοβασίλεμα σου... Φόρα το χαμόγελο και ξεχύσου σαν παιδί στους δρόμους.
Άλλωστε όλοι παιδιά είμαστε. Απλώς το ξεχνάμε, ντυνόμαστε με ψεύτικα ρούχα και φοράμε απρόσωπες μάσκες. Βρες κάποιον, κάτι και τυλίξου στη φωτιά..
Ξύπνα πριν σε ξυπνήσει απότομα ο χρόνος που τελειώνει..
Γιατί ο χρόνος είναι σαν το ποτάμι.. Δε γυρίζει πίσω.. Άστο να σε παρασύρει..
Και γέλα καθώς πνίγεσαι στους στρόβιλους. Γέλα για να ακουστεί στα αυτιά του ήλιου και της σελήνης.. Αγαπιούνται.. Και το γέλιο σου τους κρατάει συντροφιά..

Σαν άλλος...

Φτιάχνω σχήματα με τον καπνό από το τσιγάρο
πλάθω τη μορφή σου, σαν σκιά πετάγεται και με ταράζεις
άγευστα, κρύα και άνιωθα όλα..  Κρυώνω, νυστάζω, πεινάω.
Και δε κάνω τίποτα για αυτά. Το πέπλο της ψυχρής λήθης με σκεπάζει ζεστά
και με πλακώνει στο τσιμεντένιο πάτωμα. Εκεί που άφησες τα δάκρυα σου, εκεί που άφησα τα δικά μου.
Είναι μαρτύριο να ζεις χωρίς αυτόν που αγαπάς αλλά ματώνεις όταν ζεις με την ανάμνηση του.
Μικρός διάβαζα ιστορίες με χαρούμενο τέλος, ε λοιπόν ξύπνησα απότομα.
Μέσα μου βράζει το πάθος και χύνεται και λερώνει τα πάντα γύρω μου.
Όλα αποκτούν νόημα πια, χρώμα, μυρωδιά, μελωδία, γεύση.
Μπορείς να βρεις τον ήλιο σε ένα ζευγάρι σμαράγδια σε ένα πορσελάνινο πρόσωπο.
Ψάξε, βρες το και κράτα το. Και άστο ελεύθερο. Ελεύθερο πουλί είσαι, δεν μπορείς να κλειστείς σε κλουβί. Δε θα σε φυλάκιζα.
Άλλωστε η αγάπη λιώνει τα κάγκελα, λιώνει τους πάγους, ζεσταίνει τη φωλιά μας.
Αγάπη; πέντε γράμματα, μία λέξη που θα την πεις και θα την ακούσεις πολλές φορές στη ζωή σου.
Ποιος το εννοεί; ποιος όχι; ορμητικό ρυάκι , άστο να σε παρασύρει. Θα σε βγάλει σε λευκές αμμουδιές φωτισμένες από το κυριακάτικο ηλιοβασίλεμα.
Θα έχεις χρυσαφένια μαλλιά, τα σμαράγδια θα λάμπουν στο σκοτάδι σαν γατίσια.
Και εγώ εκεί, αόρατος. Σα φάντασμα θα έρχομαι τα βράδια να σε σκεπάζω να μην κρυώσεις.
Σαν άλλος ιππότης χωρίς αστραφτερή πανοπλία θα σκοτώνω το τέρας για να σε σώσω.
Σαν άλλος Δον Κιχώτης θα παλέψω με γίγαντες.
Θα γίνω Ρωμαίος να σου τραγουδήσω με το πιάνο μου λόγια αγάπης. Λόγια που δεν έχεις ακούσει.
Και εσύ εκεί σα μούσα θα με κοιτάς με βουρκωμένα μάτια, και θα στα σκουπίζω με τα χείλη μου.
Σαν άλλος θα σου μιλάω για τα αστέρια, θα σε ταξιδεύω σε χώρες μαγικές με τα παραμύθια.
Σαν ένας Κεμάλ θα διασχίσω την έρημο να βρω το πιο φωτεινό αστέρι να στο δώσω.
Και εσυ εκεί σαν μια φιγούρα γερμένη στα μπράτσα σου θα σκέφτεσαι τι φταίει.
Τίποτα δε φταίει. Είμαστε κρύσταλλα, σπάμε εύκολα. Στα κατάλληλα χέρια όμως παίρνουμε λάμψη.
