Λευκά περιστέρια πίσω απο ρόδινες σάρκες...

Ανοιξιάτικη λιακάδα, βρεγμένο χώμα, ο άνεμος διακριτικός κάνει έρωτα με το κορμί σου..

Τι περιμένεις; χόρεψε μαζί του.. 

Σαγήνευσε τον σαν άλλη Σαλώμη, χόρεψε του και ζήτα του το κεφάλι του Έρωτα..

Και γέλασε κρυφά πίσω από τα 7 πέπλα σου... Και ένα ένα πέτα τα να αποκαλυφθεί το λευκό σου χαμόγελο, αυτό που μαγεύει τους οδοιπόρους που σταματάνε να δροσιστούν από τα χείλη σου!

Και εγώ είμαι ένας από αυτούς, αλλά δε μοιάζω.. Κρύβω μαγεία μέσα μου, θα τυφλωθείς αν δεις.

Μικρός σαν ήμουν έψαχνα το άσπρο στο μαύρο...

Άσπρα σύννεφα, άσπρα περιστέρια, λευκές νύχτες, λευκό χιόνι, άσπρες πέτρες, άσπρες αμμουδιές, άσπρα τα δόντια μου και το ασπράδι των ματιών μου... 

Και έβαφα το άσπρο με δικά μου χρώματα για να τα βλέπω και να γελάω.. Χαιρόμουν με μία σοκολάτα, με ένα φιλί, με μία αγκαλιά.

Τώρα που μεγάλωσα με τα ίδια μικρά πράγματα γελάω και χαίρομαι... Ψάχνω στα σκουπίδια τα περιτυλίγματα από τις σοκολάτες , ψάχνω έξω την αγκαλιά, ψάχνω δίπλα μου το φιλί.. 

Και γελάω για να δείχνω στους άλλους το λευκό χρώμα.. Είναι αμαρτία να έχεις το λευκό πάνω σου και να μη το μοιράζεσαι με τους άλλους.. Ίσως δε το δουν ποτέ.

Και στέκομαι στην άκρη του δρόμου και χαμογελάω στους περαστικούς, δεν είμαι τρελός... Είμαι τρελός με τη ζωή. 

Γιατί να μην είμαι; και όλα στραβά να πάνε θα γελάω για να αντέχω και να μην πάνε θα γελάω περισσότερο..

Και είναι δικό σου, στο χαρίζω απλόχερα σαν να σου πετάω χρυσάνθεμα στα χέρια σου.. 

Μην τα αφήσεις να πέσουν κάτω, θα ποδοπατηθούν από σκιές αλόγων και θα λιώσουν και θα γίνουν ένα με το γκρι..

Ζω σε μια πεζή πραγματικότητα όπου αν κάνεις λίγο πίσω θα δεις το όνειρο σου να ξεδιπλώνεται σαν χάρτης.. 

Αλλά συνεχίζω και γελάω.. Γιατί το έχω ανάγκη, γιατί αν δεν το κάνω θα σταματήσει η καρδιά μου.

Γιατί αν δεν το κάνω θα σβήσω, θα γίνω ένας από τους περαστικούς που πέφτεις πάνω τους..

Γιατί αν δεν το κάνω θα είμαι άσχημος και θα είναι όλα άσχημα, άχρωμα.

Γιατί αν δεν το κάνω θα είμαι συνηθισμένος και όχι επαναστάτης.

Γιατί αν δεν το κάνω θα είμαι το κομμένο κεφάλι του Έρωτα.

Αλλά γελάω, σκέφτομαι κάτι άσχετο, κάτι αστείο για να γελάσω..

Κοιτάω ψηλά και δε με νοιάζει να πέσω σε λακκούβες, γιατί θα πέσω με την καλύτερη θέα..

Αν κοιτάω κάτω θα χάσω τα περιστέρια,θα χάσω τα αστεριά, τον ήλιο, το χρώμα, την ελπίδα...

Γράφω σε ένα τσαλακωμένο περιτύλιγμα σοκολάτας τι θέλω..

Θέλω το γέλιο των άλλων, την ελπίδα του έρωτα, τα απομεινάρια ενός ονείρου, τις αχτίδες της χαραυγής , τις πρωινές ψιχάλες, τη γεύση σου στο στόμα μου, το χάιδεμα του Αιόλου, τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, τη λάμψη των σμαραγδιών, τη μυρωδιά των λουλουδιών, το τανγκό της Νεφέλης, κάτι από εσένα.. Κάτι.. 

Εγώ θα γελάω, θα σου γελάω σαν παιδί χαζό και τρελό γιατί τον πόνο μου έμαθα να κρύβω πίσω από 2 σειρές δόντια, πίσω από ένα λευκό χάραμα των χειλιών μου.

Θα γελάω σαν το Μικρό Πρίγκηπα που ζει σε ένα αστέρι και εσύ θα με κοιτάς απο ψηλά και θα γελάς μαζί μου.. Θα είναι το μυστικό μας.. Θα σου γεμίζω τη μέρα με χαμόγελα, με λευκά περιστέρια πίσω από ρόδινες και ποθητές και βελούδινες σάρκες.. 

Σάρκες που με ελκύουν , σάρκες απολαυστικές και θανατηφόρες.. Αν μου τις προσφέρεις θα χαμογελάω δυνατά..

Αν όχι θα γελάω για να μη δείξω ότι τις λησμονώ... Αλλά θα γελάω... Γιατί αυτό θα θες.. Αυτό θα θες..

Θες ζωή με χαμόγελα, με δυνατά χαμόγελα που ξεπερνούν σε πλάτος τη διάμετρο της γης.. Χαμόγελα που μπορούν να εξαφανίσουν προβλήματα με ένα κλικ, 

που μπορούν να ζωντανέψουν χαμένες ένδοξες και χαρούμενες στιγμές και να σε γεννήσουν πάλι σαν φοίνικα μέσα από στάχτες χρυσές..

Θα γίνω πιο δυνατός, θα αναγεννηθώ πιο δυνατός, θα περπατάω ψηλά...

Και σαν φτάσει η στιγμή να με αγαπήσεις θα χαμογελάω τόσο που θα δώσω πνοή σε ένα αστέρι και θα προσγειωθεί σαν φωτοβολίδα στη ποδιά σου.. Και θα είναι δικό σου για πάντα..

Γιατί θα το ζωντανέψεις εσύ... Χαμογέλα φεγγαρολουσμένη και όμορφη ψυχή της καρδιάς.. 

Χαμογέλα όσο δεν έχεις χαμογελάσει, και αν δεν μπορείς μιμήσου εμένα.. Θα γίνω η αιτία να χαμογελάς και δυνατά να κάψουμε τον ουρανό με πεφταστέρια που θα χορεύουν για μένα..

Θα δαμάσω τη θάλασσα, θα εξημερώσω τους εφιάλτες σου, θα λύσω τους γόρδιους δεσμούς σου και θα χαμογελάς.. Και θα χαμογελώ.. Γιατί όταν ενώνονται τα χαμόγελα μας και ζευγαρώνουν τα περιστέρια και έρχονται σε επαφή τα ρόδα τότε ο ουρανός γιορτάζει.. Και τα αστέρια γελάνε.. 

Χίλια κομμάτια και ένα..

Καθρέφτη ψεύτη, τι δείχνεις; εμένα; εγώ είμαι αυτός που φαίνεται στην εικόνα σου;

Δε μπορεί να είμαι αυτός ο άξεστος.. Εγώ είμαι ανήσυχο πνεύμα, δε μπορείς να με κλείσεις σε ένα είδωλο. 

Μπορείς; δε το θέλω τότε... Γιατί δε θέλω να είμαι αυτός που δείχνεις εσύ.. 

Δε μου αρέσει, δε μου αρκεί.. Δεν είμαι αυτός.. Δεν είμαι αυτός που βλέπεις, που νομίζεις.

Δεν είμαι ο μαλάκας, ο αχρείος, ο εγωιστής, ο παρτάκιας, ο ανώριμος, ο κυκλοθυμικός που νομίζεις.

Με ρωτάς ποιος είμαι ή τι θέλω; τόλμα... Και ετοιμάσου να ραγίσεις και να μου χαρίσεις τα 7 μου χρόνια γρουσουζιάς.. Έχω ήδη 22 χρόνια γρουσουζιάς στη πλάτη μου και τα βγάζω πέρα..

Με ζόρι αλλά τα βγάζω.. Υπάρχουν δύο τρόποι να ζήσεις τη ζωή.. 

Ο ένας είναι να σκύψεις το κεφάλι, να κρυφτείς και να ζήσεις όσο το δυνατόν πιο ασφαλά...

Αλλά τι θα απολαύσεις;

Ο δεύτερος είναι να σηκώσεις κεφάλι και να φας σφαλιάρες απανωτές αλλά θα συνηθίσει το μάγουλο σου..

Αλλά θα αντέξεις;

Μόνος μου έπλεξα τη θηλιά και τη δοκιμάζω κάθε μέρα στο λαιμό μου να δω αν μεγάλωσε και δε μου χωράει.. Αλλά δεν είμαι αυτός!

Μόνος μου τρυπήθηκα και ακόνισα το μαχαίρι που με κάρφωσε.. Αλλά δεν είμαι αυτός!

Μόνος μου έκοψα τα φτερά μου και τσακίστηκα σαν Ίκαρος.. Αλλά δεν είμαι αυτός!

Ποιος είσαι; με ρωτάς..

Είμαι ο Άμλετ και ο Οθέλος, ο Οδυσσέας και ο Ρωμαίος, η Αλεπού και ο Μικρός Πρίγκηπας, ο Έρωτας και ο Θάνατος..

Και χαίρομαι που είμαι ''τρελός''... Γιατί βαρέθηκα τον κόσμο των φυσιολογικών..

Οι ανώμαλοι πάνε με τους ανώμαλους γιατί νιώθουν νορμάλ.

Οι νορμάλ με τους νορμάλ γιατί αν πάνε με τους ανώμαλους απευθείας γίνονται και οι ίδιοι ανώμαλοι..

Είμαι αριστοκράτης στην αγάπη, πλούσιος στα συναισθήματα, φτωχός στη λογική.

Γουστάρω να κάθομαι σε ένα παγκάκι και να χαζεύω τα σύννεφα, να χάνομαι.. 

Για να μην κοιτάω αυτά που με στενοχωρούν.. Δεν είμαι πολύ έξυπνος, δεν είμαι χαζός αλλά το μυαλό μου τρέχει.

Η καρδιά μου είναι το δυνατό μου σημείο.. Και αυτήν ακούω.. Κουφαίνομαι όταν φωνάζει..

Αλλά την ακούω γιατί εκείνη ξέρει.. Είναι μπαλωμένη σαν τρύπιο παντελόνι, τρυπημένη σαν σουρωτήρι, χάνει σαν τη λατέρνα και είναι μικρή σαν ρόδο.

Αλλά είναι σωστή. Πάντα.. Και την ακούω και κάνω ότι προστάζει.. Και όταν την ακούω είμαι πιο έξυπνος και από κάτι ιδιοφυΐες.. 

Η λογική ποτέ δε με βοήθησε.. Τη λογική άκουσα όταν είπα ότι πρέπει να ταιριάξω, να συμμορφωθώ με τους κανόνες και τις απαιτήσεις των άλλων. Αλλά η καρδιά μου άλλα έλεγε. 

Της έβαλα σιγαστήρα και με πυροβολούσε συνεχώς.. Το αλεξίσφαιρο που μου φόρεσαν σαν απόρθητο κάστρο..

Και τώρα σκίζω τα ρούχα μου, βγάζω τη ψευτιά μου, ξεμπροστιάζω τη γύμνια μου..

Ξέχασα να ανασαίνω, να ακούω, να μυρίζω την άνοιξη, να βλέπω τα χρώματα, να μιλάω..

Ξέχασα να ζω.. Αλλά δεν είμαι αυτός πια!

Είμαι ελεύθερος από λογική γιατί πνίγομαι σε θάλασσα συναισθημάτων.

Είμαι ελεύθερος γιατί σκαρφαλώνω το έβερεστ μου.

Είμαι ελεύθερος γιατί κάνω ελεύθερη πτώση από 10,000 πόδια χωρίς αλεξίπτωτο.

Έχω φτερά εγώ.. Και να μην έχω κάποιος θα με πιάσει.. Αν όχι τότε δε με νοιάζει..

Γιατί ξέρω κάτι που κανείς δε ξέρει................

Αν αγαπάς και το δώσεις σε κάποιον και αυτός σε κάποιον άλλον τότε έφτιαξες μία διαμαντένια αλυσίδα..

Αδύνατο να σπάσει.. Αδύνατο να λυγίσει.. Αδύνατο να χαθεί κρίκος..

Δεν παίρνω τίποτα, δεν θέλω να πάρω τίποτα.. 

Δεν ήρθα στον κόσμο για να πάρω αλλά για να μου δώσουν..

Κανείς δε δίνει κάτι χωρίς αντάλλαγμα. Εμποράκος της αγάπης , ένα αχρείο πλάσμα που θα συναντήσεις πολλάκις στη ζωή σου. Διώχτο..

Αν ακούσω τη καρδιά μου τότε θα είμαι ευτυχισμένος και εσύ θα είσαι.. Θα είμαι ο Ρωμαίος και εσύ η Ιουλιέτα.. Ο Πρίγκηπας και εσύ η Αλεπού.. Ο παράδεισος και η κόλαση.. Το γιν και το γιανγκ..

Έλα, βγες από τη κρυψώνα σου.. Μη φοβάσαι; δεν έχω δόντια να δαγκώσω παρά χείλη να σε φιλήσω. Δεν έχω νύχια να σε πονέσω μα χέρια να σε αγκαλιάσω.

Μα γιατί δε βγαίνεις; γιατί κλαίς; γιατί ουρλιάζεις;

Κατάλαβα... Πονάς... Μπαλόνι είσαι και θα σκάσεις.. 

Το ξέρω και εγώ το νιώθω τώρα.. 

Έλα πιάσε το χέρι μου σιγά σιγά.. Ένα βήμα τη φορά.. Σε κρατάω Αλεπού μου.

Θα σου γιατρέψω τις πληγές, θα σου καθαρίσω το τρίχωμα, θα σε ζεστάνω, θα σε φροντίσω..

Θα σε αγαπήσω και θα με αγαπήσεις... Θα σε σκεπάζω τα βράδια για να μην κρυώσεις.. 

