Κυριακή 25 Μαΐου 2014

Το γράμμα ενός αυτόχειρα...

Πέρασε η ώρα... Καιρός να φεύγω πια, πολύ έκατσα σε τούτο το άδειο και σκονισμένο σπίτι που το χει μαραζώσει ο χρόνος. Είναι η ώρα να φεύγω. Έξω βρέχει. Να πάω που; σε ένα μέρος να ακουμπήσω τα βάσανα μου και τα δάκρυα, σε ένα μέρος λήθης και ανάπαυσης. Εδώ και καιρό με τριβελίζει αυτή η αρρώστια που αν την εξομολογούμουν σε άνθρωπο θα με συμβούλευε σε ψυχίατρο ή στην καλύτερη σε ψυχολόγο. Αλλά ποιος μπορεί να  είναι καλύτερος ψυχολόγος για μένα αν όχι εγώ; και όμως όσο και να το σκέφτομαι τόσο μπαίνω στον πειρασμό.. 
Το τασάκι ξεχειλίζει από αποτσίγαρα, άλλα καπνισμένα μέχρι τη γόπα άλλα σβηστά μέχρι τη μέση λες και μετάνιωσα που τα άναψα. Και αν κοιτάξεις γύρω σου θα δεις πεταμένα κουτάκια μπύρας. Έτσι είναι η ζωή μου τον τελευταίο καιρό. Σβησμένα τσιγάρα και άδεια κουτάκια μπύρας. Άδεια κουτάκια μπύρας και σβησμένα τσιγάρα. Μονοτονία...
Πάντα πίστευα πως όταν θα έγραφα τις τελευταίες μου λέξεις θα ήταν όσα δε μπόρεσα να πω στους δικούς μου ανθρώπους αλλά δεν έχει μείνει τίποτα να πω σε εκείνους που δε ξέρουν ήδη.. Ίσως τα μεγαλύτερα μυστικά τα έχω κρατήσει κρυφά από μένα, είτε γιατί φοβόμουν να τα παραδεχτώ και να ντροπιαστώ είτε γιατί λανθασμένα πίστευα ότι δεν ίσχυαν. Μέγα λάθος μου...
Δεν έζησα μεγάλη ζωή, δεν ξέρω καν αν έζησα τη ζωή που ήθελα, νομίζω όχι! Ξέρω όμως ότι έζησα μια ζωή στο ταλάντευμα... Δύσκολο να βρεις ανθρώπους που να κάνουν πράξη ό,τι λένε, ακόμη πιο δύσκολο να τους πιστέψεις. Και δε ξέρω αν είναι χειρότερο να δώσεις σε αυτούς τους ανθρώπους τα καλύτερα σου κομμάτια , ίσως γιατί πιστεύεις ότι τους αξίζει ή γιατί ελπίζεις ότι θα πάρεις και εσύ κάτι από αυτούς.. Αν δεν πάρεις όμως, δεν τα βάζεις με κείνους αλλά με τον εαυτό σου και τον τιμωρείς σαν πεντάχρονο παιδί που δεν το αφήνεις να παίξει.. Έτσι και τον εαυτό σου δεν τον αφήνεις να ζήσει.. Και όμως αυτήν την ώρα, όταν κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι αν είχα μια δεύτερη ευκαιρία να μηδενίσω το χρόνο και να τα ξανάκανα όλα από την αρχή θα τα έκανα όπως ακριβώς και πριν. Με τα ίδια λάθη, τα ίδια δάκρυα και χαμόγελα, τα ίδια Σ'αγαπάω και τα ίδια όνειρα. Γιατί είναι στη φύση μερικών ανθρώπων να αρκούνται στα λίγα και να δίνουν πολλά, είναι στη φύση μερικών ανθρώπων να κάνουν λάθη και να μην μαθαίνουν, είναι στη φύση μερικών ανθρώπων να ελπίζουν στην ανατολή του ήλιου από τη δύση. Ίσως και στη δικιά μου φύση... Ίσως και στη δικιά σου... 
Και τώρα εδώ μετρώντας τα τελευταία μου λόγια και λέξεις καταθέτω όποια κομμάτια μου σπασμένα έχουν απομείνει, γιατί κράτησα για μένα τα σκάρτα και έδωσα τα πολύτιμα σε πολύτιμους ανθρώπους ακόμη και αν δε το ξέρουν ακόμη. Και δεν με στενοχωρεί για τις απογοητεύσεις, τις γρατζουνιές και τις μελανιές που απέκτησα... ακόμη και τώρα τίποτα δε με στενοχωρεί και τίποτα δε με γεμίζει ίσως και για αυτό προσπαθώ για μια τελευταία ένταση και συγκίνηση.. ίσως γιατί θέλω ενδόμυχα από κάτι να κρατηθώ, μια σανίδα σωτηρίας η απλά εθελοτυφλώ και δεν βλέπω ότι όλο αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος, ένας απέραντος κύκλος όπου γυρνάω σαν σβούρα με την ίδια συχνότητα , ανεπηρέαστος από τα πάντα και από το τίποτα.. 
Θυμάμαι κάποτε είχα κολλήσει ένα χαρτάκι στο ψυγείο όπου είχα γράψει: "Να μη ξεχάσω να ζω".
και το κοιτάω ακόμη και τώρα και αναρωτιέμαι.. πότε ξέρεις αν έχεις ζήσει η όχι; πότε ξέρεις αν είναι αρκετά αυτά που κάνεις και δίνεις; πότε ξέρεις αν είσαι γεμάτος και χαρούμενος με τις επιλογές σου; δεν το ξέρεις. Απλά κάνεις ότι καλύτερο μπορείς για να ξεγελάσεις τον εαυτό σου μέχρι που κάποια στιγμή όχι μόνο πιστεύεις τις αυταπάτες με τις οποίες τρέφεσαι αλλά ζεις ελπίζοντας σε κάτι που τελικά είναι ένα λάθος. Σε σένα.. Αρκετά έγραψα και νομίζω ήρθε η ώρα πια και μάλλον έχω κιόλας αργήσει.. Αλλά κάτι τελευταίο που θα κάνω.Παίρνω το στυλό μου και σβήνω από το χαρτάκι δύο λέξεις έτσι ώστε να έχει σχηματιστεί η φράση "Να μη ζω"..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου