Νεράιδα του δικού μου παραμυθιού!

Τι μαγική μορφή που είναι, σκέφτηκα όταν σε αντίκρυσα..
Τα μάτια μου έλαμψαν, ο λαιμός μου στέγνωσε, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά,
η αναπνοή μου έγινε γρήγορη, πυγολαμπίδες έφεγγαν μέσα μου.
Σαν άγγελος που έστειλε ο θεός να με φυλάει και τύλιξε τις φτερούγες του γύρω από μένα να με ζεστάνει.
Κράτησα την εικόνα σου στο μυαλό μου, πόσα χρώματα είχε δώσει ο Θεός πάνω σου.
Τα μαλλιά σου στο χρώμα των κορμών των δέντρων, το πρόσωπο σου στο χρώμα της άμμου.
Τα χείλη σου ρόδα. Στα μάτια σου είδα τη δημιουργία του κόσμου, είδα θάλασσες, ηλιοβασιλέματα.
Δύο πολύτιμοι λίθοι που με κοιτούσαν με σπιρτάδα.
Το γάργαρο χαμόγελο σου ήχος που γαλήνευε τα αγρίμια της ψυχής μου..
Τιθασεύεις το εγώ μου. Μου αρέσει να σε κοιτάω στα μάτια γιατί αντικρίζω τον εαυτό μου χαρούμενο..
Πόσο καιρό είχα να νιώσω έτσι, πόσο καιρό ήταν παγωμένη η καρδιά μου.
Νεράιδα με το χρυσό σου πουγκί που μέσα έτρεφε και μεγάλωνε η αγάπη.
Και μου τη χάρισες απλόχερα...
Η αγκαλιά σου παράδεισος.. Σε μαγική χώρα ταξίδεψα εκεί που μένεις πάντα νέος.
Εκεί που σταματάει ο χρόνος, εκεί που τα πουλιά τραγουδούν για τους ερωτευμένους.
Εκεί που η ζωή είναι κόκκινη, εκεί που το φως δεν τελειώνει.
Σαν από παραμύθι βγαλμένη, λες και κάποιος μάγος σε ζωντάνεψε. Σε άγγιζα για να δω αν είσαι αληθινή και μόλις ένιωθα τη ζεστή σου σάρκα χαμογελούσα σαν χαζός.
Έβαψες το μαύρο μου τοπίο με κόκκινο.. Δεν έχει ξαναγίνει.. Είσαι μυστήρια, αιθέρια..
Κόπηκα όταν σε πλήγωσα και επουλώνω τις πληγές μου με ψεύτικα όνειρα οτι θα ξαναφιλήσω τα ρόδα σου..
Ενωθήκαμε, γίναμε ένα.. Μία ύπαρξη, ένας κόσμος, μία αγκαλιά.
Και ζήσαμε εκεί για κάμποσο καιρό, αλλά δε χόρταινα.. Όπως το παιδί που θηλάζει με μανία, άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να ερωτευτεί.
Να αγαπήσει. Να γίνει ένα με σένα.
Τώρα η αγκαλιά μου είναι άδεια..
Είσαι ένα μυθικό πλάσμα και εγώ ένας θνητός αλλά μαζί σου νιώθω ίσος.
Θέλω να σπάσω τη κλεψύδρα και να γυρίσω το χρόνο πίσω. Μόνος μου δε μπορώ.
 Μαζί όμως;
Αχ και να ζούσα μαζί σου, μα είσαι μακριά πια αγάπη μου.. Σε άλλη πόλη..
Μαζί μπορούμε να κάνουμε το χρόνο να παγώσει, τις αποστάσεις να μηδενιστούν..
Η αγάπη με οδηγεί σε δρόμο σκοτεινό, χωρίς τέλος.. Και θέλω στην άκρη του δρόμου να είσαι εκεί να με περιμένεις με ένα κόκκινο παλτό όπως η κοκκινοσκουφίτσα.
Και με την αγκαλιά σου ανοιχτή και ευπρόσδεκτη να με δεχτεί πίσω.
Και εγώ άλλος άνθρωπος θα σου μάθω από την αρχή ότι τους άγγελους τους προσέχουμε.
Τα ρόδα τα ποτίζουμε, τους κορμούς τους αγκαλιάζουμε και χανόμαστε στις θάλασσες.
Και εκεί μαζί θα κοιμηθούμε.. Και εκεί μαζί θα ζούμε... Μαζί..