Απογραφή...

Κοιτάς πίσω στη χρονιά που πέρασε, που την άφησες να φύγει μέσα από τα χέρια σου χωρίς να αδράξεις τη στιγμή.. Χωρίς να ζήσεις όπως θες.. Χωρίς να διεκδικήσεις.. Χωρίς να προσφέρεις... ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ....!!! ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ... ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.....
Τόσα λάθη, τόσες απογητεύσεις, τόσος θυμός, αγανάκτιση, κλάμα, τρέλα...
Το ξέρω ότι έκανα λάθη.. Το καταλαβαίνω, αλλά κάτι συμβαίνει με το μυαλό μου... Εκεί που το καταλαβαίνω και λέω δε θα το ξανακάνω, κάνω τα ίδια και χειρότερα. Κάτι συμβαίνει με μένα, δε μπορώ να κρατήσω υποσχέσεις, δε μπορώ να λειτουργήσω ώριμα πολλές φορές.. Με κατακλύζουν τα συναισθήματα μου, τα νεύρα μου και τα κάνω όλα σκατά.. Είναι σκληρό να παλεύεις με τον εαυτό σου, αλλά όταν νικήσεις μπορείς να νιώσεις το αεράκι να χαιδεύει τα μάγουλα σου.. Να ακούς το θρόισμα των φύλλων και να τραγουδάς με τη μελωδία τους.. Να ζωγραφίζεις με τα αστέρια και τα σύννεφα, να αγγίζεις τον διπλανό σου.. Να γελάς.. Να χαζεύεις τα χρώματα...
Δε ξέρω τι θέλω να μου φέρει το 2014 αλλά ξέρω τι θέλω να μου πάρει... Και είναι ο σκατο-χαρακτήρας μου, ο απρόσωπος, ο ευέξαπτος, ο τρελός.. Αλλά το παν ξεκινάει από εμάς, σωστά;;
Οπότε αφήστε τα λόγια, πιάστε χαρτί και μολύβι και ζωγραφίστε αυτό που θέλετε και κολλήστε το στον καθρέφτη σας... Να το κοιτάτε και να το σκέφτεστε καθημερινά, και ίσως το κατακτήσετε.. Με το ζόρι δε γίνεται τίποτα.. Αν το θες θα το κάνεις.. Αν δε το θες παράτα το και μη τολμήσεις να δείξεις με το δάχτυλο τον άλλον που το κατάφερε και πριν το κάνεις φρόντισε να είναι καθαρό.. Διώξε το κακό που σε τρώει, σαν τη στέρηση που οδηγεί το πρεζόνι στη δόση του.. Στάσου μπροστά στο καθρέφτη σου και φώναξε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ .... Κλείσε τα μάτια και όταν τα ξανανοίξεις φρόντισε να έχεις αλλάξει άποψη, χαρακτήρα, σκέψεις, συμπεριφορά.. Φρόντισε να έχεις αλλάξει ΕΣΥ!! 

I am Santa-Claus!!

( Καθώς το διαβάζεις βάλε να παίζει και αυτό το κομμάτι, αν δε το κάνεις κακό δικό σου)

25/12/2013 , ώρα: 12:57... 

Είπα να αφήσω τις ευχές για το τέλος, έτσι και αλλιώς οι ευχές δε πάνε ποτέ χαμένες..
Αφορμή για αυτό το κείμενο είναι το εξής: Χτες που έκανα μια βόλτα από την ερμού , έκατσα σε ένα παγκάκι και άκουγα έναν πλανόδιο μουσικό να παίζει το knocking on heavean's doors... Εκείνη τη στιγμή πέρασε μια οικογένεια και ο πατέρας έσπρωχνε ένα αναπηρικό καροτσάκι όπου καθόταν ένα μικρό αγοράκι. Το μικρό αγοράκι πριν περάσει μπροστά από το μουσικό προσπαθούσε να ξεφύγει από τη ζώνη που του είχαν βάλει και έκανε σαν σκυλί που το έχεις στο κλουβί για μέρες.. Μόλις όμως πέρασε μπροστά από τον μουσικό ηρέμησε ως δια μαγείας και χαμογέλαγε και τον χαιρέταγε... Το πως ένιωσα;; σαν να με χτυπάει ρεύμα υψηλής τάσης.. Ανατρίχιασα, χαμογέλασα αυθόρμητα και ναι ίσως θα πω ότι και συγκινήθηκα..
Ένα παιδί με τέτοιο πρόβλημα υγείας, χάρηκε τη μελωδία της στιγμής περισσότερο από μένα που δεν έχω τα δικά του προβλήματα υγείας.. Μάθημα ζωής.. Αν πω ότι αυτά τα 2 λεπτά μου άλλαξαν τον τρόπο σκέψης μου θα είναι προσβολή.. Με συγκλόνισαν!!
Και τότε ως δια μαγείας άρχισα να αιωρούμαι και να βλέπω τον εαυτό μου από ψηλά.... Και συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν άτομα που νιώθουν δυστυχισμένοι γιατί δεν έχουν τα ρούχα η το αυτοκίνητο που ήθελαν, αλλά θα πρέπει να νιώθουν χαρούμενοι που έχουν την υγεία τους.. Υπάρχουν 1000 λόγοι γύρω σου που μπορούμε να χαμογελάμε..
Εξάλλου είναι Χριστούγεννα, η πιο χαρούμενη εποχή του χρόνου.. Μια περίοδος όπου έχεις την χαρά να είσαι με τους δικούς σου, να μοιράζεις χαμόγελα, ευχές, να διασκεδάσεις, να νιώσεις ζωντάνια, να διώξεις την κατάθλιψη από πάνω σου.. Ξύπνα είναι Χριστούγεννα...
Είναι η αγαπημένη μου γιορτή, στολίζω το φοιτητικό μου σπίτι ξέροντας ότι δε θα το χαρώ τις γιορτές αλλά μου αρέσει.. Μπορεί να μην έχω το άτομο που επιθυμώ δίπλα μου, μπορεί να μας χωρίζει η απόσταση και τα συναισθήματα.. Αλλά το μόνο που μας χωρίζει είναι τα όρια που βάζουμε εμείς..
Όρια όπως ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης.. Ίσως ναι ίσως όχι... 

Seeing isn't believing, Believing is seeing ( Άμα βλέπετε δεν πιστεύετε, άμα πιστεύετε βλέπετε).. 
Πιστέψτε στο τώρα, στο μέλλον.. Σχεδιάστε το λες και θα γίνει, πιστέψτε στην αγάπη, στον διπλανό σας, στον κολλητό σας, στις δυνάμεις σας, στο χαμόγελο, σε μένα , σε σένα.. Και θα το δείς να συμβαίνει.. Αξίζει να παλέψεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.. Στάσου μπροστά στο πλήθος και φώναξε είμαι χαρούμενος... Αυτό είναι και ο Santa Claus, ένας χαμογελαστός και αισιόδοξος "άνθρωπος".. Αν αναρωτιέσαι ποιος είναι κοίταξε δίπλα σου, είναι στον αέρα, είναι η μητέρα σου και ο πατέρας σου, είναι ο φίλος σου, είσαι εσύ, είμαι εγώ...

Χαρούμενα Χριστούγεννα σε όλο τον κόσμο... Να χαμογελάτε πάντα, να ζείτε, να κυνηγάτε... Να αγαπάτε.. Δε σας ξέρω αλλά πιστέψτε με όταν σας λέω ότι ακόμη και αν δε σας γνωρίσω ποτέ σας αγαπάω.. Κάντε το ίδιο.. !!!

Δε λέω να μεγαλώσω!!