Θα σε νανουρίσω να κοιμηθείς στα αστέρια.. Θα σε ζεσταίνω με τα χνώτα μου..

Θα σου χαρίζω το ηλιοβασίλεμα.. Θα σου φέρω ανοιξιάτικο πρωινό στο κρεβάτι..

Μα τι;; πάλι κλαις; τι άλλο θες; δε σου φοράω λουρί, δε σε έχω δεμένη.. Φύγε αν θες..

Και πάλι θα σε αγαπάω γιατί αυτό το δώρο δεν επιστρέφεται... Δε θα σε κρατήσω με το ζόρι.

Κανείς δε μένει αν δε θέλει.. Αλλά και πάλι θα σε σκέφτομαι στο ηλιοβασίλεμα, όταν βλέπω τα δέντρα η τα νερά της θάλασσας.

Θα σε βλέπω στα σύννεφα και θα γίνω το φεγγάρι για να σου φωτίζω τις νύχτες..

Αυτός είμαι εγώ καθρέφτη μου.. Αυτός.. Πίσω απο το περίβλημα της δύναμης και του αξύριστου και ατημέλητου αυτός είμαι..

Ευαίσθητος, ρομαντικός και απέραντα αφελής.. Δε με νοιάζει να πληγωθώ..

 Μπαίνει ασπίδα η καρδιά μου.. Τα δάκρυα θα κυλήσουν αλλά θα τα σκουπίσει με το βρώμικο μαντήλι του ο χρόνος.. 

Είσαι ελεύθερη να με αγαπήσεις μικρή μου αλεπού, είσαι ελεύθερη να με δαγκώσεις αν σε πονέσω..

Αυτός είμαι εγώ!

Είμαι ο Ρωμαίος του Σαιξπηρ.. Είμαι όλα αυτά και είμαι αληθινός.. Ιουλιέτα θα σου έφερνα τα αστέρια να σκεπαστείς, να παίξεις.. Υπάρχει ένα μέρος για μας. Είσαι ελεύθερη όμως να φύγεις..

Εγώ ακόμα θα σε αγαπάω και να με πληγώσεις.. 

Αυτός είμαι εγώ!

Είμαι ο νέος και ο τρελός, το ρόδο και το μυστήριο, το δώρο και το πνεύμα, το σολ και το φα, το πιάνο και τα δάχτυλα, η φωτιά και το νερό, ο Ρωμαίος και το λεπίδι.. Ο Έρωτας και ο Θάνατος..

Αυτός είμαι εγώ! Τόσο νεκρός και τόσο ζωντανός.. Και είσαι ελεύθερη.. Φύγε αλλά μη με πατήσεις.. 

Γιατί αυτός είμαι εγώ! αλλά δε σου αρέσει γιατί ήδη κλείνεις τη πόρτα και φεύγεις.. Στο καλό και όπως θα φεύγεις πάρε και την αγάπη μου.. Θα τη δεις, λάμπει σαν τα μάτια σου.. Ρωτάς γιατι;;

Γιατί αυτός είμαι εγώ! Και κάνω θρύψαλα τον καθρέφτη μου... Δε με νοιάζει πια.. Μάτωσα τα χέρια μου, αλλά δε πονάω..

Καρδιά μου ζεις η κουράστηκες και δεν έχεις άλλα να δώσεις.... 

Απόλυτη ησυχία............... Νεκρική σιγή.................

Γιατί να είμαι αυτός εγώ;!

Νεράιδα του δικού μου παραμυθιού!

Τι μαγική μορφή που είναι, σκέφτηκα όταν σε αντίκρυσα..
Τα μάτια μου έλαμψαν, ο λαιμός μου στέγνωσε, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά,
η αναπνοή μου έγινε γρήγορη, πυγολαμπίδες έφεγγαν μέσα μου.
Σαν άγγελος που έστειλε ο θεός να με φυλάει και τύλιξε τις φτερούγες του γύρω από μένα να με ζεστάνει.
Κράτησα την εικόνα σου στο μυαλό μου, πόσα χρώματα είχε δώσει ο Θεός πάνω σου.
Τα μαλλιά σου στο χρώμα των κορμών των δέντρων, το πρόσωπο σου στο χρώμα της άμμου.
Τα χείλη σου ρόδα. Στα μάτια σου είδα τη δημιουργία του κόσμου, είδα θάλασσες, ηλιοβασιλέματα.
Δύο πολύτιμοι λίθοι που με κοιτούσαν με σπιρτάδα.
Το γάργαρο χαμόγελο σου ήχος που γαλήνευε τα αγρίμια της ψυχής μου..
Τιθασεύεις το εγώ μου. Μου αρέσει να σε κοιτάω στα μάτια γιατί αντικρίζω τον εαυτό μου χαρούμενο..
Πόσο καιρό είχα να νιώσω έτσι, πόσο καιρό ήταν παγωμένη η καρδιά μου.
Νεράιδα με το χρυσό σου πουγκί που μέσα έτρεφε και μεγάλωνε η αγάπη.
Και μου τη χάρισες απλόχερα...
Η αγκαλιά σου παράδεισος.. Σε μαγική χώρα ταξίδεψα εκεί που μένεις πάντα νέος.
Εκεί που σταματάει ο χρόνος, εκεί που τα πουλιά τραγουδούν για τους ερωτευμένους.
Εκεί που η ζωή είναι κόκκινη, εκεί που το φως δεν τελειώνει.
Σαν από παραμύθι βγαλμένη, λες και κάποιος μάγος σε ζωντάνεψε. Σε άγγιζα για να δω αν είσαι αληθινή και μόλις ένιωθα τη ζεστή σου σάρκα χαμογελούσα σαν χαζός.
Έβαψες το μαύρο μου τοπίο με κόκκινο.. Δεν έχει ξαναγίνει.. Είσαι μυστήρια, αιθέρια..
Κόπηκα όταν σε πλήγωσα και επουλώνω τις πληγές μου με ψεύτικα όνειρα οτι θα ξαναφιλήσω τα ρόδα σου..
Ενωθήκαμε, γίναμε ένα.. Μία ύπαρξη, ένας κόσμος, μία αγκαλιά.
Και ζήσαμε εκεί για κάμποσο καιρό, αλλά δε χόρταινα.. Όπως το παιδί που θηλάζει με μανία, άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να ερωτευτεί.
Να αγαπήσει. Να γίνει ένα με σένα.
Τώρα η αγκαλιά μου είναι άδεια..
Είσαι ένα μυθικό πλάσμα και εγώ ένας θνητός αλλά μαζί σου νιώθω ίσος.
Θέλω να σπάσω τη κλεψύδρα και να γυρίσω το χρόνο πίσω. Μόνος μου δε μπορώ.
 Μαζί όμως;
Αχ και να ζούσα μαζί σου, μα είσαι μακριά πια αγάπη μου.. Σε άλλη πόλη..
Μαζί μπορούμε να κάνουμε το χρόνο να παγώσει, τις αποστάσεις να μηδενιστούν..
Η αγάπη με οδηγεί σε δρόμο σκοτεινό, χωρίς τέλος.. Και θέλω στην άκρη του δρόμου να είσαι εκεί να με περιμένεις με ένα κόκκινο παλτό όπως η κοκκινοσκουφίτσα.
Και με την αγκαλιά σου ανοιχτή και ευπρόσδεκτη να με δεχτεί πίσω.
Και εγώ άλλος άνθρωπος θα σου μάθω από την αρχή ότι τους άγγελους τους προσέχουμε.
Τα ρόδα τα ποτίζουμε, τους κορμούς τους αγκαλιάζουμε και χανόμαστε στις θάλασσες.
Και εκεί μαζί θα κοιμηθούμε.. Και εκεί μαζί θα ζούμε... Μαζί..

Ηλιοβασίλεμα..

Η νύχτα άπλωσε τα φτερά της και σκέπασε τον ουρανό..
Ο ήλιος το μοναδικό ταίρι της σελήνης κρύφτηκε κάτω από τα χρυσοκεντημένα σκεπάσματα του
και άφησε το άλλο του μισό να φωτίσει με μελαγχολία και νοσταλγία τον κόσμο.
Τι περίεργη νύχτα.. Μια ανατριχίλα διαπερνάει το κορμί μου, σαν ρεύμα και με ταρακουνάει ολόκληρο.
Τέτοιες ώρες που υποκλίνεται ο ήλιος και ανεβαίνει στη σκηνή η σελήνη πάντα κάτι με πιάνει.
Σαν να λείπει κάτι, ένα κομμάτι απο το παζλ μου...
Μισή κλεψύδρα, τη γυρνάω συνέχεια να μη μου τελειώσει ο χρόνος.
Τρέχω, λαχανιάζω, ασθμαίνω να προλάβω τον λογισμό μου που τρέχει σαν κυνηγημένο ζώο.
Ηρεμώ.. Κοιτάζω τη παλέτα του κόσμου.. Μυρίζομαι το οξυγόνο..
Όσες φορές και να κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα ποτέ δε θα είναι το ίδιο..
Ποτέ δε θα νιώσεις το ίδιο, κάθε φορά και νέα σελίδα.
Και αμέσως κλείνεις τα μάτια προσπαθώντας να κρατήσεις την εικόνα στο μυαλό σου.
Μάταιος κόπος.. Μπορείς να μετρήσεις τα αστέρια; μπορείς να δαμάσεις τη φλόγα;
Δαγκώνει ο κόσμος εαυτέ μου, είναι επικίνδυνα εκεί έξω στον κόσμο των αχρείων.
Μα και εσυ εαυτέ μου δεν είσαι ένας απο αυτούς; Γελάς μόνος σου.
Βλέπεις το ηλιοβασίλεμα μόνος σου και το χέρι σου το κρατάει το κοκαλιάρικο και άψυχο χέρι της μοναξιάς..
Της έστρωσες κόκκινο χαλί, την βόλεψες αναπαυτικά σε πουπουλένιο μαξιλάρι.
Της πρόσφερες τροφή. Την αγάπησες. Μία πόρνη είναι η μοναξιά.
Εύκολη αλλά δε σου αφήνει τίποτα χαρούμενο.
Ρουφάει κομμάτια σου και τα βλέπεις όλα ασπρόμαυρα σαν παλιές ελληνικές ταινίες.
Διώξε την.. Χτύπα την.. Χάνεις τα χρώματα, χάνεις την αρμονία..
Βρες το σπίρτο που θα ανάψει τη φλόγα σου.. Βρες το σμαράγδι και φίλα το και φύλα το..
Σήκω στα πόδια σου, στάσου γερός, πάρε μια τζούρα φρέσκο αέρα και βγες έξω.
Ψάξε το ηλιοβασίλεμα σου... Φόρα το χαμόγελο και ξεχύσου σαν παιδί στους δρόμους.
Άλλωστε όλοι παιδιά είμαστε. Απλώς το ξεχνάμε, ντυνόμαστε με ψεύτικα ρούχα και φοράμε απρόσωπες μάσκες. Βρες κάποιον, κάτι και τυλίξου στη φωτιά..
Ξύπνα πριν σε ξυπνήσει απότομα ο χρόνος που τελειώνει..
Γιατί ο χρόνος είναι σαν το ποτάμι.. Δε γυρίζει πίσω.. Άστο να σε παρασύρει..
Και γέλα καθώς πνίγεσαι στους στρόβιλους. Γέλα για να ακουστεί στα αυτιά του ήλιου και της σελήνης.. Αγαπιούνται.. Και το γέλιο σου τους κρατάει συντροφιά..

Σαν άλλος...

Φτιάχνω σχήματα με τον καπνό από το τσιγάρο
πλάθω τη μορφή σου, σαν σκιά πετάγεται και με ταράζεις
άγευστα, κρύα και άνιωθα όλα..  Κρυώνω, νυστάζω, πεινάω.
Και δε κάνω τίποτα για αυτά. Το πέπλο της ψυχρής λήθης με σκεπάζει ζεστά
και με πλακώνει στο τσιμεντένιο πάτωμα. Εκεί που άφησες τα δάκρυα σου, εκεί που άφησα τα δικά μου.
Είναι μαρτύριο να ζεις χωρίς αυτόν που αγαπάς αλλά ματώνεις όταν ζεις με την ανάμνηση του.
Μικρός διάβαζα ιστορίες με χαρούμενο τέλος, ε λοιπόν ξύπνησα απότομα.
Μέσα μου βράζει το πάθος και χύνεται και λερώνει τα πάντα γύρω μου.
Όλα αποκτούν νόημα πια, χρώμα, μυρωδιά, μελωδία, γεύση.
Μπορείς να βρεις τον ήλιο σε ένα ζευγάρι σμαράγδια σε ένα πορσελάνινο πρόσωπο.
Ψάξε, βρες το και κράτα το. Και άστο ελεύθερο. Ελεύθερο πουλί είσαι, δεν μπορείς να κλειστείς σε κλουβί. Δε θα σε φυλάκιζα.
Άλλωστε η αγάπη λιώνει τα κάγκελα, λιώνει τους πάγους, ζεσταίνει τη φωλιά μας.
Αγάπη; πέντε γράμματα, μία λέξη που θα την πεις και θα την ακούσεις πολλές φορές στη ζωή σου.
Ποιος το εννοεί; ποιος όχι; ορμητικό ρυάκι , άστο να σε παρασύρει. Θα σε βγάλει σε λευκές αμμουδιές φωτισμένες από το κυριακάτικο ηλιοβασίλεμα.
Θα έχεις χρυσαφένια μαλλιά, τα σμαράγδια θα λάμπουν στο σκοτάδι σαν γατίσια.
Και εγώ εκεί, αόρατος. Σα φάντασμα θα έρχομαι τα βράδια να σε σκεπάζω να μην κρυώσεις.
Σαν άλλος ιππότης χωρίς αστραφτερή πανοπλία θα σκοτώνω το τέρας για να σε σώσω.
Σαν άλλος Δον Κιχώτης θα παλέψω με γίγαντες.
Θα γίνω Ρωμαίος να σου τραγουδήσω με το πιάνο μου λόγια αγάπης. Λόγια που δεν έχεις ακούσει.
Και εσύ εκεί σα μούσα θα με κοιτάς με βουρκωμένα μάτια, και θα στα σκουπίζω με τα χείλη μου.
Σαν άλλος θα σου μιλάω για τα αστέρια, θα σε ταξιδεύω σε χώρες μαγικές με τα παραμύθια.
Σαν ένας Κεμάλ θα διασχίσω την έρημο να βρω το πιο φωτεινό αστέρι να στο δώσω.
Και εσυ εκεί σαν μια φιγούρα γερμένη στα μπράτσα σου θα σκέφτεσαι τι φταίει.
Τίποτα δε φταίει. Είμαστε κρύσταλλα, σπάμε εύκολα. Στα κατάλληλα χέρια όμως παίρνουμε λάμψη.
Κυνηγάω το άπιαστο με τεντωμένα χέρια γιατί θα το πιάσω. Και όταν το πιάσω θα το χαϊδέψω .
Θα το αγκαλιάσω και εκεί θα κοιμηθούμε στα σύννεφα, μακριά από τον πόνο μας.
Και θα ερωτευθούμε και θα αγαπηθούμε και θα ζήσουμε. Μαζί.. Σαν ένα..

Πίσω από τα λόγια κρύβεται η αλήθεια..

Δε ξέρω πως να ξεκινήσω να μιλάω για μένα. Θα μπορούσα να ξεκινήσω με το μία φορά και ένα καιρό αλλά αυτό το χρησιμοποιούμε στα παραμύθια και η ζωή μου μέχρι τώρα κάθε άλλο παρά παραμύθι είναι. Τη στιγμή που γράφω το κείμενο βρίσκομαι στο λεωφορείο για Αθήνα ώρα 10:30, ένα σαββατιάτικο πρωινό με έναν ήλιο να παλεύει να τρυπήσει με τις ακτίνες του τα σύννεφα.Δε ξέρω τι να πετάξω και τι να κρατήσω από τις αναμνήσεις μου. Θυμάμαι ήμουν ένα ήσυχο παιδί, ήξερα τι ήθελα. Είχα ένα όνειρο, ακόμα το κυνηγώ δε το βάζω κάτω, δε μου αξίζει άλλωστε.Ένα όνειρο διαφορετικό από όλα τα άλλα, όχι να γίνω κάποιος ή να κάνω κάτι σημαντικό αλλά να καταφέρω το ακατόρθωτο, το αδύνατο !!Από φίλους πολλούς, ήμουν χαρούμενος και δε με ένοιαζε τόσο πολύ η εμφάνιση μου. Δε παραμελούσα τον εαυτό μου βέβαια αλλά με αγαπούσα. Αν και όχι πανέμορφος ήξερα βαθιά μέσα μου πως είχα κάτι που σχεδόν κανείς από τους φίλους μου δεν είχε... Ανησυχίες.. Όχι εκείνες που σου προκαλούν ανασφάλεια αλλά τις άλλες που σε ελκύουν να γνωρίσεις τον κόσμο, να αποκτήσεις γνώσεις, ανησυχίες για το τώρα και το αύριο. Ήθελα σαν σφουγγάρι  να αποκτήσω όσες γνώσεις μπορούσα, διάβαζα, έψαχνα , φιλοσοφούσα, έγραφα κείμενα.Υπήρχαν φίλοι που με στήριζαν, που με σημάδεψαν και που με έκαναν να αγαπήσω περισσότερο τον εαυτό μου και και εκείνους περισσότερο. Δεν ήξερα τι θα πει κακό, απάτη, προδοσία, δεν το χα βιώσει ποτέ μου και δεν ήθελα κανείς να το βιώσει από μένα. Ήμουν καλό παιδί, αλλά παιδί...Μέχρι που γνώρισα την πρώτη μου κοπέλα, μία κοπέλα που στα μάτια μου φάνταζε ο πρώτος μου έρωτας. Μετά κατάλαβα ότι έκανα λάθος και ότι δεν ήταν έρωτας. 6 μήνες μαζί και τους μισούς αν όχι και όλους ζούσα σε ψέμματα και σε κοροϊδία. Σαν τις σειρήνες που μάγευαν τους ναυτικούς έτσι και εγώ με το δικό της τραγούδι με υπνώτιζε και όσο γευόμουν τη γλύκα της τόσο βυθιζόμουν σε λήθαργο. Αλλά όποιος κοιμάται βαθιά ξυπνάει απότομα και πέφτει από το κρεβάτι του. Και εγώ ξύπνησα με χαστούκια. Να ξέρεις καρδιά μου ότι τα ψέμματα κρατούν τριαντάφυλλα και η αλήθεια μαχαίρι κοφτερό.Της έδωσα πολλά και εκείνη τα επέστρεψε όλα σε σκόνη και θρύψαλα. Δεν την κατηγορώ, εγώ φορούσα παρωπίδες. Πάντα έβλεπα το καλό στους άλλους και ότι οι άνθρωποι που έρχονται κοντά σου δεν το κάνουν για κακό. Μετά από αυτήν την σχέση άλλαξα πολύ, πέρασα πολύ άσχημα, έπαψα να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους, κοίταγα μόνο τα ελαττώματα τους. Πέρασαν 4 χρόνια για να ξαναγίνω όπως ήμουν. Έμεινα μόνος μου και έχτισα εγώ τούβλο τούβλο το κελί μου μου και κλείστηκα μέσα και δεν άφηνα κανέναν να μπει. Έμεινα αρκετό καιρό μόνος, φοβόμουν να ανοιχτώ και να προχωρήσω στη ζωή μου, φοβόμουν να πληγωθώ. Πες με χαζό, ευαίσθητο και δειλό αλλά ήθελα να βρεθεί κάποια να με αγαπήσει ειλικρινά. Δεν ήθελα να πονέσω πάλι. Πήρε μικρά κομμάτια από μένα και έχασα τον εαυτό μου για αρκετό καιρό και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δε θα ξανανιώσω έτσι.Τρία χρόνια μοναξιάς και καθημερινά πάλευα με μένα. Κατηγορούσα τον εαυτό μου που μετά απο αυτήν την απόρριψη παράτησα εμένα, το όνειρο μου και το χαμόγελο μου. Ίσως είχα πέσει σε λήθη, ίσως ήθελα κάτι να με κάνει να ξεχάσω.. Δε ξέρω.. Είναι σαν ένα παλιό βιβλίο που έχεις διαβάσει και το έχεις παρατημένο στη βιβλιοθήκη να το τρώει η σκόνη.. Πέφτει το βλέμμα σου εκεί και σου ρχονται πάλι εικόνες που θες να ξεχάσεις. Αλλά γιατί να ζεις σε σκιές του παρελθόντος; Τι να την κάνεις τη ζωή αν βαδίζεις σε σκοτεινά μονοπάτια όπου βρίσκουν καταφύγιο οι κακές αναμνήσεις και σαν αγριόγατες σε σκίζουν με τα νύχια τους από έξω προς τα μέσα;Δε ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε να αρχίζω να κοιτάω μπροστά, να θέλω να ξεφύγω και να προχωρήσω. Ίσως ήταν ένα όνειρο που είδα κάποιο βράδυ, ίσως μια κουβέντα ενός φίλου, ένα τραγούδι, μία εικόνα. Αποφάσισα να κυνηγήσω πάλι το όνειρο μου, ξαναέδωσα πανελλήνιες 3 μήνες πριν τις εξετάσεις και τώρα κάνω αυτό που θέλω. Μεγάλη κουβέντα να λες κάνω αυτό που θέλω και λίγοι το καταφέρνουν. Άλλη πόλη, νέοι άνθρωποι , νέοι φίλοι και χαιρόμουν γιατί ένιωθα νέος άνθρωπος. Αλλά δεν ήμουν. Όταν ζεις για πολύ καιρό μόνος σε ένα καβούκι φοβάσαι να βγεις στον ήλιο γιατί θα τυφλωθείς. Και εγώ ζούσα 3 χρόνια σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Και ήταν η χειρότερη μου επιλογή. Το συνήθισα, με άλλαξε όμως. Με έκανε ψυχρό, φορούσα ένα ψεύτικο χαμόγελο, φοβόμουν να γείρω στους άλλους. να ανοιχτώ.Και μέσα στη μοναξιά μου ήρθες εσύ, και μου κλόνισες τη ζωή και μένα μαζί. Κάθησες δίπλα μου, με αφουγκράστηκες, μου έπιασες το χέρι, μου χαμογέλασες. Για πρώτη φορά μετά από 3 χρόνια ένιωσα να καρδία μου να σπάει το πάγο που είχε σχηματιστεί γύρω της και να χτυπάει σε γοργούς και ζωηρούς ρυθμούς. Πέταξα τη μάσκα του ψεύτικου χαμόγελου και χαμογέλαγα αληθινά και ακόμη δηλαδή. Σε ερωτεύτηκα απο την πρώτη στιγμή που σε είδα, αλήθεια. Και με τον καιρό σε αγάπησα. Και όλο και μεγάλωνε και η αγάπη μου. Δεν ήξερα οτι το είχα μέσα μου , ότι μπορούσα να αγαπήσω κάποιον τόσο πολύ ίσως παραπάνω και απο μένα. Ερχόσουν στις 6 και απο τις 5 σε περίμενα στην πόρτα και έτρεχα να είμαι όμορφος όταν θα με δεις και αγωνιούσα. Τα ξέρεις και δε θέλω να επαναλαμβάνομαι αλλά θα το κάνω για λίγο ακόμα. Αλλά θα σου πω πράγματα που θα ακούσεις και για πρώτη φορά.