Σαν παλιό σινεμά...

Πάντα μου άρεσε ο κλασσικός κινηματογράφος... Ίσως γιατί έδειχναν τον έρωτα όπως πραγματικά είναι × ατσούμπαλος και γοητευτικός, τη μία στιγμή μπορεί να σε ανεβάσει στο ρετιρέ και την επόμενη να καταλήξεις να ψάχνεις το διακόπτη για το φως σε ένα υπόγειο το οποίο φωτίζεται από  ένα μικρό παραθυράκι που βλέπει στο πεζόδρομο.. Και έτσι πιστεύω πρέπει να είναι, καταστροφικός και ταυτόχρονα τόσο δημιουργικός.. Αλλιώς θα τον βαριόμασταν.. Αλλά πως ερωτευόμαστε κάποιον η κάποια;; τι το ορίζει και τι όχι; 

Σου έχει τύχει ποτέ να ερωτευτείς έναν άγνωστο, που δεν τον έχεις συναντήσει ακόμα από κοντά αλλά παρ΄ όλα αυτά να νιώθεις σαν να τον ξέρετε χρόνια; να σε κάνει να χαμογελάς μόνο και από τη σκέψη της που έχει κάνει κατάληψη στο μυαλό σου; να θες τόσο πολύ να βρεθείς με αυτό το άτομο αλλά την ίδια στιγμή να φοβάσαι μην καταστρέψεις το γυάλινο κόσμο που έχεις φτιάξει και τον έχεις γεμίσει με τα θέλω σου; Ίσως αυτός είναι έρωτας...

Σου έχει τύχει να συναντήσεις αυτό το άτομο από κοντά και στην πρώτη αγκαλιά που θα σε κάνει να αισθανθείς πως ο χρόνος εκείνη τη στιγμή παγώνει; να κάθεστε απέναντι ,σε ένα μικρό καφέ, και να σου αρκεί να το κοιτάς στα μάτια; να κάνεις ότι μπορείς για να το κάνεις να γελάσει γιατί εκείνη τη στιγμή το μόνο που θες να ακούσεις είναι το γέλιο του; να χαμογελάς όταν χαμογελάει; να μην φοβάσαι να τσαλακωθείς για να το κάνεις να νιώσει μοναδικό; να τολμάς να πέφτεις μόνο και μόνο για να σηκωθείς μαζί του; να ελπίζεις πως κάθε φορά που ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου τα χείλη του θα ανταμώσουν τα δικά σου; να προσπαθείς να το φωτογραφίσεις με το μυαλό σου και να αποθηκεύσεις την εικόνα του ώστε κάθε στιγμή που νιώθεις μόνος να την φέρνεις στη μνήμη σου και να γελάς σαν πεντάχρονο που ανακάλυψε ένα παιχνίδι κρυμμένο από το χρόνο; να προσπαθείς να το κάνεις να χαμογελάει ακόμη και όταν εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να το κάνεις για σένα; Ίσως αυτός είναι έρωτας...

Σου έχει τύχει να είναι μονόπλευρος αυτός έρωτας; δηλαδή να το θες αυτό το άτομο ενώ εκείνο όχι; να σε στενοχωρεί αλλά παρ΄όλα αυτά το πρώτο πράγμα που θα κάνεις είναι να του στείλεις για να δεις τι κάνει; να μην μπορείς να σταματήσεις να το σκέφτεσαι και να θες να του μιλάς; να συνεχίσεις να του μιλάς όπως και πριν γιατί απλά δεν μπορείς να το ξεχάσεις ; να θες να το ξαναδείς και ας ξέρεις πως θα πρέπει να τιθασεύσεις τα συναισθήματα σου; να μην αφήνεις το χείμαρρο που νιώθεις να το πνίξει; να θες και να το κάνεις να χαμογελάει; να το μαλώνεις όποτε σου ζητάει συγγνώμη που δεν μπόρεσε να είναι κομμάτι από τα θέλω σου; να ξέρεις πως σίγουρα ένα από τα επόμενα βράδια   ( και γιατί όχι απόψε κιόλας) θα το δεις στα όνειρα σου; να συνεχίσεις να του μιλάς και ας ξέρεις πως δε θα αλλάξει κάτι και ας ελπίζεις σε παραμύθια με δράκους και νεράιδες; και όσο και να σε πειράζει να το πνίγεις γιατί σε νοιάζει περισσότερο η παρουσία από την απουσία του; να κλείνεις τα μάτια και να βλέπεις τα δικά του που λάμπουν σαν τη πανσέληνο κάθε φορά που χαμογελάει; να θυμάσαι ακόμη και τις μικρές λεπτομέρειες πάνω του και ας το έχει δει αυτό το άτομο μόνο μία φορα; να ξέρεις ότι είναι κάπου με κάποιον και χαμογελάει και όσο και να σε πειράζει να νιώθεις χαρούμενος που χαμογελάει;; Ίσως αυτός είναι έρωτας...

Θα μπορούσα να πω πολλά όμορφα και μοναδικά πράγματα για το άτομο αυτό.. Από το πιο μικρό που είναι ο τρόπος που λέει το καλησπέρα μέχρι το πιο μεγάλο που είναι τα μάτια της και το χαμόγελο της.. αλλά δε ξέρω αν έχει σημασία....... ίσως χωρίς έρωτα τα πάντα να μοιάζουν μικρότερα, ίσως πάλι να είναι και στην ιδέα μας και ο μονόπλευρος έρωτας να είναι η καταδίκη του ονειροπόλου και του ρομαντικού, ένα πάθημα που δεν πρόκειται να μάθεις αυτό γιατί θα την ξαναπατήσεις, γιατί δεν υπάρχουν στερεότυπα και πρέπει .. ίσως πάλι γίνει ένα θαύμα και μπορείς να ανεβάσεις το βλέμμα σου προς τα πάνω αντί να κοιτάς το πάτωμα από αμηχανία καθώς θα της εκμυστηρεύεις τον έρωτα σου.. ίσως ο έρωτας να βρίσκεται σε ΄΄ένα πιάτο με πικάντικες αντζούγιες΄΄, πίσω από δύο σκούρα καφέ μάτια, πίσω από δύο ρόδινες σάρκες που φωτίζονται από ένα χαμόγελο..    ίσως- ίσως-ίσως   .. ίσως πάλι ο έρωτας να είναι σαν να προσπαθείς να ισορροπήσεις σε ένα τεντωμένο σχοινί , χωρίς δίχτυ ασφαλείας.. 

Ασπρόμαυρες φωτογραφίες...

Καιρό είχα να γράψω, ένιωθα το μυαλό μου να γεμίζει , να πνίγομαι από αυτά που θέλω να πω και να μη μπορώ να τα βάλω σε μια σειρά.. Τι δύσκολο που είναι τελικά να προσπαθείς να γράφεις με σειρά αυτά που νιώθεις έτσι ώστε να έχουν μια συνοχή .. Να μη φαίνονται ασυναρτησίες ενός τρελού..

Και να που ξαφνικά με πιάνει ένα συναίσθημα περίεργο.. Σαν να με πνίγει το παιδικό μπλουζάκι που συνεχίζω και το φοράω ενώ δε μου κάνει. Και παρ' όλα αυτά δεν αλλάζω τίποτα γιατί έχω βολευτεί σε αυτήν την κατάσταση, την τόσο απαθή και μέτρια που κάνει ακόμα και ασπρόμαυρες φωτογραφίες να δείχνουν πιο πολύχρωμες από εμένα.. 

Τι και τι;