Κυνηγάω το άπιαστο με τεντωμένα χέρια γιατί θα το πιάσω. Και όταν το πιάσω θα το χαϊδέψω .
Θα το αγκαλιάσω και εκεί θα κοιμηθούμε στα σύννεφα, μακριά από τον πόνο μας.
Και θα ερωτευθούμε και θα αγαπηθούμε και θα ζήσουμε. Μαζί.. Σαν ένα..

Πίσω από τα λόγια κρύβεται η αλήθεια..

Δε ξέρω πως να ξεκινήσω να μιλάω για μένα. Θα μπορούσα να ξεκινήσω με το μία φορά και ένα καιρό αλλά αυτό το χρησιμοποιούμε στα παραμύθια και η ζωή μου μέχρι τώρα κάθε άλλο παρά παραμύθι είναι. Τη στιγμή που γράφω το κείμενο βρίσκομαι στο λεωφορείο για Αθήνα ώρα 10:30, ένα σαββατιάτικο πρωινό με έναν ήλιο να παλεύει να τρυπήσει με τις ακτίνες του τα σύννεφα.Δε ξέρω τι να πετάξω και τι να κρατήσω από τις αναμνήσεις μου. Θυμάμαι ήμουν ένα ήσυχο παιδί, ήξερα τι ήθελα. Είχα ένα όνειρο, ακόμα το κυνηγώ δε το βάζω κάτω, δε μου αξίζει άλλωστε.Ένα όνειρο διαφορετικό από όλα τα άλλα, όχι να γίνω κάποιος ή να κάνω κάτι σημαντικό αλλά να καταφέρω το ακατόρθωτο, το αδύνατο !!Από φίλους πολλούς, ήμουν χαρούμενος και δε με ένοιαζε τόσο πολύ η εμφάνιση μου. Δε παραμελούσα τον εαυτό μου βέβαια αλλά με αγαπούσα. Αν και όχι πανέμορφος ήξερα βαθιά μέσα μου πως είχα κάτι που σχεδόν κανείς από τους φίλους μου δεν είχε... Ανησυχίες.. Όχι εκείνες που σου προκαλούν ανασφάλεια αλλά τις άλλες που σε ελκύουν να γνωρίσεις τον κόσμο, να αποκτήσεις γνώσεις, ανησυχίες για το τώρα και το αύριο. Ήθελα σαν σφουγγάρι  να αποκτήσω όσες γνώσεις μπορούσα, διάβαζα, έψαχνα , φιλοσοφούσα, έγραφα κείμενα.Υπήρχαν φίλοι που με στήριζαν, που με σημάδεψαν και που με έκαναν να αγαπήσω περισσότερο τον εαυτό μου και και εκείνους περισσότερο. Δεν ήξερα τι θα πει κακό, απάτη, προδοσία, δεν το χα βιώσει ποτέ μου και δεν ήθελα κανείς να το βιώσει από μένα. Ήμουν καλό παιδί, αλλά παιδί...Μέχρι που γνώρισα την πρώτη μου κοπέλα, μία κοπέλα που στα μάτια μου φάνταζε ο πρώτος μου έρωτας. Μετά κατάλαβα ότι έκανα λάθος και ότι δεν ήταν έρωτας. 6 μήνες μαζί και τους μισούς αν όχι και όλους ζούσα σε ψέμματα και σε κοροϊδία. Σαν τις σειρήνες που μάγευαν τους ναυτικούς έτσι και εγώ με το δικό της τραγούδι με υπνώτιζε και όσο γευόμουν τη γλύκα της τόσο βυθιζόμουν σε λήθαργο. Αλλά όποιος κοιμάται βαθιά ξυπνάει απότομα και πέφτει από το κρεβάτι του. Και εγώ ξύπνησα με χαστούκια. Να ξέρεις καρδιά μου ότι τα ψέμματα κρατούν τριαντάφυλλα και η αλήθεια μαχαίρι κοφτερό.Της έδωσα πολλά και εκείνη τα επέστρεψε όλα σε σκόνη και θρύψαλα. Δεν την κατηγορώ, εγώ φορούσα παρωπίδες. Πάντα έβλεπα το καλό στους άλλους και ότι οι άνθρωποι που έρχονται κοντά σου δεν το κάνουν για κακό. Μετά από αυτήν την σχέση άλλαξα πολύ, πέρασα πολύ άσχημα, έπαψα να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους, κοίταγα μόνο τα ελαττώματα τους. Πέρασαν 4 χρόνια για να ξαναγίνω όπως ήμουν. Έμεινα