Δε ξέρω πως να ξεκινήσω να μιλάω για μένα. Θα μπορούσα να ξεκινήσω με το μία φορά και ένα καιρό αλλά αυτό το χρησιμοποιούμε στα παραμύθια και η ζωή μου μέχρι τώρα κάθε άλλο παρά παραμύθι είναι. Τη στιγμή που γράφω το κείμενο βρίσκομαι στο λεωφορείο για Αθήνα ώρα 10:30, ένα σαββατιάτικο πρωινό με έναν ήλιο να παλεύει να τρυπήσει με τις ακτίνες του τα σύννεφα.Δε ξέρω τι να πετάξω και τι να κρατήσω από τις αναμνήσεις μου. Θυμάμαι ήμουν ένα ήσυχο παιδί, ήξερα τι ήθελα. Είχα ένα όνειρο, ακόμα το κυνηγώ δε το βάζω κάτω, δε μου αξίζει άλλωστε.Ένα όνειρο διαφορετικό από όλα τα άλλα, όχι να γίνω κάποιος ή να κάνω κάτι σημαντικό αλλά να καταφέρω το ακατόρθωτο, το αδύνατο !!Από φίλους πολλούς, ήμουν χαρούμενος και δε με ένοιαζε τόσο πολύ η εμφάνιση μου. Δε παραμελούσα τον εαυτό μου βέβαια αλλά με αγαπούσα. Αν και όχι πανέμορφος ήξερα βαθιά μέσα μου πως είχα κάτι που σχεδόν κανείς από τους φίλους μου δεν είχε... Ανησυχίες.. Όχι εκείνες που σου προκαλούν ανασφάλεια αλλά τις άλλες που σε ελκύουν να γνωρίσεις τον κόσμο, να αποκτήσεις γνώσεις, ανησυχίες για το τώρα και το αύριο. Ήθελα σαν σφουγγάρι να αποκτήσω όσες γνώσεις μπορούσα, διάβαζα, έψαχνα , φιλοσοφούσα, έγραφα κείμενα.Υπήρχαν φίλοι που με στήριζαν, που με σημάδεψαν και που με έκαναν να αγαπήσω περισσότερο τον εαυτό μου και και εκείνους περισσότερο. Δεν ήξερα τι θα πει κακό, απάτη, προδοσία, δεν το χα βιώσει ποτέ μου και δεν ήθελα κανείς να το βιώσει από μένα. Ήμουν καλό παιδί, αλλά παιδί...Μέχρι που γνώρισα την πρώτη μου κοπέλα, μία κοπέλα που στα μάτια μου φάνταζε ο πρώτος μου έρωτας. Μετά κατάλαβα ότι έκανα λάθος και ότι δεν ήταν έρωτας. 6 μήνες μαζί και τους μισούς αν όχι και όλους ζούσα σε ψέμματα και σε κοροϊδία. Σαν τις σειρήνες που μάγευαν τους ναυτικούς έτσι και εγώ με το δικό της τραγούδι με υπνώτιζε και όσο γευόμουν τη γλύκα της τόσο βυθιζόμουν σε λήθαργο. Αλλά όποιος κοιμάται βαθιά ξυπνάει απότομα και πέφτει από το κρεβάτι του. Και εγώ ξύπνησα με χαστούκια. Να ξέρεις καρδιά μου ότι τα ψέμματα κρατούν τριαντάφυλλα και η αλήθεια μαχαίρι κοφτερό.Της έδωσα πολλά και εκείνη τα επέστρεψε όλα σε σκόνη και θρύψαλα. Δεν την κατηγορώ, εγώ φορούσα παρωπίδες. Πάντα έβλεπα το καλό στους άλλους και ότι οι άνθρωποι που έρχονται κοντά σου δεν το κάνουν για κακό. Μετά από αυτήν την σχέση άλλαξα πολύ, πέρασα πολύ άσχημα, έπαψα να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους, κοίταγα μόνο τα ελαττώματα τους. Πέρασαν 4 χρόνια για να ξαναγίνω όπως ήμουν. Έμεινα μόνος μου και έχτισα εγώ τούβλο τούβλο το κελί μου μου και κλείστηκα μέσα και δεν άφηνα κανέναν να μπει. Έμεινα αρκετό καιρό μόνος, φοβόμουν να ανοιχτώ και να προχωρήσω στη ζωή μου, φοβόμουν να πληγωθώ. Πες με χαζό, ευαίσθητο και δειλό αλλά ήθελα να βρεθεί κάποια να με αγαπήσει ειλικρινά. Δεν ήθελα να πονέσω πάλι. Πήρε μικρά κομμάτια από μένα και έχασα τον εαυτό μου για αρκετό καιρό και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δε θα ξανανιώσω έτσι.Τρία χρόνια μοναξιάς και καθημερινά πάλευα με μένα. Κατηγορούσα τον εαυτό μου που μετά απο αυτήν την απόρριψη παράτησα εμένα, το όνειρο μου και το χαμόγελο μου. Ίσως είχα πέσει σε λήθη, ίσως ήθελα κάτι να με κάνει να ξεχάσω.. Δε ξέρω.. Είναι σαν ένα παλιό βιβλίο που έχεις διαβάσει και το έχεις παρατημένο στη βιβλιοθήκη να το τρώει η σκόνη.. Πέφτει το βλέμμα σου εκεί και σου ρχονται πάλι εικόνες που θες να ξεχάσεις. Αλλά γιατί να ζεις σε σκιές του παρελθόντος; Τι να την κάνεις τη ζωή αν βαδίζεις σε σκοτεινά μονοπάτια όπου βρίσκουν καταφύγιο οι κακές αναμνήσεις και σαν αγριόγατες σε σκίζουν με τα νύχια τους από έξω προς τα μέσα;Δε ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε να αρχίζω να κοιτάω μπροστά, να θέλω να ξεφύγω και να προχωρήσω. Ίσως ήταν ένα όνειρο που είδα κάποιο βράδυ, ίσως μια κουβέντα ενός φίλου, ένα τραγούδι, μία εικόνα. Αποφάσισα να κυνηγήσω πάλι το όνειρο μου, ξαναέδωσα πανελλήνιες 3 μήνες πριν τις εξετάσεις και τώρα κάνω αυτό που θέλω. Μεγάλη κουβέντα να λες κάνω αυτό που θέλω και λίγοι το καταφέρνουν. Άλλη πόλη, νέοι άνθρωποι , νέοι φίλοι και χαιρόμουν γιατί ένιωθα νέος άνθρωπος. Αλλά δεν ήμουν. Όταν ζεις για πολύ καιρό μόνος σε ένα καβούκι φοβάσαι να βγεις στον ήλιο γιατί θα τυφλωθείς. Και εγώ ζούσα 3 χρόνια σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Και ήταν η χειρότερη μου επιλογή. Το συνήθισα, με άλλαξε όμως. Με έκανε ψυχρό, φορούσα ένα ψεύτικο χαμόγελο, φοβόμουν να γείρω στους άλλους. να ανοιχτώ.Και μέσα στη μοναξιά μου ήρθες εσύ, και μου κλόνισες τη ζωή και μένα μαζί. Κάθησες δίπλα μου, με αφουγκράστηκες, μου έπιασες το χέρι, μου χαμογέλασες. Για πρώτη φορά μετά από 3 χρόνια ένιωσα να καρδία μου να σπάει το πάγο που είχε σχηματιστεί γύρω της και να χτυπάει σε γοργούς και ζωηρούς ρυθμούς. Πέταξα τη μάσκα του ψεύτικου χαμόγελου και χαμογέλαγα αληθινά και ακόμη δηλαδή. Σε ερωτεύτηκα απο την πρώτη στιγμή που σε είδα, αλήθεια. Και με τον καιρό σε αγάπησα. Και όλο και μεγάλωνε και η αγάπη μου. Δεν ήξερα οτι το είχα μέσα μου , ότι μπορούσα να αγαπήσω κάποιον τόσο πολύ ίσως παραπάνω και απο μένα. Ερχόσουν στις 6 και απο τις 5 σε περίμενα στην πόρτα και έτρεχα να είμαι όμορφος όταν θα με δεις και αγωνιούσα. Τα ξέρεις και δε θέλω να επαναλαμβάνομαι αλλά θα το κάνω για λίγο ακόμα. Αλλά θα σου πω πράγματα που θα ακούσεις και για πρώτη φορά.Είχα κλείσε σε ένα ξύλινο κουτί τα κακά χαρακτηριστικά, αυτά που με στοίχειωναν και τα σπασμένα κομμάτια μου, τα μίζερα στοιχεία μου. Αλλά δεν άντεχε και κάθε τόσο ράγιζε και απο αυτή τη μικρή χαραμάδα ξεχυνόντουσαν όλα αυτά τα αρνητικά. Όμως εσύ ήσουν διαφορετική, κάθε φορά θα τα ξαναέβαζες μέσα και θα μπάλωνες τις τρύπες του κουτιού μου. Δε ξέρω γιατί έσπασε. Ημουν χαλασμένος όταν με γνώρισες. Σε έδιωξα απο τη ζωή μου. Νιώθω σαν να έχω δύο εαυτούς, ο ένας θέλει να μείνει μόνος του και ο άλλος θέλει να είναι χαρούμενος και μαζί σου. Αρκετό καιρό έκανα ότι ήθελε ο πρώτος, φτάνει πια. Σε πίεζα... Σε πίεζα πολύ.. Σε έπνιξα με τη θηλιά που προοριζόταν για μένα. Μακάρι να μπορούσα να ξεριζώσω τη καρδιά μου απο το στήθος μου και να έβλεπες πως λάμπει ολόκληρη απο καλοσύνη και δεν έχει ούτε στίγμα κακίας χαραγμένη πάνω της.Έπαψες να είσαι ερωτευμένη, να νιώθεις έντονα. Και εκεί ήταν που σταμάτησα να πολεμάω μέσα μου και άφησα τον εαυτό μου αβοήθητο και έρμαιο των αρπακτικών που με κατασπαράξανε. Δεν είχα δύναμη να σηκωθώ, να τα διώξω. Κουράστηκα να προσπαθώ πολλές φορές να σε πείσω να γυρίσεις. Ένιωθα οτι κολυμπούσα σε έναν απέραντο ωκεανό χωρίς να βλέπω στεριά. Ένιωσα όπως όταν είχα πρωτοχωρίσει αλλά χειρότερα, ένιωσα να γυρνάω στη μοναδική μου συντροφιά της μοναξιάς. Δε σε κατηγορώ και δε στα λέω για να κλάψεις. Εγώ φταίω για όλα, και μη διανοηθείς να πιστέψεις το αντίθετο. Κανέναν δε κατηγορώ για ότι μου συμβαίνει, μόνο τον εαυτό μου. Δε τα γράφω για να νιώσεις άσχημα η πίεση απλώς διάβασε το σαν να διαβάζεις για τη ζωή ενός άγνωστου.Τόσο εξαίσια μόνος. Δεν αντέχεται, άκουσε με. Καλό ειναι για λίγο αλλά για πολύ όχι, θα σε τρελάνει. Είναι η εύκολη επιλογή, μπορείς να ξαναβρεις κομμάτια του εαυτού σου, να βάλεις τα πράγματα σε μία τάξη. Δεν είναι κακό αλλά δεν είναι και ωραίο. Και δε ξεφεύγεις εύκολα.Το έζησα και το ζω και τώρα μερικές φορές, δεν παλεύεται ειδικά όταν θες να μιλήσεις. Και μέσα σε όλα αυτά μου έδωσες χρόνο να αλλάξω, να επανορθώσω και να εκμεταλλευτώ κάθε στιγμή στο έπακρο. Να σε κάνω να νιώσεις τα πρωτόγνωρα αισθήματα που ένιωσες, να αλλάξω να χαμογελάω και να σε κάνω να χαμογελάς μαζί μου. Αυτές οι 10 μέρες στη σπάρτη μου φάνηκαν 10 ώρες, πέρασαν πολύ γρήγορα. Και οφείλω να παραδεχτώ οτι ήταν υπέροχα και αν ήμασταν έτσι απο την αρχή τώρα ίσως και να ήταν διαφορετικά.Δεν είμαι αρκετά καλός, ότι και να πω, ότι και να κάνω.Τον τελευταίο καιρό άλλαξα. Θες να ξέρεις τι μου συμβαίνει; εσύ είσαι αυτό που μου συνέβη. Απλά βάζω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, δε κάνω μεγάλα βήματα. Αλλά τις τελευταίες μέρες βρήκα παλιά χαρούμενα κομμάτια του εαυτού μου. Ξέρω ότι τώρα πια είμαι καλός άνθρωπος και μου αξίζει να με αγαπήσουν. Κουράστηκα να κολλάω τον εαυτό μου συνέχεια με σελοτέϊπ και κόλλα, θέλω να είμαι ολόκληρος. Πέταξα τα σκάρτα κομμάτια και κράτησα τα καλά, κομμάτια που αξίζει να δεις και να τα αφήσεις να μας παρασύρουν.