Τι είναι τα όνειρα;;; η μάνα μου έλεγε ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται και μου κοβε τα φτερά... Μικρό παιδί τότε και νόμιζα οτι τα όνειρα είναι αυτά που θέλουμε και δε μπορούμε να έχουμε.. Και τώρα να μαι εδώ, τα χρόνια πέρασαν και δε θυμάμαι τίποτα ευχάριστο από την παιδική μου ηλικία. Ούτε θυμάμαι να έχω ζήσει κάτι έντονο όταν ήμουν μικρός. Κακώς... Πολύ κακώς.... Ξυπνάω τη νύχτα γιατί βλέπω περίεργα όνειρα, όνειρα γεμάτα παιδικές αναμνήσεις, όνειρα που ξεχειλίζουν από τσιρίδες τόσο ψηλές που νομίζεις οτι θα σου σπάσει το τύμπανο.. Μήπως είναι όντως αναμνήσεις; φύγε καταραμένη λήθη, πάρε το ζοφερό μανδύα σου από πάνω μου και άσε με να αναπολώ χαμένα παιδικά σφάλματα και παιχνίδια.. Πως μεγάλωσα έτσι; πως έπαψα να νοιάζομαι για τον άλλον; πως μπορώ να λέω σε αγαπάω ενώ πληγώνω; πως;;......................................
Κάθομαι και γράφω αυτό το κείμενο πίνοντας καφέ και έχοντας στο νου να παραβώ τον όρκο μου και να καπνίσω αλλά δεν το κάνω, το ορκίστηκα σε μία ψυχή.. Για το καλό μου..
Που είναι το παιδί που ήμουν;; που είναι εκείνο το πιτσιρίκι που δε φοβόταν να σκαρφαλώσει και να πέσει και να χτυπήσει και να ματώσει και να ξανασκαρφαλώσει και να ξαναπέσει και να ξαναχτυπήσει και να ξαναματώσει; που είναι εκείνο το πιτσιρίκι που με ένα παγωτό ήταν χαρούμενο για όλη την υπόλοιπη μέρα; που κοκκίνιζε στον έρωτα; Μα τόσο μικρός και ζωηρός και αυθόρμητος και αφελής αλλά απέραντα ευγενικός.. Κοιτάω φωτογραφίες μου απο όταν ήμουν παιδί με ένα αληθινό χαμόγελο μέχρι τα αυτιά πασαλειμμένος με παγωτό σοκολάτα παρέα με φίλους.. Πόσο καιρό έχω να χαμογελάσω;; Ίσως δεν κατάφερα ποτέ, ίσως το έκανα αλλά το έδιωξα μαζί με εκείνη τη ψυχή που με έκανε να χαμογελάω.. Τα λάθη πληγώνουν περισσότερο όταν μεγαλώνεις..
Θυμάμαι όταν διάβαζα βιβλία μικρός πήγαινα πάντα στο τέλος του βιβλίου για να μάθω το τέλος, βλέπετε η ανυπομονησία του φρέσκου μυαλού...
Τώρα είναι καιρός μάλλον να κοιτάξω πίσω και να δω μέχρι που έχω φτάσει.. Και αν δε μου αρέσει τότε την έβαψα.. Αν μου αρέσει τότε θα εθελοτυφλώ.. Πέφτω για ύπνο, το έχω ανάγκη.. Είμαι νέος σε ψυχολογία ανώριμου παππού.. Πρεπει να προσπαθήσω να βρω το παιδί, είμαι σίγουρος ότι δεν κρύβεται, θα μου πεταχτεί μπροστά μου και θα κάνει μπουυυ για να με τρομάξει... Αλλά θα το βρω... Και μετά όλα θα ναι καλύτερα και ξέγνοιαστα.. Φιλάω σταυρό..
Κάθομαι και γράφω αυτό το κείμενο πίνοντας καφέ και έχοντας στο νου να παραβώ τον όρκο μου και να καπνίσω αλλά δεν το κάνω, το ορκίστηκα σε μία ψυχή.. Για το καλό μου..
Που είναι το παιδί που ήμουν;; που είναι εκείνο το πιτσιρίκι που δε φοβόταν να σκαρφαλώσει και να πέσει και να χτυπήσει και να ματώσει και να ξανασκαρφαλώσει και να ξαναπέσει και να ξαναχτυπήσει και να ξαναματώσει; που είναι εκείνο το πιτσιρίκι που με ένα παγωτό ήταν χαρούμενο για όλη την υπόλοιπη μέρα; που κοκκίνιζε στον έρωτα; Μα τόσο μικρός και ζωηρός και αυθόρμητος και αφελής αλλά απέραντα ευγενικός.. Κοιτάω φωτογραφίες μου απο όταν ήμουν παιδί με ένα αληθινό χαμόγελο μέχρι τα αυτιά πασαλειμμένος με παγωτό σοκολάτα παρέα με φίλους.. Πόσο καιρό έχω να χαμογελάσω;; Ίσως δεν κατάφερα ποτέ, ίσως το έκανα αλλά το έδιωξα μαζί με εκείνη τη ψυχή που με έκανε να χαμογελάω.. Τα λάθη πληγώνουν περισσότερο όταν μεγαλώνεις..
Θυμάμαι όταν διάβαζα βιβλία μικρός πήγαινα πάντα στο τέλος του βιβλίου για να μάθω το τέλος, βλέπετε η ανυπομονησία του φρέσκου μυαλού...
Τώρα είναι καιρός μάλλον να κοιτάξω πίσω και να δω μέχρι που έχω φτάσει.. Και αν δε μου αρέσει τότε την έβαψα.. Αν μου αρέσει τότε θα εθελοτυφλώ.. Πέφτω για ύπνο, το έχω ανάγκη.. Είμαι νέος σε ψυχολογία ανώριμου παππού.. Πρεπει να προσπαθήσω να βρω το παιδί, είμαι σίγουρος ότι δεν κρύβεται, θα μου πεταχτεί μπροστά μου και θα κάνει μπουυυ για να με τρομάξει... Αλλά θα το βρω... Και μετά όλα θα ναι καλύτερα και ξέγνοιαστα.. Φιλάω σταυρό..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου