Ασπρόμαυρες φωτογραφίες...

Καιρό είχα να γράψω, ένιωθα το μυαλό μου να γεμίζει , να πνίγομαι από αυτά που θέλω να πω και να μη μπορώ να τα βάλω σε μια σειρά.. Τι δύσκολο που είναι τελικά να προσπαθείς να γράφεις με σειρά αυτά που νιώθεις έτσι ώστε να έχουν μια συνοχή .. Να μη φαίνονται ασυναρτησίες ενός τρελού..

Και να που ξαφνικά με πιάνει ένα συναίσθημα περίεργο.. Σαν να με πνίγει το παιδικό μπλουζάκι που συνεχίζω και το φοράω ενώ δε μου κάνει. Και παρ' όλα αυτά δεν αλλάζω τίποτα γιατί έχω βολευτεί σε αυτήν την κατάσταση, την τόσο απαθή και μέτρια που κάνει ακόμα και ασπρόμαυρες φωτογραφίες να δείχνουν πιο πολύχρωμες από εμένα.. 

Και ναι έρχονται εκείνοι που σου λένε πως υπάρχουν και χειρότερα , αν δε θες να σταθείς μόνος σου κανείς δε θα σε βοηθήσει, μόνο εσύ μπορείς κλπ... Άραγε αυτοί οι άνθρωποι έχουν καταφέρει και έχουν σταθεί μόνοι τους στα πόδια τους όταν ένιωθαν ότι βυθίζονται όλο και πιο πολύ στον άπατο ωκεανό; 

Έχω ζήσει τη θλίψη, διαφορετική από του καθενός για αυτό είναι και αδύνατο να τη καταλάβει κανείς.. Είναι εκείνη η θλίψη που σε κάνει να θες να ξεφύγεις και που την ίδια στιγμή σου δένει τα πόδια με αλυσίδες και είσαι αναγκασμένος να γυρνάς από εδώ και από εκεί σαν κρατούμενος. Και όσο καιρό υπάρχω , υπάρχει και εκείνη μαζί μου. Μόνος μου έχω υφάνει το σχοινί μου, κρίκο κρίκο έπλεξα τις αλυσίδες μου και διάλεξα και το δυνατότερο μέταλλο ώστε να είναι αύθραστες.

Μα κάτι δεν περιμένεις μέσα από αυτή τη θλίψη; κάτι δεν κρύβεται μέσα της; είναι η προοπτική για κάτι νέο ή η προετοιμασία για κάτι χειρότερο; ελπίδα αναγέννησης ή βούρκος δύσβατος που πιθανόν να σε καταπιεί;

Δε νομίζω να με νοιάζει για το τι θα φέρει, αλλά με νοιάζει για το τι φέρνει τώρα.. και δεν είναι χρώμα, δεν είναι ένταση, δεν φέρνει φίλους, δεν χαρίζει εικόνες και χαμόγελα.. 

Είναι η θλίψη που μερικές φορές χαίρεσαι που την έχεις γιατί σου δείχνει πως ακόμα μπορείς να πονάς, είναι εκείνη που σε κουράζει κάποιες στιγμές, που σε πιέζει να βυθιστείς όλο και πιο πολύ στερώντας σου το οξυγόνο, που σε κάνει να μισείς τον εαυτό σου, να σε λυπούνται, να απομονώνεσαι και να μαυρίζεις τη ψυχή σου.

Κάποτε θα προσποιηθείς πως γελάς, σαν να προσπαθείς να ξεγελάσεις τους άλλους και μαζί με αυτούς και σένα. Μάταιος κόπος ε; ξέρεις πως όσο και να τρέξεις τα τοπία αλλάζουν πιο γρήγορα από εσένα και συνέχεια θα βρίσκεσαι εκεί από όπου ξεκίνησες. Πες το μηδέν, πες το εκκίνηση.. Η σημασία είναι πως δεν έχεις κάνει ούτε ένα βήμα. Λες και είσαι υπνωτισμένος από σειρήνες, κάθεσαι και άλλο λίγο και άλλο λίγο μέχρι το λίγο να γίνει χρόνος και ο χρόνος δεκαετία.. Και περνάνε από μπροστά σου ζωές που δεν έζησες.. Αλλά δε κάνεις κάτι, συνεχίζεις να κλαίγεσαι σαν να μην υπάρχει αύριο, παρακαλάς να περάσει το καλοκαίρι γιατί είσαι μόνος, να περάσουν και οι επόμενοι μήνες γιατί και πάλι είσαι μόνος.. Και στο τέλος θες παράταση χρόνου.. Απλά κάποια πράγματα δε γίνονται, σωστά;
Λένε πως όταν ο άνθρωπος πεθαίνει περνάει όλη του η ζωή μπροστά από τα μάτια του μόλις σε λίγα δευτερόλεπτα.. Πόσο φοβάμαι μη βαρεθώ αυτά τα δευτερόλεπτα..