Είχα κλείσε σε ένα ξύλινο κουτί τα κακά χαρακτηριστικά, αυτά που με στοίχειωναν και τα σπασμένα κομμάτια μου, τα μίζερα στοιχεία μου. Αλλά δεν άντεχε και κάθε τόσο ράγιζε και απο αυτή τη μικρή χαραμάδα ξεχυνόντουσαν όλα αυτά τα αρνητικά. Όμως εσύ ήσουν διαφορετική, κάθε φορά θα τα ξαναέβαζες μέσα και θα μπάλωνες τις τρύπες του κουτιού μου. Δε ξέρω γιατί έσπασε. Ημουν χαλασμένος όταν με γνώρισες. Σε έδιωξα απο τη ζωή μου. Νιώθω σαν να έχω δύο εαυτούς, ο ένας θέλει να μείνει μόνος του και ο άλλος θέλει να είναι χαρούμενος και μαζί σου. Αρκετό καιρό έκανα ότι ήθελε ο πρώτος, φτάνει πια. Σε πίεζα... Σε πίεζα πολύ.. Σε έπνιξα με τη θηλιά που προοριζόταν για μένα. Μακάρι να μπορούσα να ξεριζώσω τη καρδιά μου απο το στήθος μου και να έβλεπες πως λάμπει ολόκληρη απο καλοσύνη και δεν έχει ούτε στίγμα κακίας χαραγμένη πάνω της.Έπαψες να είσαι ερωτευμένη, να νιώθεις έντονα. Και εκεί ήταν που σταμάτησα να πολεμάω μέσα μου και άφησα τον εαυτό μου αβοήθητο και έρμαιο των αρπακτικών που με κατασπαράξανε. Δεν είχα δύναμη να σηκωθώ, να τα διώξω. Κουράστηκα να προσπαθώ πολλές φορές να σε πείσω να γυρίσεις. Ένιωθα οτι κολυμπούσα σε έναν απέραντο ωκεανό χωρίς να βλέπω στεριά. Ένιωσα όπως όταν είχα πρωτοχωρίσει αλλά χειρότερα, ένιωσα να γυρνάω στη μοναδική μου συντροφιά της μοναξιάς. Δε σε κατηγορώ και δε στα λέω για να κλάψεις. Εγώ φταίω για όλα, και μη διανοηθείς να πιστέψεις το αντίθετο.  Κανέναν δε κατηγορώ για ότι μου συμβαίνει, μόνο τον εαυτό μου. Δε τα γράφω για να νιώσεις άσχημα η πίεση απλώς διάβασε το σαν να διαβάζεις για τη ζωή ενός άγνωστου.Τόσο εξαίσια μόνος. Δεν αντέχεται, άκουσε με. Καλό ειναι για λίγο αλλά για πολύ όχι, θα σε τρελάνει. Είναι η εύκολη επιλογή, μπορείς να ξαναβρεις κομμάτια του εαυτού σου, να βάλεις τα πράγματα σε μία τάξη. Δεν είναι κακό αλλά δεν είναι και ωραίο. Και δε ξεφεύγεις εύκολα.Το έζησα και το ζω και τώρα μερικές φορές, δεν παλεύεται ειδικά όταν θες να μιλήσεις. Και μέσα σε όλα αυτά μου έδωσες χρόνο να αλλάξω, να επανορθώσω και να εκμεταλλευτώ κάθε στιγμή στο έπακρο. Να σε κάνω να νιώσεις τα πρωτόγνωρα αισθήματα που ένιωσες, να αλλάξω να χαμογελάω και να σε κάνω να χαμογελάς μαζί μου. Αυτές οι 10 μέρες στη σπάρτη μου φάνηκαν 10 ώρες, πέρασαν πολύ γρήγορα. Και οφείλω να παραδεχτώ οτι ήταν υπέροχα και αν ήμασταν έτσι απο την αρχή τώρα ίσως και να ήταν διαφορετικά.Δεν είμαι αρκετά καλός, ότι και να πω, ότι και να κάνω.Τον τελευταίο καιρό άλλαξα. Θες να ξέρεις τι μου συμβαίνει; εσύ είσαι αυτό που μου συνέβη. Απλά βάζω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, δε κάνω μεγάλα βήματα. Αλλά τις τελευταίες μέρες βρήκα παλιά χαρούμενα κομμάτια του εαυτού μου. Ξέρω ότι τώρα πια είμαι καλός άνθρωπος και μου αξίζει να με αγαπήσουν. Κουράστηκα να κολλάω τον εαυτό μου συνέχεια με σελοτέϊπ και κόλλα, θέλω να είμαι ολόκληρος. Πέταξα τα σκάρτα κομμάτια και κράτησα τα καλά, κομμάτια που αξίζει να δεις και να τα αφήσεις να μας παρασύρουν.Γιατί τα γράφω αυτά; γιατί πρέπει, γιατί θέλω, γιατί ώρες ώρες νιώθω πως δεν είσαι δίπλα μου, πως αδιαφορείς και τώρα που θα σαι μακριά έχω το προαίσθημα οτι θα ναι και το τέλος μας και ας λες ότι θα τα βρούμε. Αλλά τα γράφω γιατί δε θέλω να βγει αυτό το προαίσθημα. Κρεμόμαστε απο μία κλωστή και αν το θες μπορεί να γίνει ένας κόμπος σφιχτός και γερός. Σε αγαπάω αλήθεια, πραγματικά πολύ. Και λέω αλήθεια. Σε καταλαβαίνω όταν έχεις προβλήματα, όταν δεν είσαι καλά ψυχολογικά, και είμαι δίπλα σου. Καταλαβαίνω περισσότερα από όσα νομίζεις. Σου είχα πει κάποτε ότι ακροβατούμε σε ένα σχοινί, χωρίς δίχτυ προστασίας 100 μέτρα πάνω από το πάτωμα. Για να μην πέσει κανείς πρέπει και οι δύο να κάνουμε μικρά βήματα ο ένας προς τον άλλον. Αν γυρίσεις πίσω τρέχοντας θα πέσω. Μην κοιτάς κάτω, πίσω αλλά ευθεία στα μάτια μου..Σκέψου αυτό που σου ζητάω και πες μου μόνο όταν αποφασίσεις. Είμαι εδώ για σένα, και ότι και να γίνει εγώ πάντα θα σε αγαπάω. Ίσως αυτό είναι το ελάττωμα μου, αγαπάω αληθινά και υπερβολικά.Και δε θα αλλάξω χαρακτήρα, ούτε συναισθήματα. Πονάς τώρα που το διαβάζεις, πιέζεσαι γιατί σκέφτεσαι ότι θέλω παραπάνω αλλά κάνεις λάθος, δε θέλω παραπάνω. αλλα συμμερίζομαι τον πόνο σου και εγώ. Όταν αποφασίσεις πες μου να βρεθούμε και στείλε μου. Μετά απο αυτό εγώ δεν θα ξαναστείλω. Ξέρω οτι θα είναι δύσκολα εκεί που είσαι τώρα, θα αγχωθείς, θα πιεστείς, θα νευριάζεις, θα απογοητευθείς. Αλλά έχω δει τη δύναμη που έχεις μέσα σου και ξέρω ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, ειλικρινά σε θαυμάζω και είμαι πανευτυχής που σε γνώρισα. Ποτέ δε θα σου φόρτωνα επιπλέον βάρος. Ξέρεις τι είμαι. Λες ότι λέω μεγάλες κουβέντες, οι άνθρωποι λένε μεγάλα λόγια η δίνουν μεγάλες υποσχέσεις γιατί ξέρουν ότι θα το πραγματοποιήσουν. Δε θα τα παρατήσω ποτέ όσο η καρδιά μου χτυπάει στους δικούς σου παλμούς. Ξέρεις γιατί ξέρω ότι με ερωτεύτηκες; γιατί εσύ είπες ότι έγραψες το καλύτερο ποίημα για μένα. Μόνο ο έρωτας γεννάει ποιητές. Ο έρωτας και ο πόνος.Και εσύ με ερωτεύτηκες.. Θυμήσου το πως και το τι. Δεν είναι πισωγύρισμα. Πισωγύρισμα είναι να γυρίσεις σε κάτι που δεν έχει αλλάξει, αλλά εγώ αλλάζω, δεν είμαι ο ίδιος.Μου έδωσες το καλύτερο σου κομμάτι, πάρε το δικό μου. Αυτή είναι η αλήθεια αγάπη μου, όσο πιεστική, απαισιόδοξη η αισιόδοξη αυτό θα κάνω πάντα. Πάντα η αγκαλιά μου θα είναι ανοιχτή για σένα. Θα σε στηρίζω, θα είμαι ο άνθρωπος σου. Και θα κάνω πολλά για να γίνει η απόσταση μηδέν. Ποτέ δε θα σε αφήσω μόνη σου, ποτέ δε θα σε πληγώσω, ποτέ δε θα σταματήσω να σε αγαπάω.