μόνος μου και έχτισα εγώ τούβλο τούβλο το κελί μου μου και κλείστηκα μέσα και δεν άφηνα κανέναν να μπει. Έμεινα αρκετό καιρό μόνος, φοβόμουν να ανοιχτώ και να προχωρήσω στη ζωή μου, φοβόμουν να πληγωθώ. Πες με χαζό, ευαίσθητο και δειλό αλλά ήθελα να βρεθεί κάποια να με αγαπήσει ειλικρινά. Δεν ήθελα να πονέσω πάλι. Πήρε μικρά κομμάτια από μένα και έχασα τον εαυτό μου για αρκετό καιρό και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δε θα ξανανιώσω έτσι.Τρία χρόνια μοναξιάς και καθημερινά πάλευα με μένα. Κατηγορούσα τον εαυτό μου που μετά απο αυτήν την απόρριψη παράτησα εμένα, το όνειρο μου και το χαμόγελο μου. Ίσως είχα πέσει σε λήθη, ίσως ήθελα κάτι να με κάνει να ξεχάσω.. Δε ξέρω.. Είναι σαν ένα παλιό βιβλίο που έχεις διαβάσει και το έχεις παρατημένο στη βιβλιοθήκη να το τρώει η σκόνη.. Πέφτει το βλέμμα σου εκεί και σου ρχονται πάλι εικόνες που θες να ξεχάσεις. Αλλά γιατί να ζεις σε σκιές του παρελθόντος; Τι να την κάνεις τη ζωή αν βαδίζεις σε σκοτεινά μονοπάτια όπου βρίσκουν καταφύγιο οι κακές αναμνήσεις και σαν αγριόγατες σε σκίζουν με τα νύχια τους από έξω προς τα μέσα;Δε ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε να αρχίζω να κοιτάω μπροστά, να θέλω να ξεφύγω και να προχωρήσω. Ίσως ήταν ένα όνειρο που είδα κάποιο βράδυ, ίσως μια κουβέντα ενός φίλου, ένα τραγούδι, μία εικόνα. Αποφάσισα να κυνηγήσω πάλι το όνειρο μου, ξαναέδωσα πανελλήνιες 3 μήνες πριν τις εξετάσεις και τώρα κάνω αυτό που θέλω. Μεγάλη κουβέντα να λες κάνω αυτό που θέλω και λίγοι το καταφέρνουν. Άλλη πόλη, νέοι άνθρωποι , νέοι φίλοι και χαιρόμουν γιατί ένιωθα νέος άνθρωπος. Αλλά δεν ήμουν. Όταν ζεις για πολύ καιρό μόνος σε ένα καβούκι φοβάσαι να βγεις στον ήλιο γιατί θα τυφλωθείς. Και εγώ ζούσα 3 χρόνια σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Και ήταν η χειρότερη μου επιλογή. Το συνήθισα, με άλλαξε όμως. Με έκανε ψυχρό, φορούσα ένα ψεύτικο χαμόγελο, φοβόμουν να γείρω στους άλλους. να ανοιχτώ.Και μέσα στη μοναξιά μου ήρθες εσύ, και μου κλόνισες τη ζωή και μένα μαζί. Κάθησες δίπλα μου, με αφουγκράστηκες, μου έπιασες το χέρι, μου χαμογέλασες. Για πρώτη φορά μετά από 3 χρόνια ένιωσα να καρδία μου να σπάει το πάγο που είχε σχηματιστεί γύρω της και να χτυπάει σε γοργούς και ζωηρούς ρυθμούς. Πέταξα τη μάσκα του ψεύτικου χαμόγελου και χαμογέλαγα αληθινά και ακόμη δηλαδή. Σε ερωτεύτηκα απο την πρώτη στιγμή που σε είδα, αλήθεια. Και με τον καιρό σε αγάπησα. Και όλο και μεγάλωνε και η αγάπη μου. Δεν ήξερα οτι το είχα μέσα μου , ότι μπορούσα να αγαπήσω κάποιον τόσο πολύ ίσως παραπάνω και απο μένα. Ερχόσουν στις 6 και απο τις 5 σε περίμενα στην πόρτα και έτρεχα να είμαι όμορφος όταν θα με δεις και αγωνιούσα. Τα ξέρεις και δε θέλω να επαναλαμβάνομαι αλλά θα το κάνω για λίγο ακόμα. Αλλά θα σου πω πράγματα που θα ακούσεις και για πρώτη φορά.Είχα κλείσε σε ένα ξύλινο κουτί τα κακά χαρακτηριστικά, αυτά που με στοίχειωναν και τα σπασμένα κομμάτια μου, τα μίζερα στοιχεία μου. Αλλά δεν άντεχε και κάθε τόσο ράγιζε και απο αυτή τη μικρή χαραμάδα ξεχυνόντουσαν όλα αυτά τα αρνητικά. Όμως εσύ ήσουν διαφορετική, κάθε φορά θα τα ξαναέβαζες μέσα και θα μπάλωνες τις τρύπες του κουτιού μου. Δε ξέρω γιατί έσπασε. Ημουν χαλασμένος όταν με γνώρισες. Σε έδιωξα απο τη ζωή μου. Νιώθω σαν να έχω δύο εαυτούς, ο ένας θέλει να μείνει μόνος του και ο άλλος θέλει να είναι χαρούμενος και μαζί σου. Αρκετό καιρό έκανα ότι ήθελε ο πρώτος, φτάνει πια. Σε πίεζα... Σε πίεζα πολύ.. Σε έπνιξα με τη θηλιά που προοριζόταν για μένα. Μακάρι να μπορούσα να ξεριζώσω τη καρδιά μου απο το στήθος μου και να έβλεπες πως λάμπει ολόκληρη απο καλοσύνη και δεν έχει ούτε στίγμα κακίας χαραγμένη πάνω της.Έπαψες να είσαι ερωτευμένη, να νιώθεις έντονα. Και εκεί ήταν που σταμάτησα να πολεμάω μέσα μου και άφησα τον εαυτό μου αβοήθητο και έρμαιο των αρπακτικών που με κατασπαράξανε. Δεν είχα δύναμη να σηκωθώ, να τα διώξω. Κουράστηκα να προσπαθώ πολλές φορές να σε πείσω να γυρίσεις. Ένιωθα οτι κολυμπούσα σε έναν απέραντο ωκεανό χωρίς να βλέπω στεριά. Ένιωσα όπως όταν είχα πρωτοχωρίσει αλλά χειρότερα, ένιωσα να γυρνάω στη μοναδική μου συντροφιά της μοναξιάς. Δε σε κατηγορώ και δε στα λέω για να κλάψεις. Εγώ φταίω για όλα, και μη διανοηθείς να πιστέψεις το αντίθετο.  Κανέναν δε κατηγορώ για ότι μου συμβαίνει, μόνο τον εαυτό μου. Δε τα γράφω για να νιώσεις άσχημα η πίεση απλώς διάβασε το σαν να διαβάζεις για τη ζωή ενός άγνωστου.Τόσο εξαίσια μόνος. Δεν αντέχεται, άκουσε με. Καλό ειναι για λίγο αλλά για πολύ όχι, θα σε τρελάνει. Είναι η εύκολη επιλογή, μπορείς να ξαναβρεις κομμάτια του εαυτού σου, να βάλεις τα πράγματα σε μία τάξη. Δεν είναι κακό αλλά δεν είναι και ωραίο. Και δε ξεφεύγεις εύκολα.Το έζησα και το ζω και τώρα μερικές φορές, δεν παλεύεται ειδικά όταν θες να μιλήσεις. Και μέσα σε όλα αυτά μου έδωσες χρόνο να αλλάξω, να επανορθώσω και να εκμεταλλευτώ κάθε στιγμή στο έπακρο. Να σε κάνω να νιώσεις τα πρωτόγνωρα αισθήματα που ένιωσες, να αλλάξω να χαμογελάω και να σε κάνω να χαμογελάς μαζί μου. Αυτές οι 10 μέρες στη σπάρτη μου φάνηκαν 10 ώρες, πέρασαν πολύ γρήγορα. Και οφείλω να παραδεχτώ οτι ήταν υπέροχα και αν ήμασταν έτσι απο την αρχή τώρα ίσως και να ήταν διαφορετικά.Δεν είμαι αρκετά καλός, ότι και να πω, ότι και να κάνω.Τον τελευταίο καιρό άλλαξα. Θες να ξέρεις τι μου συμβαίνει; εσύ είσαι αυτό που μου συνέβη. Απλά βάζω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, δε κάνω μεγάλα βήματα. Αλλά τις τελευταίες μέρες βρήκα παλιά χαρούμενα κομμάτια του εαυτού μου. Ξέρω ότι τώρα πια είμαι καλός άνθρωπος και μου αξίζει να με αγαπήσουν. Κουράστηκα να κολλάω τον εαυτό μου συνέχεια με σελοτέϊπ και κόλλα, θέλω να είμαι ολόκληρος. Πέταξα τα σκάρτα κομμάτια και κράτησα τα καλά, κομμάτια που αξίζει να δεις και να τα αφήσεις να μας παρασύρουν.