Πάει ένας μήνας και κάτι, είχα σταματήσει να γράφω... Και να που τώρα το έχω πάλι ανάγκη γιατί νιώθω μέσα μου να καίγομαι..
Όλοι μας έχουμε ανάγκη κάποια στιγμή να καθόμαστε κάτω από τη σκιά ενός δέντρου , να κλείνουμε τα μάτια μας και να ονειρευόμαστε. Είναι ένας ωραίος τρόπος να δραπετεύεις από όλα αυτά που σε κάνουν να θες να κλαις.. Άλλωστε από τα όνειρα παίρνουμε κουράγιο και ελπίδα. Πρέπει να έχουμε όνειρα στη ζωή μας γεμάτα δράση , γεμάτα συγκίνηση και χρώμα, γεμάτα ανθρώπους και στιγμές..
Δεν είναι απαραίτητο να είναι τέλεια γιατί αν είναι δεν θα προσπαθήσεις να τα ζήσεις φοβούμενος μη κάνεις κάτι λιγότερο από αυτό που είχες ονειρευτεί... Αλλά και να το κάνεις τότε τι;; δεν είσαι χαμένος, έτσι είναι η ζωή...
Θα υπάρξουν στιγμές που θα είσαι κατεστραμμένος, ένα τσαλακωμένο κομμάτι χαρτί, ένα ραγισμένο γυαλί έτοιμο να γίνει σκόνη, ένας κλόουν με ζωγραφισμένο στο πρόσωπο σου ένα ψεύτικο χαμόγελο, ένας υποκριτής που προσπαθεί να ξεγελάσει τον εαυτό του μιας και με τους άλλους έχει αποτύχει.. Έχεις το δικαίωμα να είσαι έτσι όπως έχεις το δικαίωμα να το παλέψεις η να το αφήσεις να σε κυριεύσει και να παραδοθείς στη δίνη του.. Φοβάσαι ότι δεν έχεις τα κότσια να το κάνεις;;
Και όμως όταν λες ότι είσαι μόνος τότε έχεις παραδεχτεί το πρόβλημα και απλώς σου μένει η λύση..
Άσε με να σου πω ένα μυστικό....
Το να γίνεις κάποιος η να κάνεις κάτι δεν έχει τόση σημασία στη ζωή, σημασία έχεις να ζεις τη ζωή...
Μπορείς να κυνηγήσεις τα όνειρα σου και στο τέλος που δεν θα έχεις άλλες δυνάμεις να είσαι χαμογελαστός γιατί έζησες μια ζωή κυνηγώντας τα πάθη σου...
Μπορείς να επιλέξεις να ζήσεις μια κανονική ζωή γεμάτη ασφαλιστικές δικλείδες και να μην ρισκάρεις ποτέ σου, αλλά τότε δε θα έχει πλάκα..
Μπορείς να επιλέξεις το σύντομο δρόμο ή να πας μέσω του κρυφού μονοπατιού που υπάρχει...
Μπορείς να αγαπάς κάποιον που δεν σε αγαπάει ακόμη και να είσαι ερωτευμένος με κάποιον που δεν είναι μαζί σου..
Μπορείς να πέσεις και να σηκωθείς ή να πέσεις και να μείνεις κάτω...
Μπορείς να ζήσεις τη ζωή που ονειρευόσουν ή να ονειρεύεσαι τη ζωή που θα ήθελες να ζήσεις...
Μπορείς να γελάς και να κλαις, να ελπίζεις και να απελπίζεσαι, να πεισμώνεις και να τα παρατάς, να θες και να έχεις...
Όλα αυτά μπορείς να τα έχεις... μπορείς να τα ζήσεις... δεν είναι εύκολο , το ξέρω... Θα κλάψεις και θα παρακαλάς να τα παρατήσεις αλλά κάτι μέσα σου θα λέει πάμε άλλη μία από την άρχη και ξανά πάλι... Θα είναι η ψυχή σου που έχει επιτέλους ζωντανέψει και παλεύει να σε κάνει κάτι παραπάνω από έναν απλό άνθρωπο... Το θέμα είναι να την αφήσεις να σε καθοδηγήσει... Μπορείς;

Παρελθοντική κουφόβραση..

Καθόμουν σήμερα και αναπολούσα.. Καλώς η κακώς δεν έχει σημασία.. Δε μπορείς να το συγκρατήσεις αυτό, σαν ωρολογιακή βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί σου έρχονται οι αναμνήσεις.. Είσαι ο στόχος για τα βελάκια και κάθεσαι και τρυπάς τον εαυτό σου και πετυχαίνεις κέντρο...
Και αναρωτιέσαι τι έγινε;; που πήγαν αυτοί οι άνθρωποι που έλεγαν ότι δε θα με εγκαταλείψουν; ότι με αγαπούσαν; που πήγαν;; γιατί κρύφτηκαν από μένα; τι είναι αυτό που τους διώχνει μακριά μου;
Και κάθεσαι και στριφογυρνάς γύρω από το κρεβάτι σου και δεν μπορείς να κοιμηθείς.. Ξαπλώνεις, κοιτάς τους απο υγρασία ποτισμένους τοίχους και νιώθεις οικεία.. Και πνίγεις τα κλάμματα σου στο μαξιλάρι σου, το δαγκώνεις με μίσος.. Θυμώνεις με τον εαυτό σου, τον βρίζεις, τον χτυπάς.. Είσαι για λύπηση.. Και εγώ επίσης..
Τι έγινα;; Ποιος είμαι;; όποιος ξέρω φεύγει μακριά μου στο τέλος.. Θα μπορούσες να έχεις τα πάντα, και προτίμησες ένα λασπωμένο θρόνο..
Αξιοθρήνητος... Μίζερος.. Ζεις με τις αναμνήσεις, σα φάντασμα.. Σε λίγο θα γίνεις ένα..
Πάντα όταν ήμουν σκατά με έκανε καλά να βοηθάω τους άλλους... Ίσως γιατί ξέχναγα για λίγο τα δικά μου, ίσως γιατί ήθελα να πιστεύω ότι υπήρχαν και χειρότερα από μένα.. Το περίεργο είναι ότι μέσα από το βάρος των αναμνήσεων και τα σημάδια που σου αφήνουν με τα βρώμικα νύχια τους ένιωθες καλύτερα και όντως γινόσουν χρήσιμος σε κάτι..

Όνειρο θερινής νυκτός..

Σε είδα στον ύπνο πάλι, δεν το κανα επίτηδες.. Απλώς εμφανίστηκες εκεί σα μούσα να μου φέρεις πρωινές αχτίδες του κυριακάτικου ήλιου, τη δροσιά του φρέσκου αέρα.. Σα μαγεμένος σε άφησα να μπεις, ερωτεύτηκα τη μορφή αυτή.. Μία αιθέρια ύπαρξη που κινούταν με χάρη μέσα στο όνειρο μου.. Το πρόσωπο σου έμοιαζε προβληματισμένο, έκατσε δίπλα μου και δε μίλαγες.. Από τη σιωπή σου κατάλαβα πολλά και έκατσα και εγώ σιωπηλός και κοιταζόμασταν απλά. Χανόμασταν στο βυθό των ματιών μας και ήταν όμορφα εκεί. Ένιωθα την ανάγκη να σε αγκαλιάσω, να σου πω πως εγώ είμαι εδώ και όλα θα πάνε καλά, είχες την ανάγκη να το πιστέψεις..
Σε αγκάλιασα, πέρασα το χέρι μου γύρω από τη μέση σου και σε τράβηξα κοντά μου. Σε απόσταση αναπνοής πια.. Δειλά δειλά αγγίζω τα χείλη σου για να δω αν είσαι αληθινή.. Σε φιλάω, ανταποδίδεις.. Το πάθος της στιγμής μας μεταφέρει αλλού, σε ένα άλλομέρος της δικής μας φαντασίας.. Σε μία δική μας ουτοπία..Διαρκεί όσο πρέπει να διαρκεί ένα τέτοιο φιλί...
Σου ψυθιρίζω στο αυτί: "Από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε το ΄ξερα.  Πρέπει να σε αγαπάω όσο περισσότερο μπορώ, για όσο περισσότερο χρόνο μπορώ και να μη σταματήσω ποτέ να σε αγαπάω. Γιατί ο έρωτας δεν έχει λογική. Δεν μπορείς να εκλογικεύσεις τον έρωτα. Είναι τελείως παράλογος. Αλλά συνεχίζουμε και το κάνουμε γιατί αλλιώς είμαστε χαμένοι.. Είσαι ο έρωτας της ζωής μου, ότι έχω, ότι είμαι είναι δικά σου."
Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια σου, χαμογέλασες και κοκκίνησες.. Έσκυψες το κεφάλι γιατί ντρεπόσουν και εγώ με το χέρι μου σήκωσα το κεφάλι σου αργά αργά και σε φίλησα τις ρόδινες σάρκες σου.. Με αγκάλιασες και με σφιξες με δύναμη.. Νιώθαμε και οι δύο ότι ανήκουμε εκεί.. Ξαπλώσαμε και μείναμε αγκαλιασμένοι με τις ώρες, τα κορμιά μας χόρευαν σε δικούς τους ρυθμούς ακολουθώντας τους χτύπους της καρδιάς.. ενώνονται, γίνονται ένα.. κάτω από το φως του φεγγαριού, σαν να είμαστε στο κόσμο με ένιωσες και σε ένιωσα για πρώτη φορά.. Τέτοιο πάθος δεν ήξερα ότι μπορεί να υπάρχει.. εξερεύνησα με τα δάχτυλα μου το κορμί σου, έκλεψα το άρωμα σου και ένιωσα την αλμύρα του σώματος σου.. Δεν ήθελα να τελειώσει η στιγμή.. Ήμουν ευτυχισμένος......

 Και εσύ ήσουν.....

Ξέρεις, μπορώ να σου υποσχεθώ πως θα σε αγαπήσω περισσότερο και από τον ίδιο μου τον εαυτό... 

Και θα το κάνω, γιατί είσαι η μούσα μου.. Μου άλλαξες τη ζωή μου με τη λάμψη σου... Θα είμαι εκεί όταν με θες και όταν δε με θες, όταν με χρειάζεσαι και όταν δε με χρειάζεσαι.. Δεν είναι εύκολο...
Αλλά είναι τόσο όμορφο που το οτιδήποτε άλλο που δεν στο δίνει αυτό το συναίσθημα είναι περιττό.. Σε κρατώ εγώ από το χέρι...... Και προχωράμε μαζί..... Ας μη τελειώσει αυτό.... 

Το γράμμα ενός αυτόχειρα...

Πέρασε η ώρα... Καιρός να φεύγω πια, πολύ έκατσα σε τούτο το άδειο και σκονισμένο σπίτι που το χει μαραζώσει ο χρόνος. Είναι η ώρα να φεύγω. Έξω βρέχει. Να πάω που; σε ένα μέρος να ακουμπήσω τα βάσανα μου και τα δάκρυα, σε ένα μέρος λήθης και ανάπαυσης. Εδώ και καιρό με τριβελίζει αυτή η αρρώστια που αν την εξομολογούμουν σε άνθρωπο θα με συμβούλευε σε ψυχίατρο ή στην καλύτερη σε ψυχολόγο. Αλλά ποιος μπορεί να  είναι καλύτερος ψυχολόγος για μένα αν όχι εγώ; και όμως όσο και να το σκέφτομαι τόσο μπαίνω στον πειρασμό.. 
Το τασάκι ξεχειλίζει από αποτσίγαρα, άλλα καπνισμένα μέχρι τη γόπα άλλα σβηστά μέχρι τη μέση λες και μετάνιωσα που τα άναψα. Και αν κοιτάξεις γύρω σου θα δεις πεταμένα κουτάκια μπύρας. Έτσι είναι η ζωή μου τον τελευταίο καιρό. Σβησμένα τσιγάρα και άδεια κουτάκια μπύρας. Άδεια κουτάκια μπύρας και σβησμένα τσιγάρα. Μονοτονία...
Πάντα πίστευα πως όταν θα έγραφα τις τελευταίες μου λέξεις θα ήταν όσα δε μπόρεσα να πω στους δικούς μου ανθρώπους αλλά δεν έχει μείνει τίποτα να πω σε εκείνους που δε ξέρουν ήδη.. Ίσως τα μεγαλύτερα μυστικά τα έχω κρατήσει κρυφά από μένα, είτε γιατί φοβόμουν να τα παραδεχτώ και να ντροπιαστώ είτε γιατί λανθασμένα πίστευα ότι δεν ίσχυαν. Μέγα λάθος μου...
Δεν έζησα μεγάλη ζωή, δεν ξέρω καν αν έζησα τη ζωή που ήθελα, νομίζω όχι! Ξέρω όμως ότι έζησα μια ζωή στο ταλάντευμα... Δύσκολο να βρεις ανθρώπους που να κάνουν πράξη ό,τι λένε, ακόμη πιο δύσκολο να τους πιστέψεις. Και δε ξέρω αν είναι χειρότερο να δώσεις σε αυτούς τους ανθρώπους τα καλύτερα σου κομμάτια , ίσως γιατί πιστεύεις ότι τους αξίζει ή γιατί ελπίζεις ότι θα πάρεις και εσύ κάτι από αυτούς.. Αν δεν πάρεις όμως, δεν τα βάζεις με κείνους αλλά με τον εαυτό σου και τον τιμωρείς σαν πεντάχρονο παιδί που δεν το αφήνεις να παίξει.. Έτσι και τον εαυτό σου δεν τον αφήνεις