Γιατί τα γράφω αυτά; γιατί πρέπει, γιατί θέλω, γιατί ώρες ώρες νιώθω πως δεν είσαι δίπλα μου, πως αδιαφορείς και τώρα που θα σαι μακριά έχω το προαίσθημα οτι θα ναι και το τέλος μας και ας λες ότι θα τα βρούμε. Αλλά τα γράφω γιατί δε θέλω να βγει αυτό το προαίσθημα. Κρεμόμαστε απο μία κλωστή και αν το θες μπορεί να γίνει ένας κόμπος σφιχτός και γερός. Σε αγαπάω αλήθεια, πραγματικά πολύ. Και λέω αλήθεια. Σε καταλαβαίνω όταν έχεις προβλήματα, όταν δεν είσαι καλά ψυχολογικά, και είμαι δίπλα σου. Καταλαβαίνω περισσότερα από όσα νομίζεις. Σου είχα πει κάποτε ότι ακροβατούμε σε ένα σχοινί, χωρίς δίχτυ προστασίας 100 μέτρα πάνω από το πάτωμα. Για να μην πέσει κανείς πρέπει και οι δύο να κάνουμε μικρά βήματα ο ένας προς τον άλλον. Αν γυρίσεις πίσω τρέχοντας θα πέσω. Μην κοιτάς κάτω, πίσω αλλά ευθεία στα μάτια μου..Σκέψου αυτό που σου ζητάω και πες μου μόνο όταν αποφασίσεις. Είμαι εδώ για σένα, και ότι και να γίνει εγώ πάντα θα σε αγαπάω. Ίσως αυτό είναι το ελάττωμα μου, αγαπάω αληθινά και υπερβολικά.Και δε θα αλλάξω χαρακτήρα, ούτε συναισθήματα. Πονάς τώρα που το διαβάζεις, πιέζεσαι γιατί σκέφτεσαι ότι θέλω παραπάνω αλλά κάνεις λάθος, δε θέλω παραπάνω. αλλα συμμερίζομαι τον πόνο σου και εγώ. Όταν αποφασίσεις πες μου να βρεθούμε και στείλε μου. Μετά απο αυτό εγώ δεν θα ξαναστείλω. Ξέρω οτι θα είναι δύσκολα εκεί που είσαι τώρα, θα αγχωθείς, θα πιεστείς, θα νευριάζεις, θα απογοητευθείς. Αλλά έχω δει τη δύναμη που έχεις μέσα σου και ξέρω ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, ειλικρινά σε θαυμάζω και είμαι πανευτυχής που σε γνώρισα. Ποτέ δε θα σου φόρτωνα επιπλέον βάρος. Ξέρεις τι είμαι. Λες ότι λέω μεγάλες κουβέντες, οι άνθρωποι λένε μεγάλα λόγια η δίνουν μεγάλες υποσχέσεις γιατί ξέρουν ότι θα το πραγματοποιήσουν. Δε θα τα παρατήσω ποτέ όσο η καρδιά μου χτυπάει στους δικούς σου παλμούς. Ξέρεις γιατί ξέρω ότι με ερωτεύτηκες; γιατί εσύ είπες ότι έγραψες το καλύτερο ποίημα για μένα. Μόνο ο έρωτας γεννάει ποιητές. Ο έρωτας και ο πόνος.Και εσύ με ερωτεύτηκες.. Θυμήσου το πως και το τι. Δεν είναι πισωγύρισμα. Πισωγύρισμα είναι να γυρίσεις σε κάτι που δεν έχει αλλάξει, αλλά εγώ αλλάζω, δεν είμαι ο ίδιος.Μου έδωσες το καλύτερο σου κομμάτι, πάρε το δικό μου. Αυτή είναι η αλήθεια αγάπη μου, όσο πιεστική, απαισιόδοξη η αισιόδοξη αυτό θα κάνω πάντα. Πάντα η αγκαλιά μου θα είναι ανοιχτή για σένα. Θα σε στηρίζω, θα είμαι ο άνθρωπος σου. Και θα κάνω πολλά για να γίνει η απόσταση μηδέν. Ποτέ δε θα σε αφήσω μόνη σου, ποτέ δε θα σε πληγώσω, ποτέ δε θα σταματήσω να σε αγαπάω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου