Πέρασε ο καιρός!!!

Μία νύχτα μόνο... Για άλλους δε φτάνει, για άλλους είναι μια ζωή.Δε μου φτάνει μια ζωή να σου πω αυτά που θέλω...         Τόσος λίγος χρόνος και τόσα πολλά να ζήσεις.

Ασφυκτιάς , πνίγεσαι με το σάλιο στη προσπάθεια σου να προλάβεις να πεις τα πάντα, το λαρύγγι σου γεμίζει με φθόγγους, τραυλίζεις και τα χεις χαμένα..

Από που να αρχίσεις;Που να τελειώσεις;

Όσο αγωνιάς για το τώρα χάνεις και ένα κομμάτι του εαυτού σου, εγκλωβίζεσαι στα χαλάσματα σου, σου στερεύει το οξυγόνο, η ενέργεια μέχρι το μόνο που θα μείνει είναι η απουσία στο βλέμμα σου.

Δύο μαύρα μάτια , τόσο σκοτεινά και τόσο άδεια..  Λάμπουν πια όταν γεμίζουν με δάκρυα, είτε χαράς είτε λύπης..Και από τα δύο γεμάτο είναι το δερμάτινο πουγκί σου, έχει λίγο από το ένα και λίγο απο το άλλο. 

Και κάθε τόσο λύνεις τα λουριά για να ρίξεις μια κλεφτή ματιά για να δεις τους πολύτιμους θησαυρούς σου.Και σπαράζεις όταν είναι άδειο, και χαμογελάς όταν ξεχειλίζει..

Πιάσε την πένα και γράψε ένα βιβλίο, πιάσε το μολύβι σου και σχεδίασε ένα δέντρο..Δεν είναι όλα τα δέντρα βαμμένα με καφέ και πράσινο.. Εκεί σταματάει η φαντασία σου.. 

Είναι όλα σκεπασμένα από έναν τρυφερό και αβάσταχτο ουρανό..Απόλαυσε τη σιωπή.. Τόσο τυραννική αλλά και απέραντα ευγενική..Κοιτάς τα αστέρια που πέφτουν σαν βροχή , κλείνεις τα μάτια και ουρλιάζεις απο μέσα σου την ευχή σου..Τα ανοίγεις κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά για να δεις το όνειρο σου και αντικρύζεις το τίποτα..

Δεν είναι ονειρική η ζωή... Είναι γεμάτη χώμα, λάσπες, φωνές , γέλια..Είναι αυτό που προσπαθείς να αλλάξεις, αυτό που αποφεύγεις όταν ανοίγεις τα παραθυρόφυλλα ελπίζοντας ότι η θέα θα είναι διαφορετική..Και κοιτάς και ψάχνεις να βρεις τις διαφορές ... Και περιμένεις... Και περιμένεις σαν παιδί..

Και ο χρόνος περνάει, οι εποχές αλλάζουν φορέματα, τα πουλιά κάνουν το ταξίδι, τα φύλλα φιλούν το χώμα και ξανασηκώνονται, το μαύρο πάνω σου ασπρίζει...Αλλά εσύ περιμένεις, ελπίζεις... Κλείνεις τα μάτια σου και φαντάζεσαι και ταξιδεύεις και δημιουργείς δικούς σου κόσμους, δικά σου τραγούδια..

Φτάνει το τέλος, ανοίγεις τα μάτια.. Κατεβαίνεις μέχρι τη κουζίνα , πλένεις το πρόσωπο σου, κοιτάζεις το είδωλο σου στο τζάμι του παραθύρου και παραξενεύεσαι.. Δεν σε αναγνωρίζεις..Τα μαλλιά σου είναι στο χρώμα της στάχτης, τα χέρια σου σπασμένα και το πρόσωπο σου γεμάτο ρωγμές του χρόνου.. 

Πέρασε ο καιρός, και εσύ συνεχίζεις να περιμένεις, να ελπίζεις, να υπομένεις..Σου δίνει πνοή.... Και σου παίρνει χρόνια..Γιατί να το κάνεις αυτό ;Άδικα περιμένεις τον ήλιο να βασιλέψει από τη δύση.. Μία κατεύθυνση έχουν τα πράγματα..Ο χρόνος είναι άδικος, περνάει με τη σκούπα του, σε κάνει άνω κάτω.. Σου παίρνει τις απαλές αναμνήσεις και τις έντονες που σαν λεκές απο καφέ έχουν λερώσει τη ψυχή σου δε μπορεί να τις σβήσει..Ευτυχώς...!Οι αναμνήσεις μας καθορίζουν, δε ξεθωριάζουν.. Μένουν εκεί...Κλειδωμένες τις έχεις σε ένα σεντούκι, κάθε τόσο χτυπούν και προσπαθούν να βγουν αλλά κάθεσαι πάνω τους και τις πλακώνεις με το βάρος σου..

               Αν ξεχαστείς όμως και βγουν..............................

Μου λείπει η αίσθηση των δαχτύλων μου πάνω στα άσπρα πλήκτρα και στα μαύρα..Αυτή η κρύα και λεία επιφάνεια που στα χέρια μου πέταγε σπίθες και φώτιζε τις σκέψεις μου, τις φαντασιώσεις μου..

Μου λείπει το χρώμα της θάλασσας.. Αυτό το γαλαζοπράσινο που δεν τελείωνε και χανόσουν με τις ώρες..

Μου λείπει το χάδι σου.. Που με έκανε να νιώθω και πάλι ζωντανός, που ανέβαζε τη θερμοκρασία μου και ένιωθα να ψήνομαι στο πυρετό..

Μου λείπει η ζωή που δεν έζησα, το χρώμα των γιασεμιών, η μυρωδιά του νυχτολούλουδου, τα παιδικά μου χρόνια, η αφέλεια μου...

Πέρασε ο καιρός!!Και όλα άλλαξαν και όλα ίδια... Και εγώ εδώ , ψάχνοντας στο χρόνο να βρω κάτι να κρατήσω από σένα.

Και πέρασε ο καιρός!! Και ακόμα δε μάζεψα τις σκόρπιες λέξεις για να σου πω αυτά που νιώθω..

Αλλά είναι αργά..Πέρασε ο καιρός...........