να ζήσει.. Και όμως αυτήν την ώρα, όταν κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι αν είχα μια δεύτερη ευκαιρία να μηδενίσω το χρόνο και να τα ξανάκανα όλα από την αρχή θα τα έκανα όπως ακριβώς και πριν. Με τα ίδια λάθη, τα ίδια δάκρυα και χαμόγελα, τα ίδια Σ'αγαπάω και τα ίδια όνειρα. Γιατί είναι στη φύση μερικών ανθρώπων να αρκούνται στα λίγα και να δίνουν πολλά, είναι στη φύση μερικών ανθρώπων να κάνουν λάθη και να μην μαθαίνουν, είναι στη φύση μερικών ανθρώπων να ελπίζουν στην ανατολή του ήλιου από τη δύση. Ίσως και στη δικιά μου φύση... Ίσως και στη δικιά σου... 
Και τώρα εδώ μετρώντας τα τελευταία μου λόγια και λέξεις καταθέτω όποια κομμάτια μου σπασμένα έχουν απομείνει, γιατί κράτησα για μένα τα σκάρτα και έδωσα τα πολύτιμα σε πολύτιμους ανθρώπους ακόμη και αν δε το ξέρουν ακόμη. Και δεν με στενοχωρεί για τις απογοητεύσεις, τις γρατζουνιές και τις μελανιές που απέκτησα... ακόμη και τώρα τίποτα δε με στενοχωρεί και τίποτα δε με γεμίζει ίσως και για αυτό προσπαθώ για μια τελευταία ένταση και συγκίνηση.. ίσως γιατί θέλω ενδόμυχα από κάτι να κρατηθώ, μια σανίδα σωτηρίας η απλά εθελοτυφλώ και δεν βλέπω ότι όλο αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος, ένας απέραντος κύκλος όπου γυρνάω σαν σβούρα με την ίδια συχνότητα , ανεπηρέαστος από τα πάντα και από το τίποτα.. 
Θυμάμαι κάποτε είχα κολλήσει ένα χαρτάκι στο ψυγείο όπου είχα γράψει: "Να μη ξεχάσω να ζω".
και το κοιτάω ακόμη και τώρα και αναρωτιέμαι.. πότε ξέρεις αν έχεις ζήσει η όχι; πότε ξέρεις αν είναι αρκετά αυτά που κάνεις και δίνεις; πότε ξέρεις αν είσαι γεμάτος και χαρούμενος με τις επιλογές σου; δεν το ξέρεις. Απλά κάνεις ότι καλύτερο μπορείς για να ξεγελάσεις τον εαυτό σου μέχρι που κάποια στιγμή όχι μόνο πιστεύεις τις αυταπάτες με τις οποίες τρέφεσαι αλλά ζεις ελπίζοντας σε κάτι που τελικά είναι ένα λάθος. Σε σένα.. Αρκετά έγραψα και νομίζω ήρθε η ώρα πια και μάλλον έχω κιόλας αργήσει.. Αλλά κάτι τελευταίο που θα κάνω.Παίρνω το στυλό μου και σβήνω από το χαρτάκι δύο λέξεις έτσι ώστε να έχει σχηματιστεί η φράση "Να μη ζω"..

Τα σαλιγκάρια ουρλιάζουν όσο χίλια βιολιά όταν παίζουν..

Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος μου ξύπνησε αναμνήσεις, καλές ή κακές δεν έχει σημασία.. Απλώς πίστευα ότι κοιμούνται βαθιά, αλλά ότι κοιμάται βαθιά τόσο πιο απότομα ξυπνάει..