Γιατί τα γράφω αυτά; γιατί πρέπει, γιατί θέλω, γιατί ώρες ώρες νιώθω πως δεν είσαι δίπλα μου, πως αδιαφορείς και τώρα που θα σαι μακριά έχω το προαίσθημα οτι θα ναι και το τέλος μας και ας λες ότι θα τα βρούμε. Αλλά τα γράφω γιατί δε θέλω να βγει αυτό το προαίσθημα. Κρεμόμαστε απο μία κλωστή και αν το θες μπορεί να γίνει ένας κόμπος σφιχτός και γερός. Σε αγαπάω αλήθεια, πραγματικά πολύ. Και λέω αλήθεια. Σε καταλαβαίνω όταν έχεις προβλήματα, όταν δεν είσαι καλά ψυχολογικά, και είμαι δίπλα σου. Καταλαβαίνω περισσότερα από όσα νομίζεις. Σου είχα πει κάποτε ότι ακροβατούμε σε ένα σχοινί, χωρίς δίχτυ προστασίας 100 μέτρα πάνω από το πάτωμα. Για να μην πέσει κανείς πρέπει και οι δύο να κάνουμε μικρά βήματα ο ένας προς τον άλλον. Αν γυρίσεις πίσω τρέχοντας θα πέσω. Μην κοιτάς κάτω, πίσω αλλά ευθεία στα μάτια μου..Σκέψου αυτό που σου ζητάω και πες μου μόνο όταν αποφασίσεις. Είμαι εδώ για σένα, και ότι και να γίνει εγώ πάντα θα σε αγαπάω. Ίσως αυτό είναι το ελάττωμα μου, αγαπάω αληθινά και υπερβολικά.Και δε θα αλλάξω χαρακτήρα, ούτε συναισθήματα. Πονάς τώρα που το διαβάζεις, πιέζεσαι γιατί σκέφτεσαι ότι θέλω παραπάνω αλλά κάνεις λάθος, δε θέλω παραπάνω. αλλα συμμερίζομαι τον πόνο σου και εγώ. Όταν αποφασίσεις πες μου να βρεθούμε και στείλε μου. Μετά απο αυτό εγώ δεν θα ξαναστείλω. Ξέρω οτι θα είναι δύσκολα εκεί που είσαι τώρα, θα αγχωθείς, θα πιεστείς, θα νευριάζεις, θα απογοητευθείς. Αλλά έχω δει τη δύναμη που έχεις μέσα σου και ξέρω ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, ειλικρινά σε θαυμάζω και είμαι πανευτυχής που σε γνώρισα. Ποτέ δε θα σου φόρτωνα επιπλέον βάρος. Ξέρεις τι είμαι. Λες ότι λέω μεγάλες κουβέντες, οι άνθρωποι λένε μεγάλα λόγια η δίνουν μεγάλες υποσχέσεις γιατί ξέρουν ότι θα το πραγματοποιήσουν. Δε θα τα παρατήσω ποτέ όσο η καρδιά μου χτυπάει στους δικούς σου παλμούς. Ξέρεις γιατί ξέρω ότι με ερωτεύτηκες; γιατί εσύ είπες ότι έγραψες το καλύτερο ποίημα για μένα. Μόνο ο έρωτας γεννάει ποιητές. Ο έρωτας και ο πόνος.Και εσύ με ερωτεύτηκες.. Θυμήσου το πως και το τι. Δεν είναι πισωγύρισμα. Πισωγύρισμα είναι να γυρίσεις σε κάτι που δεν έχει αλλάξει, αλλά εγώ αλλάζω, δεν είμαι ο ίδιος.Μου έδωσες το καλύτερο σου κομμάτι, πάρε το δικό μου. Αυτή είναι η αλήθεια αγάπη μου, όσο πιεστική, απαισιόδοξη η αισιόδοξη αυτό θα κάνω πάντα. Πάντα η αγκαλιά μου θα είναι ανοιχτή για σένα. Θα σε στηρίζω, θα είμαι ο άνθρωπος σου. Και θα κάνω πολλά για να γίνει η απόσταση μηδέν. Ποτέ δε θα σε αφήσω μόνη σου, ποτέ δε θα σε πληγώσω, ποτέ δε θα σταματήσω να σε αγαπάω.