Ερωτικό...

Ήρθες πάλι αγαπημένη, στο όνειρο μου σαν νεράιδα φορώντας ένα λευκό φόρεμα χάιδευες τα μαλλιά μου με τα ακροδάχτυλα σου... Έγειρες στο πλάι και πέρασες το χέρι μου γύρω από τη μέση σου και εκεί αγκαλιά κοιμηθήκαμε μαζί.. Ο χρόνος πάγωσε και μείναμε εκεί, εκεί στο όνειρο που δεν ήθελα να τελειώσει, που ήθελα να κρατήσει για πάντα.. Μα πόσο άρρωστος να είμαι για να παρακαλάω να κοιμάμαι ώστε να ζω μαζί σου σε ένα όνειρο, ένα όνειρο θερινής νυχτός, όνειρο μαγικό και συνάμα αβάσταχτα ερωτικό.. Φοβάμαι να ξυπνήσω γιατί θα γυρίσω πλευρό και θα δω ότι ήσουν απλά ένα δημιούργημα της φαντασίας μου και ότι το σώμα μου είναι μόνο του ξαπλωμένο, ότι δεν είσαι εκεί.. Ότι σε έδιωξα άθελα μου αγαπημένη..Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Αισθάνομαι τα πόδια μου κομμένα. Νιώθω να ζαλίζομαι, να βυθίζομαι στην άβυσσο και όσο πιο πιο πολύ βυθίζομαι τόσο πιο πολύ μου αρέσει. Νοσταλγούσα τη στιγμή που σε είχα πρωτοαντικρύσει, τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα μου και την αρμονία που με πλημμύριζε όταν κοίταγα το πρόσωπο σου. Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω ότι η ομορφιά είναι απόσταση, ελεγχόμενη απόσταση.Τι ωραίες στιγμές περάσαμε, νόμιζα ότι ποτέ δε θα ένιωθα έτσι.. Τόσο ζεστά, τόσο γαλήνια, σαν μεθυσμένος χάζευα το πρόσωπο σου σε κάθε ευκαιρία, σαν υπνωτισμένος ζητούσα να με δροσίσεις με τα χείλια σου, σαν παιδί ήθελα να με αγκαλιάσεις και να κοιμηθώ μαζί σου. Να αγκαλιαστούν οι ψυχές μας, να μονιάσουν, να κουρνιαστούν σαν χελιδόνια στην ερωτική μας φωλιά που φτιάχναμε με τα χέρια μας.Πεθύμησα το μεθυστικό φιλί σου, αχ θέλω τόσο να σε πνίξω στην αγκαλιά μου να μη σε αφήσω να φύγεις ποτέ από κοντά μου, να βυθιστώ στο βλέμμα σου, να αγγίζω το κορμί σου.. Να τα κάνω σαν να είναι κάθε φορά πρώτη φορά.. Σαν να μην υπάρχει αύριο..Ποτέ δε σε αγάπησα για αυτό που φαίνεται, άλλωστε η ομορφιά δεν είναι θέμα γλυπτικής. Σε ερωτεύτηκα γιατί έχεις μια καρδιά από χρυσάφι και μέσα στην καλοσύνη σου και τη γενναιοδωρία σου μου την έδωσες να την προσέχω.. Κοιτάω τα μάτια σου και νιώθω να χάνομαι στο ηλιοβασίλεμα που κρύβουν... Πόσο μου αρέσει να κάθομαι μαζί σου με τις ώρες και να μιλάω για το αόριστο, για το αύριο, για το τώρα, για το χτες. Να κρατάω το χέρι σου και να περπατάμε στο δρόμο που σχεδιάσαμε μαζί.Μου λείπουν όλα αυτά που κάναμε μαζί...Τι ηλίθιος ήμουν που τα διέλυσα όλα, δεν το ήθελα.. Σαν μία άγνωστη και κακιά δύναμη να με έσπρωξε να τα γκρεμίσω όλα, φοβόμουν την ευτυχία, μάλλον ήμουν αυτοκαταστροφικός και δε σε άφησα να με ερωτευτείς, να με αγαπήσεις όσο εγώ... Μακάρι να είχα την ευκαιρία να σου δείξω όλα αυτά που σκέφτομαι και τρέμω να στα πω για να μη φύγεις , να μη σε τρομάξω. Τα γράφω και σκέφτομαι εσένα αγαπημένη μου, ίσως και να κοιμάσαι τώρα που τα γράφω.. Όταν κοιμάσαι είναι σαν να κατέβηκε ένας άγγελος από τους ουρανούς και κουρασμένος έγειρε στις φτερούγες του να ξαποστάσει. Τι ομορφιά κρυμμένη έχεις μέσα σου, και ήμουν τυχερός που την είδα.. Προχωράω εκεί, εκεί. Μέσα βαθιά εκεί, εκεί. Που η ωραιότερη είσαι εσύ, ψυχή της καρδιάς μου.Χαραγμένες βαθιά οι ένοχες με τρώνε από μέσα προς τα έξω.. Πόσο μετανιωμένος νιώθω, πόσο δειλός και ντροπιασμένος αγαπημένη μου.. Κλείνω τα μάτια μου και έρχεσαι σαν πρώτη εικόνα στο μυαλό μου, και γελάω μόνος μου.. Και δε με νοιάζει αν με βλέπει κανείς γιατί ξέρω πως κανείς δε νιώθει όπως εγώ.. Νιώθω τα χείλη σου να συναντούν τα δικά μου.. Κανείς δε μπορεί να αγαπήσει όπως αγαπάω εγώ.. Αγαπημένη μου, είναι δύσκολο να ζω μακριά σου.. Και είναι δύσκολο να τα γράφω, αλλά νιώθω τόσο έντονα που κάπως πρέπει να τα αποτυπώσω.. Συγκινούμαι όταν σκέφτομαι ότι μπορεί να το διαβάσεις κάποια στιγμή, ακόμη και τώρα χωρίς να ξέρω το γιατί νιώθω ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί μου..Ανατριχιάζω ολόκληρος... Αχ αγαπημένη μου να μπορούσα να τα ζήσω όλα αυτά πάλι μαζί σου.. Να σε κάνω να τα ξανανιώσεις όπως τότε.. Και να ζήσουμε μαζί κάθε στιγμή τόσο μοναδικά και υπέροχα. Είσαι τετραπέρατη, ένας υπέροχος άνθρωπος, αλήθεια λέω.. Και είμαι εγώ και είσαι εσύ.. Και σου φωνάζω σε αγαπάω, μ' ακούς; Είμαι εδώ, μ' ακούς; Και πάντα θα σε αγαπάω αγαπημένη , όσο δε σε αγάπησαν ποτέ. Η καρδιά μου δε μου ανήκει, βρήκε αλλού σώμα να μείνει.. Είναι δικιά σου αγαπημένη.. Πέρασε η ώρα και έγραψα περισσότερα από όσα πίστευα, ποτέ δεν ήξερα τι έκρυβα μέσα μου... Καληνύχτα αγαπημένη μου, σου στέλνω έναν άγγελο να σε φυλάει όπως πρόσεχες εσύ εμένα.. Θα σε δω στα όνειρα μου πάλι και θα χαμογελάω στον ύπνο μου και πάλι θα ξεκινήσω από την αρχή, δε θέλω να τελειώσει... Όνειρα γλυκά αγαπημένη.. Όνειρα γλυκά..

Νέα αρχή και νέο τέλος...

Κάθε τέλος έχει και αρχή... Αλλά κάθε αρχή δεν είναι σίγουρο ότι έχει τέλος. Δεν είναι δράση-αντίδραση... Είναι απλά η ζωή... Μη φοβάσαι ότι θα κάνεις τα ίδια λάθη.. Να είσαι σίγουρος... Να ζεις κάθε στιγμή μοναδικά.. Πιάσε την από το χέρι και κράτα την γερά... Κάνε την να χαμογελάει.. Κάνε την να χαίρεται τη ζωή..
Το να θες κάτι πολύ και αυτό το κάτι να είναι αδύνατο δε σε κάνει εγωιστή η ηλίθιο... Σε κάτι ονειροκυνηγό.. Σε κάνει λαθρεπιβάτη.. Και τότε θα είναι τιμή σου που θα μπορείς να αλλάζεις τον κόσμο..

αν δεν ξεχύνεται από μέσα σου
ενάντια σ' όλα τ' άλλα,
μην το κάνεις.
αν δεν έρχεται, χωρίς καν να το 'χεις ζητήσει, από την
καρδιά σου και το μυαλό σου και το στόμα σου
και τα σπλάχνα σου,
μην το κάνεις.
αν χρειάζεται να κάτσεις για ώρες
κοιτάζοντας την οθόνη του υπολογιστή σου
ή να καμπουριάζεις πάνω από τη
γραφομηχανή σου
ψάχνοντας για τις λέξεις,
μην το κάνεις.
αν το κάνεις   για τα λεφτά ή
τη δόξα,
μην το κάνεις.
αν το κάνεις γιατί θέλεις
γυναίκες στο κρεβάτι σου,
μην το κάνεις.
αν χρειάζεται να κάθεσαι και
να γράφεις ξανά και ξανά τα ίδια,
μην το κάνεις.
αν σου είναι δύσκολο και μόνο να σκέφτεσαι ότι θα το κάνεις,
μην το κάνεις.
αν προσπαθείς να γράψεις σαν κάποιον
άλλο,
καλύτερα ξέχνα το.

αν χρειάζεται να περιμένεις μέχρι να ουρλιάξει από
μέσα σου,
τότε περίμενε υπομονετικά.
κι αν δεν ουρλιάξει ποτέ από μέσα σου,
κάνε κάτι άλλο.
αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις στη γυναίκα σου
ή στη φιλενάδα ή στον φίλο σου
ή στους γονείς σου ή σε οποιονδήποτε,
τότε δεν είσαι έτοιμος.

μην είσαι σαν τόσους άλλους συγγραφείς,
μην είσαι σαν τόσες άλλες χιλιάδες
ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται συγγραφείς,
μην είσαι πληκτικός και βαρετός και
ξιπασμένος, μην κατατρώγεσαι από την αυτο-
λατρεία σου.
οι βιβλιοθήκες του κόσμου
χασμουριούνται
από τη νύστα
μπροστά στο είδος σου.
μην προσθέτεις σε αυτό.
μην το κάνεις.
αν δεν βγαίνει από
την ψυχή σου σαν ρουκέτα,
αν το να μείνεις ήσυχος δεν
σε φέρνει στην τρέλα ή
την αυτοκτονία ή τον φόνο,
μην το κάνεις.
αν ο μέσα σου ήλιος
δεν σου καίει τα σπλάχνα,
μην το κάνεις.

όταν θα 'ναι στ' αλήθεια η ώρα,
και αν είσαι ο εκλεκτός,
θα συμβεί από
μόνο του και θα συνεχίσει να συμβαίνει
μέχρι που θα πεθάνεις ή που θα πεθάνει μέσα σου
αυτό.
δεν υπάρχει άλλο τρόπος.
και ποτέ δεν υπήρξε.