Παρελθοντική κουφόβραση..

Καθόμουν σήμερα και αναπολούσα.. Καλώς η κακώς δεν έχει σημασία.. Δε μπορείς να το συγκρατήσεις αυτό, σαν ωρολογιακή βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί σου έρχονται οι αναμνήσεις.. Είσαι ο στόχος για τα βελάκια και κάθεσαι και τρυπάς τον εαυτό σου και πετυχαίνεις κέντρο...
Και αναρωτιέσαι τι έγινε;; που πήγαν αυτοί οι άνθρωποι που έλεγαν ότι δε θα με εγκαταλείψουν; ότι με αγαπούσαν; που πήγαν;; γιατί κρύφτηκαν από μένα; τι είναι αυτό που τους διώχνει μακριά μου;
Και κάθεσαι και στριφογυρνάς γύρω από το κρεβάτι σου και δεν μπορείς να κοιμηθείς.. Ξαπλώνεις, κοιτάς τους απο υγρασία ποτισμένους τοίχους και νιώθεις οικεία.. Και πνίγεις τα κλάμματα σου στο μαξιλάρι σου, το δαγκώνεις με μίσος.. Θυμώνεις με τον εαυτό σου, τον βρίζεις, τον χτυπάς.. Είσαι για λύπηση.. Και εγώ επίσης..
Τι έγινα;; Ποιος είμαι;; όποιος ξέρω φεύγει μακριά μου στο τέλος.. Θα μπορούσες να έχεις τα πάντα, και προτίμησες ένα λασπωμένο θρόνο..
Αξιοθρήνητος... Μίζερος.. Ζεις με τις αναμνήσεις, σα φάντασμα.. Σε λίγο θα γίνεις ένα..
Πάντα όταν ήμουν σκατά με έκανε καλά να βοηθάω τους άλλους... Ίσως γιατί ξέχναγα για λίγο τα δικά μου, ίσως γιατί ήθελα να πιστεύω ότι υπήρχαν και χειρότερα από μένα.. Το περίεργο είναι ότι μέσα από το βάρος των αναμνήσεων και τα σημάδια που σου αφήνουν με τα βρώμικα νύχια τους ένιωθες καλύτερα και όντως γινόσουν χρήσιμος σε κάτι..