P.S. με "ψιλά" γράμματα...

Τι νύχτα και αυτή απόψε, αξημέρωτη...

Προσπαθώ να νανουρίσω τη ψυχή μου μπας και γαληνέψουν 

οι αναμνήσεις που ουρλιάζουν σαν παιδιά.. 

Έπαψαν από καιρό να χαϊδεύουν τα αυτιά μου και τώρα τα τρυπάνε και τα ματώνουν..

Η βροχή προσπαθεί απεγνωσμένα να τρυπήσει το παράθυρο μου και να μπει μέσα, 

ίσως για να μου ξεβγάλει τις σκέψεις.. Τέτοιες ώρες που έξω βρέχει και είσαι μόνος πάντα κάτι σε πιάνει.. Μια νοσταλγία, σαν κάτι να λείπει από δίπλα σου, από τη ζωή σου...

Σκέφτομαι το παρελθόν αυτές τις ώρες.. Αυτά που έχασα, αυτά που δεν κατάφερα να κρατήσω στη ζωή μου, φίλους, αγαπημένα πρόσωπα, έρωτες, στιγμές..

Και τι σου μένει πια στη ζωή; μια ζωή μισή γεμάτη αναμνήσεις, που τις κυνηγάς και καταντάς να χάνεις τη ζωή που περνάει από μπροστά σου, γερνάς, κουράζεσαι και σταματάς να τρέχεις..

Γιατί στη ζωή δεν έχει νόημα να τρέχεις να φτάσεις κάπου, αλλά να τρέχεις γιατί η καρδιά σου έχει πάρει φωτιά , να τρέξεις σαν μικρό παιδί να αγκαλιάσεις αυτή που σου έδωσε πνοή.

Μην τρέχεις να αγκαλιάσεις ένα άγαλμα, αγκάλιασε μια καρδιά..

Πάντα πίστευα στις μεγάλες αγάπες, στους μεγάλους έρωτες...

Είναι κάπου εκεί έξω και όταν το βρίσκεις θα ρθει κάποιος και θα σου πει κάνεις λάθος.. 

Πως μπορεί να κάνει λάθος η καρδιά όταν στο βάθος χρόνου χτυπάει με τον ίδιο ρυθμό;

Και τι θες τελικά στη ζωή σου; με τι μένεις ικανοποιημένος και με τι υποκρίνεσαι;

Μαθαίνεις πράγματα που σε στενοχωρούν, λέγεται αλήθεια αν θες να ξέρεις και πονάει, 

αλλά συνεχίζεις και τον σκέφτεσαι ακριβώς όπως και χτες...

Μην είσαι ένας κλόουν στη ζωή σου, κάνεις τους άλλους να χαμογελούν και στη συνέχεια ξεβάφεις το ψεύτικο χαμόγελο και κλαις.. Ένας μονάχος κλόουν στη σκηνή απέμεινες περιμένοντας το επόμενο θύμα να βοηθήσεις , να το κάνεις να γελάσει..

Έτσι είμαστε οι άνθρωποι, κοιτάμε τα προβλήματα των άλλων για να μη κοιτάμε τα δικά μας...

Και καταλήγουμε να λύνουμε τα προβλήματα των άλλων και τα δικά μας να έχουν γίνει ολόκληρα θηρία που δεν να δαμάσεις και σε τρώνε βασανιστικά.. Τι ειρωνεία ε;

Πόσα σε αγαπάω δεν είπες; πόσα φιλιά δεν έδωσες; πόσα χαμόγελα δεν χάρισες; 

και καταλήγεις να μισείς τον εαυτό σου γιατί πιστεύεις ότι είσαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου και όλο σκέφτεσαι.. Και είναι κουραστικό να σκέφτεσαι συνέχεια..

Μια ζωή έδινα, ίσως γιατί καταβάθος πίστευα ότι θα πάρω - άνθρωπος είμαι και είναι έμφυτο του είδους μας, αλλά ένα μέρος μου το έκανε γιατί ήθελε να δώσει...

Αλλά η ανθρώπινη φύση μου πληγωνόταν και απογοητευόταν και θύμωνα με αυτό..

Δε μου ανήκει ο εαυτός μου.. 

Η ζωή σου θα ξεκινήσει πολλές φορές, με νέες ημέρες, κάθε μέρα είναι μία νέα ζωή και σταματά μόνο όταν πεις εσύ το τέλος..

Ζήσε, αγάπα, γέλα, κλάψε, φώναξε, τρέξε, κυνήγα, ονειρέψου και κάντα όλα κάθε μέρα.

Και μη μετανιώνεις για τίποτα, όσο μετανιώνεις μικραίνει η ψυχή σου..

Βγες έξω και ζήσε όσο μπορείς... Όσο καλύτερα μπορείς.. Μη ζεις σε πέτρινους τοίχους η σε κλουβιά συναισθημάτων γιατί θα μαραζώσεις σαν το τριαντάφυλλο..

Στηρίξου πάνω σου, και πάντα κάποιος θα σε προσέχει.. 

Η αγάπη δημιουργεί ένα αόρατο πέπλο που κρατάει μακριά τα κακά και στέλνει αγγέλους να προστατεύουν αυτόν που θες..

Ο καθένας επιλέγει το πως θέλει να ζει, άλλος παρατηρεί και άλλος δρα..

Αγάπα και τους δύο...

Άνθρωποι είμαστε και η αγάπη φωλιάζει στις ψυχές μας και τότε γινόμαστε κάτι παραπάνω, ένα όραμα του Ζαρατούστρα, ποιητές, μύθοι για τους οποίους γράφονται ιστορίες αγάπης, ήρωες σε παραμύθια, κάνουμε ιππασία στα σύννεφα και κοιτάζουμε τον ήλιο στα μάτια χωρίς να τυφλωνόμαστε.. Και είναι ένα μέρος από το θαύμα της αγάπης..

P.S. I dont know if this is the last letter. I cannot describe my love, my feelings right now. You made my life. If you can promise me anything, promise me that whenever you re sad, or unsure, or you lose complete faith, that you' ll try to see yourself through my eyes. I will always...............