Ερωτικό...

Ήρθες πάλι αγαπημένη, στο όνειρο μου σαν νεράιδα φορώντας ένα λευκό φόρεμα χάιδευες τα μαλλιά μου με τα ακροδάχτυλα σου... Έγειρες στο πλάι και πέρασες το χέρι μου γύρω από τη μέση σου και εκεί αγκαλιά κοιμηθήκαμε μαζί.. Ο χρόνος πάγωσε και μείναμε εκεί, εκεί στο όνειρο που δεν ήθελα να τελειώσει, που ήθελα να κρατήσει για πάντα.. Μα πόσο άρρωστος να είμαι για να παρακαλάω να κοιμάμαι ώστε να ζω μαζί σου σε ένα όνειρο, ένα όνειρο θερινής νυχτός, όνειρο μαγικό και συνάμα αβάσταχτα ερωτικό.. Φοβάμαι να ξυπνήσω γιατί θα γυρίσω πλευρό και θα δω ότι ήσουν απλά ένα δημιούργημα της φαντασίας μου και ότι το σώμα μου είναι μόνο του ξαπλωμένο, ότι δεν είσαι εκεί.. Ότι σε έδιωξα άθελα μου αγαπημένη..Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Αισθάνομαι τα πόδια μου κομμένα. Νιώθω να ζαλίζομαι, να βυθίζομαι στην άβυσσο και όσο πιο πιο πολύ βυθίζομαι τόσο πιο πολύ μου αρέσει. Νοσταλγούσα τη στιγμή που σε είχα πρωτοαντικρύσει, τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα μου και την αρμονία που με πλημμύριζε όταν κοίταγα το πρόσωπο σου. Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω ότι η ομορφιά είναι απόσταση, ελεγχόμενη απόσταση.Τι ωραίες στιγμές περάσαμε, νόμιζα ότι ποτέ δε θα ένιωθα έτσι.. Τόσο ζεστά, τόσο γαλήνια, σαν μεθυσμένος χάζευα το πρόσωπο σου σε κάθε ευκαιρία, σαν υπνωτισμένος ζητούσα να με δροσίσεις με τα χείλια σου, σαν παιδί ήθελα να με αγκαλιάσεις και να κοιμηθώ μαζί σου. Να αγκαλιαστούν οι ψυχές μας, να μονιάσουν, να κουρνιαστούν σαν χελιδόνια στην ερωτική μας φωλιά που φτιάχναμε με τα χέρια μας.Πεθύμησα το μεθυστικό φιλί σου, αχ θέλω τόσο να σε πνίξω στην αγκαλιά μου να μη σε αφήσω να φύγεις ποτέ από κοντά μου, να βυθιστώ στο βλέμμα σου, να αγγίζω το κορμί σου.. Να τα κάνω σαν να είναι κάθε φορά πρώτη φορά.. Σαν να μην υπάρχει αύριο..Ποτέ δε σε αγάπησα για αυτό που φαίνεται, άλλωστε η ομορφιά δεν είναι θέμα γλυπτικής. Σε ερωτεύτηκα γιατί έχεις μια καρδιά από χρυσάφι και μέσα στην καλοσύνη σου και τη γενναιοδωρία σου μου την έδωσες να την προσέχω.. Κοιτάω τα μάτια σου και νιώθω να χάνομαι στο ηλιοβασίλεμα που κρύβουν... Πόσο μου αρέσει να κάθομαι μαζί σου με τις ώρες και να μιλάω για το αόριστο, για το αύριο, για το τώρα, για το χτες. Να κρατάω το χέρι σου και να περπατάμε στο δρόμο που σχεδιάσαμε μαζί.Μου λείπουν όλα αυτά που κάναμε μαζί...Τι ηλίθιος ήμουν που τα διέλυσα όλα, δεν το ήθελα.. Σαν μία άγνωστη και κακιά δύναμη να με έσπρωξε να τα γκρεμίσω όλα, φοβόμουν την ευτυχία, μάλλον ήμουν αυτοκαταστροφικός και δε σε άφησα να με ερωτευτείς, να με αγαπήσεις όσο εγώ... Μακάρι να είχα την ευκαιρία να σου δείξω όλα αυτά που σκέφτομαι και τρέμω να στα πω για να μη φύγεις , να μη σε τρομάξω. Τα γράφω και σκέφτομαι εσένα αγαπημένη μου, ίσως και να κοιμάσαι τώρα που τα γράφω.. Όταν κοιμάσαι είναι σαν να κατέβηκε ένας άγγελος από τους ουρανούς και κουρασμένος έγειρε στις φτερούγες του να ξαποστάσει. Τι ομορφιά κρυμμένη έχεις μέσα σου, και ήμουν τυχερός που την είδα.. Προχωράω εκεί, εκεί. Μέσα βαθιά εκεί, εκεί. Που η ωραιότερη είσαι εσύ, ψυχή της καρδιάς μου.Χαραγμένες βαθιά οι ένοχες με τρώνε από μέσα προς τα έξω.. Πόσο μετανιωμένος νιώθω, πόσο δειλός και ντροπιασμένος αγαπημένη μου.. Κλείνω τα μάτια μου και έρχεσαι σαν πρώτη εικόνα στο μυαλό μου, και γελάω μόνος μου.. Και δε με νοιάζει αν με βλέπει κανείς γιατί ξέρω πως κανείς δε νιώθει όπως εγώ.. Νιώθω τα χείλη σου να συναντούν τα δικά μου.. Κανείς δε μπορεί να αγαπήσει όπως αγαπάω εγώ.. Αγαπημένη μου, είναι δύσκολο να ζω μακριά σου.. Και είναι δύσκολο να τα γράφω, αλλά νιώθω τόσο έντονα που κάπως πρέπει να τα αποτυπώσω.. Συγκινούμαι όταν σκέφτομαι ότι μπορεί να το διαβάσεις κάποια στιγμή, ακόμη και τώρα χωρίς να ξέρω το γιατί νιώθω ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί μου..Ανατριχιάζω ολόκληρος... Αχ αγαπημένη μου να μπορούσα να τα ζήσω όλα αυτά πάλι μαζί σου.. Να σε κάνω να τα ξανανιώσεις όπως τότε.. Και να ζήσουμε μαζί κάθε στιγμή τόσο μοναδικά και υπέροχα. Είσαι τετραπέρατη, ένας υπέροχος άνθρωπος, αλήθεια λέω.. Και είμαι εγώ και είσαι εσύ.. Και σου φωνάζω σε αγαπάω, μ' ακούς; Είμαι εδώ, μ' ακούς; Και πάντα θα σε αγαπάω αγαπημένη , όσο δε σε αγάπησαν ποτέ. Η καρδιά μου δε μου ανήκει, βρήκε αλλού σώμα να μείνει.. Είναι δικιά σου αγαπημένη.. Πέρασε η ώρα και έγραψα περισσότερα από όσα πίστευα, ποτέ δεν ήξερα τι έκρυβα μέσα μου... Καληνύχτα αγαπημένη μου, σου στέλνω έναν άγγελο να σε φυλάει όπως πρόσεχες εσύ εμένα.. Θα σε δω στα όνειρα μου πάλι και θα χαμογελάω στον ύπνο μου και πάλι θα ξεκινήσω από την αρχή, δε θέλω να τελειώσει... Όνειρα γλυκά αγαπημένη.. Όνειρα γλυκά..