Ημερολόγιο...

Κοιτάζω τις λευκές μου σελίδες.. Κάπου κάπου γράφω το όνομα μου να μη το ξεχάσω τώρα που τελείωσαν όλα..
Και κάπως έτσι αρχίζει το τέλος.. Γυμνός, ευπαθής, άθλιος..
Και ψάχνεις να βρεις τον ήλιο που τον έκρυψες πίσω από τα σύννεφα και κοπιάζεις να πάρεις ακόμη μία ανάσα..
Κλείνεις τα μάτια , αφουγκράζεσαι την απουσία του άλλου, την απουσία του εαυτού σου.
Άλλοι ζωγραφίζουν, άλλοι τραγουδούν ή χορεύουν. Εγώ αποτυπώνω τη ψυχή μου σε μία κόλλα χαρτί..
Τόσο ευτελές υλικό για να γράψεις τις σκέψεις σου, αλλά καλύτερο από το να τις λες σε έναν κουφό.
Θέλω να τρέξω, μακριά από όλα, από το παρελθόν μου, από το μέλλον μου, από το ασήκωτο πέπλο της μιζέριας που με σκεπάζει και σφραγίζει τα όνειρα μου..
Θέλω να γίνω πουλί και να πετάξω μακριά, να δω αν ο κόσμος είναι ελαττωματικός ή εγώ;;
Και μόλις καταλάβω ότι είμαι εγώ θα τσακιστώ στα βράχια και θα σβήσει η τελεία μου από τον χάρτη..
Και θα γίνω ένα από τα αστέρια μου...
Πονάει η αγάπη εαυτέ μου, βάλτο καλά στο μυαλό σου... Θα πληγωθείς, θα κλάψεις, θα πονέσεις, θα ματώσεις.. Θα γυρέψεις το χάδι, θα ξεραθούν τα χείλη σου, θα παγώσει η παλάμη σου..
Θα ζωγραφίζεις στο θάμπωμα των παραθύρων το πρόσωπο της και τα δάκρυα θα το σβήνουν, μακάρι να έσβηναν και τις αναμνήσεις σου.. Καίνε τα μάτια σου, κοκκινίζουν..
Συγχώρα με εαυτέ μου που είσαι ευάλωτος.. Δεν είναι κακό. Δεν είναι κακό να αγαπάς με όλη σου τη δύναμη, δεν είναι κακό να αφήνεις την καρδιά σου να χτυπάει ανεξέλεγκτα στο ρυθμό μιας άλλης καρδιάς, δεν είναι λάθος να την ονειρεύεσαι, δεν είναι λάθος να δίνεις τα μεγαλύτερα κομμάτια της ψυχής σου..
Αλλά τι θα σου μείνει στο τέλος;; τι θα κρατήσεις για σένα;; αξίζει να χαθείς σε έναν κατακόκκινο ωκεανό χωρίς ίχνος στεριάς στον ορίζοντα;;
Μη μετανιώνεις για τίποτα σε τούτη τη ζωή... Και αν το κάνεις κάντο αθόρυβα, βουβά.. Για να σαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρα μου... 

Όταν αγαπάει κάποιος η ψυχή του φεύγει από το σώμα του και κάθεται πάνω στο πρόσωπο που αγαπάει.. Όσο πιο κοντά είναι το πρόσωπο τόσο πιο κοντά είναι και η ψυχή του και έτσι ποτέ δε χάνεται, όταν απομακρυνθεί τότε η ψυχή δε μπορεί να γυρίσει και περιπλανιέσαι σαν φάντασμα που η κατάρα του ανεκπλήρωτου έρωτα σε έχει δέσει με μάγια.. Και χάνεσαι και γυρνάς στους δρόμους..
Και καταλήγεις εκεί που ξεκίνησες.. Και εκεί που δε θες να καταλήξεις..
Πόσα λίτρα αμίλητο νερό πίνεις κάθε μέρα;;