Καταλήγεις να στέκεις μόνος με τα γόνατα λυγισμένα στο στήθος ενώ το μυαλό σου να τρέχει και εσύ απελπισμένα προσπαθείς να το ελέγξεις.. Άστο να δεις που θα πάει.. 

Και ενώ περιμένεις να καταλήξει στο παρελθόν, σε ένα παλιό γνώριμο και αγαπημένο πρόσωπο καταλήγει σε κάτι νέο... Μένεις έκπληκτος γιατί ήταν απρόσμενο και μάλλον για αυτό είναι και ομορφότερο.. Καλά λένε πως τα ωραιότερα είναι τα τυχαία. Σε κρατάνε ζωντανό , δίνουν χρώμα στη ζωή σου!!
Και μέσα από εκεί μπορείς να δεις θαύματα να αναδύονται σα χαμένοι θησαυροί που τους είχε φάει το μπλε του ωκεανού.. 

Σε καταλαβαίνω, ξέρω πως αισθάνεσαι... Νιώθεις καμιά φορά τι θα γινόταν αν δεν είχες κάνει τα λάθη που σου κόστισαν πρόσωπα και στιγμές, σκέφτεσαι τόσο συχνά το μέλλον που απομακρύνεσαι από το σήμερα και επιθυμείς βαθιά να γνωρίσεις κάποιον που θα σε νιώθει.. Κάποιον που η καρδιά σου θα χτυπάει στους δικούς του παλμούς, κάποιον να γίνετε ένα.. 

Είναι κάπου εκεί έξω, ίσως τον έχεις ήδη γνωρίσει απλώς δεν είναι η σωστή στιγμή.. Κάποια πράγματα απλά γίνονται γιατί γίνονται και άλλα δεν γίνονται γιατί για τον ίδιο λόγο. Μη ψάχνεις να βρεις αιτίες και λόγους για όλα γιατί θα κουραστείς προσπαθώντας να ζήσεις.. 

Σαν εξομολόγηση, πιστεύω ότι δεν υπάρχει αυτό που λένε ότι η μοίρα το χει γραμμένο.. Επιλογή μας είναι...

Θα γνωρίσεις έναν καινούργιο άνθρωπο, άνθρωπο που θα σε κάνει να ελπίζεις όταν θα βλέπεις το μαύρο να σε έχει αγκαλιάσει και να ασφυκτιάς, που θα σε κάνει να πεις αντίο σε όλες τις φορές που ένιωσες χαμένος, σ όλες τις φορές που υπήρχε ένα όχι αντί για ένα ναι, σ όλες τις πληγές και τις μελανιές, σ όλες τις απογοητεύσεις..

Και αυτόν τον άνθρωπο θα πρέπει να τον κρατήσεις στη ζωή σου και να τον αγαπήσεις περισσότερο και από αυτό που μπορείς. Θα αξίζει την κάθε σου στιγμή να τη μοιραστείς μαζί του.. Θα γίνεις παράλογος και θα φέρεσαι σαν τρελός και όλα αυτά γιατί πολύ απλά η αγάπη δεν βγάζει νόημα, δεν μπορείς να εκλογικεύσεις την πορεία της αγάπης. Η αγάπη είναι εντελώς παράλογη αλλά πρέπει να συνεχίζουμε να αγαπάμε αλλιώς είμαστε χαμένοι και η αγάπη θα πεθάνει και η ανθρωπότητα θα τα βρει σκούρα. Γιατί η αγάπη είναι ότι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε..

Μην πιστεύεις λοιπόν στη μοίρα η στο κάρμα αλλά σε αυτό που νιώθεις μέσα σου, σε αυτό που νιώθεις να πλυμμηρίζει τη ψυχή σου και ταυτόχρονα τη καίει, σε αυτό που αισθάνεσαι μέσα σου ότι σου ταιριάζει και ότι σε γεμίζει.. Πίστεψε σε αυτό που θες να έχεις και όσο χρόνος και να περάσει μην χάσεις αυτήν την πίστη.. Μην χάσεις την ελπίδα.. 
Κάποια κάπου κάποτε θα υπάρξει... Ακόμη και αν δε το πιστεύει η ίδια..