Τι είναι τα όνειρα;;; η μάνα μου έλεγε ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται και μου κοβε τα φτερά... Μικρό παιδί τότε και νόμιζα οτι τα όνειρα είναι αυτά που θέλουμε και δε μπορούμε να έχουμε.. Και τώρα να μαι εδώ, τα χρόνια πέρασαν και δε θυμάμαι τίποτα ευχάριστο από την παιδική μου ηλικία. Ούτε θυμάμαι να έχω ζήσει κάτι έντονο όταν ήμουν μικρός. Κακώς... Πολύ κακώς.... Ξυπνάω τη νύχτα γιατί βλέπω περίεργα όνειρα, όνειρα γεμάτα παιδικές αναμνήσεις, όνειρα που ξεχειλίζουν από τσιρίδες τόσο ψηλές που νομίζεις οτι θα σου σπάσει το τύμπανο.. Μήπως είναι όντως αναμνήσεις; φύγε καταραμένη λήθη, πάρε το ζοφερό μανδύα σου από πάνω μου και άσε με να αναπολώ χαμένα παιδικά σφάλματα και παιχνίδια.. Πως μεγάλωσα έτσι; πως έπαψα να νοιάζομαι για τον άλλον; πως μπορώ να λέω σε αγαπάω ενώ πληγώνω; πως;;......................................
Κάθομαι και γράφω αυτό το κείμενο πίνοντας καφέ και έχοντας στο νου να παραβώ τον όρκο μου και να καπνίσω αλλά δεν το κάνω, το ορκίστηκα σε μία ψυχή.. Για το καλό μου..
Που είναι το παιδί που ήμουν;; που είναι εκείνο το πιτσιρίκι που δε φοβόταν να σκαρφαλώσει και να πέσει και να χτυπήσει και να ματώσει και να ξανασκαρφαλώσει και να ξαναπέσει και να ξαναχτυπήσει και να ξαναματώσει; που είναι εκείνο το πιτσιρίκι που με ένα παγωτό ήταν χαρούμενο για όλη την υπόλοιπη μέρα; που κοκκίνιζε στον έρωτα; Μα τόσο μικρός και ζωηρός και αυθόρμητος και αφελής αλλά απέραντα ευγενικός.. Κοιτάω φωτογραφίες μου απο όταν ήμουν παιδί με ένα αληθινό χαμόγελο μέχρι τα αυτιά πασαλειμμένος με παγωτό σοκολάτα παρέα με φίλους.. Πόσο καιρό έχω να χαμογελάσω;; Ίσως δεν κατάφερα ποτέ, ίσως το έκανα αλλά το έδιωξα μαζί με εκείνη τη ψυχή που με έκανε να χαμογελάω.. Τα λάθη πληγώνουν περισσότερο όταν μεγαλώνεις..
Θυμάμαι όταν διάβαζα βιβλία μικρός πήγαινα πάντα στο τέλος του βιβλίου για να μάθω το τέλος, βλέπετε η ανυπομονησία του φρέσκου μυαλού...
Τώρα είναι καιρός μάλλον να κοιτάξω πίσω και να δω μέχρι που έχω φτάσει.. Και αν δε μου αρέσει τότε την έβαψα.. Αν μου αρέσει τότε θα εθελοτυφλώ..  Πέφτω για ύπνο, το έχω ανάγκη.. Είμαι νέος σε ψυχολογία ανώριμου παππού.. Πρεπει να προσπαθήσω να βρω το παιδί, είμαι σίγουρος ότι δεν κρύβεται, θα μου πεταχτεί μπροστά μου και θα κάνει μπουυυ για να με τρομάξει... Αλλά θα το βρω... Και μετά όλα θα ναι καλύτερα και ξέγνοιαστα.. Φιλάω σταυρό..

Σαν παλιό σινεμά...(2)

Παίζω κρυφτό πότε με τη θλίψη και πότε με τον πόνο...
Πάντα μου άρεσαν οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, πίστευα ότι μπορείς πιο εύκολα να αιχμαλωτίσεις το συναίσθημα εκεί... Χωρίς τις φανφάρες των χρωμάτων, μόνο το πρόσωπο και η έκφραση του. Να θυμηθώ να βγάλω όσους γνωρίζω ασπρόμαυρες φωτογραφίες.. Ίσως καταλάβω τι αισθάνονται.. 
Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα...
Στη ζωή σου θα συναντήσεις ανθρώπους εγωμανείς, που προσφέρουν δηλητήριο, καταστροφικούς, διπρόσωπους, αδιάφορους.. Μη τους αφήσεις να σε αγγίξουν, αλλά και να σε αγγίξουν αγκάλιασε τους. Θα τους αιφνιδιάσει. Θα τα χάσουν. Παίζει και να ανταποκριθούν και να σε σφίξουν και αυτοί. Η αγκαλιά είναι το καλύτερο φάρμακο. Η σφιχτή αγκαλιά και όχι η ψεύτικη.

Έχει πανσέληνο απόψε, λάμπει το φεγγάρι.. Αν το καλοσκεφτείς πως γίνεται η πανσέληνος; το φεγγάρι περνάει από όλες τις φάσεις και εμείς το βλέπουμε κάθε μήνα διαφορετικά.. Κάνει έναν κύκλο για να φτάσει στο τόσο όμορφο μυστήριο που κρύβει η πανσέληνος. Έτσι είναι και η ζωή, κανει κύκλους.. Άλλοτε μας βάζει στα ίδια και στα ίδια όχι γιατί είναι η μοίρα μας να πάθουμε για να μάθουμε πολλές φορές αλλά ίσως γιατί κάποια στιγμή θα γίνει σωστά, αρκεί να πιστεύεις.. Δεν πειράζει αν αποτύχεις μια φορά, αν σπάσεις τον κύκλο.. Μπορείς και 2η και 3η και αν τα κουραστείς μη τα παρατήσεις, μη δειλιάσεις, μην κρυφτείς... Μην αφήσεις το φεγγάρι να χαθεί, να αφήσει μισό το κύκλο του.. Ένας κύκλος δίχως ωραίο τέλος είναι σαν τη σημερινή βραδιά χωρίς πανσέληνο.. Σκέψου αισιόδοξα, αν δεν πιστεύεις σε τίποτα βγες έξω και κοίτα ψηλά... Το βλέπεις το φωτεινό ασημόλευκο κύκλο στο σκοτεινό ουρανό;; Εκεί πάτησε άνθρωπος, άνθρωπος που ήταν σαν και σένα... Απλώς το ήθελε τόσο πολύ και το κατάφερε.. Αν ζυγίσεις τη θέληση σου με τη δικιά του σίγουρα η ζυγαριά θα γείρει προς εκείνον.. Δεν υπάρχουν θαύματα στον κόσμο, δεν υπάρχει μαγεία αν δεν πιστέψεις εσύ... Θες να δεις ένα θαύμα και να πιστέψεις;; Γίνε το θαύμα..

Η ζωή μου είναι σαν το παλιό σινεμά... Ασπρόμαυρη, κλασσική, γεμάτη παρεξηγήσεις, έρωτες, τραγούδια και φωνές.. Γεμάτη πρωταγωνιστές και άνθρωποι που μας προσέχουν στα παρασκήνια.. Γεμάτη χαρά και δάκρυα.. Γεμάτη γέλιο και κλάμα... Γεμάτη όνειρα και απελπισία.. Έτσι είναι και το παλιό σινεμά... Έχει ποιότητα...

Αναμονή...

Περιμένεις, περιμένεις... Δε ξέρεις τι και ποιον.. Δε ξέρεις καν αν θα έρθει αυτό που λαχταράς.. Απλώς ελπίζεις για μία καλύτερη μέρα με έναν πιο φωτεινό ήλιο, για ένα καλύτερο σήμερα, για ένα πιο αισιόδοξο αύριο, για μία αγκαλιά, για ένα φιλί, για ένα σ' αγαπάω... Τόσο μικρά αυτά που λαχταράς και τόσο δύσκολα να τα βρεις..
Ξυπνάς, περνάς τη μέρα σου κάνοντας πράγματα μηχανικά ενώ το μυαλό σου ταξιδεύει σε άγνωστους τόπους, τόπους γεμάτους ζωή και πράσινο και μπλε.. Και το βράδυ πριν πέσεις για ύπνο συγκρίνεις αυτά που έκανες με αυτά που ονειρευόσουν όλη τη μέρα και τότε γεμίζεις το μαξιλάρι σου με δάκρυα.. Δάκρυα ντροπής, απελπισίας... Αλλά η ζωή είναι εκεί έξω και δε θα περιμένει για πολύ. Εσύ έχτισες τον τοίχο μπροστά ανάμεσα σας, εσύ θα τον γκρεμίσεις. Μην αναμένεις για τίποτα μεγάλο η μικρό στη ζωή σου.. Μην περιμένεις να γυρίσει ο τροχός.. Μην περιμένεις να σου πει το άτομο που θες σ'αγαπάω, μην περιμένεις το φιλί και την αγκαλιά.. Πες το εσύ πρώτος και κλεψτου το φιλί και αγκάλιασε το όσο πιο σφιχτά μπορείς.. Η αναμονή θα σε τρελάνει.. Η πρωτοβουλία θα σε δικαιώσει.. Πρώτα στον εαυτό σου και ύστερα στον διπλανό σου.. Νομίζεις πως είναι εύκολο να αγαπάς; μπορεί να πονέσεις, να κλάψεις, να ξανακλάψεις, να φωνάξεις... Αλλά πάντα μετά από κάθε καταιγίδα έρχεται η νηνεμία.. Και πάντα μετά από κάθε αναμονή έρχεται αυτό που μας αξίζει.. Και εγώ δε θα πάρω αυτό που απλώς μου έφερε ο χρόνος αλλά αυτό που θέλω.. Και ας φάω το κεφάλι μου.. Δική μου ζωή , δικοί μου κανόνες..

Λεπτή άχρωμη γραμμή

Όλα ξεκινούν με την γέννηση και τελειώνουν με το τέλος της ύπαρξης μας.. Όσο μακάβριο και αν ακούγεται ο ήχος της λέξης θάνατος είναι μια αλήθεια και πρέπει να το συνηθίσουμε.. Αλλά δε θα σου πω για το θάνατο..
Ας το πάρω πάλι από την αρχή... Όλα ξεκινούν με τη γέννηση και τελειώνουν με το θάνατο.. Το ενδιάμεσο διάστημα ειναι που αξίζει.. Άλλοι το λένε ύπαρξη, άλλοι πέρασμα του χρόνου, άλλοι ανάπτυξη, κάποιοι καλύτερη ζωή.. Εγώ το λέω ένα απίστευτο συμβάν.... Συνέβη χτες, συμβαίνει τώρα και είμαι σίγουρος ότι θα συμβεί και αύριο.. Είναι μαγεία, είναι θαύμα, είναι μυστήριο, είναι εθιστικό, είναι μαρτύριο.. Είναι ο διπλανός μου, είσαι εσύ, είμαι εγώ.. Δεν περιγράφεται απλώς βιώνεται.. Είτε με τον καλύτερο είτε με το χειρότερο τρόπο απλά το βιώνουμε.. Ο Καζαντζάκης είχε πει : " Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα. Ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα." . 

Δε διαφωνώ, όλοι ψάχνουμε έναν επίγειο παράδεισο, μία δική μας όαση.. Στα δικά μας θέλω, μέτρα, όνειρα και σχέδια.. Αν μπορούσα να διαφωνήσω θα έλεγα " έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα. Ζωγράφισε τη κόλαση σου με το χειρότερο χρώμα, και ζήσε το ακριβώς αντίθετο" . Στη ζωή δεν είναι όλα ασπρο η μαύρο.. ούτε γκρι... Είναι μια παλέτα.. Ξεκινάς με μια λεπτή άχρωμη γραμμή και καταλήγεις σε μια πανδαισία χρωμάτων, σε ένα χαρούμενο κόσμο γεμάτο χαμογελαστά πρόσωπα.. Τα έχεις ανάγκη αυτά τα πρόσωπα, μη τα διώξεις... Ζωγράφισε τη δική σου ζωή, δωστης χρώματα έντονα, ζωηρά και όταν τελειώσεις δες το γενικό πλάνο και καμάρωσε.. Σου αξίζει.. Μου αξίζει... Του αξίζει..

Πιάνο για 4 χέρια..

Η ζωή είναι μουσική.. Κάθε στιγμή και μια διαφορετική νότα. Κάθε σκαλοπάτι που ανεβαίνεις και μία κλίμακα. Κάθε όνειρο που πραγματοποιείς και μία a capella. Κάθε χαμόγελο και ένα crescendo. Μπορείς να παίζεις solo  η σε concerto. Μπορείς να είσαι θεατής η το πρώτο βιολί...
Η ζωή είναι αρμονία.. Τα πάντα γύρω σου υπάρχουν για να σε ηρεμούν και να σε κρατάνε σε εγρήγορση, να σου προσφέρουν χαρά και λύπη, αγάπη και μίσος, πάθος και αδιαφορία, αυτοπεποίθηση και πεσιμισμό. Εσυ διαλέγεις τι θα κρατήσεις και τι όχι...

Ζήσε τη δική σου μελωδία και δημιούργησε το δικό σου άκουσμα με αγάπη, έρωτα, πάθος, ένταση...
Δεν θα πάνε όλα καλά να το ξέρεις, μπορεί μέχρι τώρα όλα να σου πηγαίνουν χάλια.. Δεν είναι κακό, κακό είναι να λες οτι όλα είναι ΟΚ... ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΚ.. κατάπιε το και χώνεψε το καλά.. Παραδέξου ότι η ζωη σου είναι σκατά, ότι ο χαρακτήρας σου είναι για λύπηση.. Χαστούκισε τον εαυτό σου και μόνο τότε θα μπορείς να πεις οτι "όχι τίποτα δεν πάει καλά, αλλά θα προσπαθήσω για το καλύτερο" και ξεφύσηξε απο ηρεμία.. Μην κρύβεσαι πίσω απο το δάχτυλο σου. Και μην προσπαθείς τσάμπα.. Η ζωή είναι τσάμπα... Εμείς την κάνουμε να κοστίζει τόσο η κάθε μας απόφαση. Μπορείς να ζήσεις μια μίζερη ζωή μόνος σου, μπορείς να ευτυχήσεις αγκαλία με έναν άλλον άνθρωπο, μπορείς να κυνηγήσεις τα όνειρα σου μέχρι να μη σε βαστάνε τα πόδια σου, μπορείς να συμβιβαστείς με ότι έχεις. Μπορείς να ευτυχήσεις, μπορείς να αυτοκτονήσεις.. Μπορείς να χαμογελάς, μπορείς να κλαις.. Σου πρόσφερα τόσες επιλογές που μπορείς να κάνεις... Αλλά για ότι και αν κάνεις δεν φταίω εγω, αλλα εσύ..
Οι άνθρωποι είμαστε μυστήριοι... Δεν ξέρουμε τι θέλουμε, αλλάζουμε εύκολα αποφάσεις... Μπορούμε να τρελάνουμε τον άλλον με τις παραξενιές μας.. Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα και επιλέγουμε το τίποτα. Αρκούμαστε σε αυτά που έχουμε και δεν κυνηγάμε τα μεγάλα. Δεν είναι κακό να έχεις όνειρα, το κακό είναι να μην πέφτεις στη λήθη. Να μην γίνεις 90χρονών και μετανιώνεις που τόσο καιρό απλώς επιβίωνες. Μη λές ονειρεύομαι να γίνω, πες θα γίνω.. Εγω θα γίνω...
Εγώ θα γίνω ένας γιατρός, θα ασχοληθώ καθαρά με τη νευροχειρουργική... Θα ανακαλύψω θεραπεία για ανίατες ασθένειες του εγκεφάλου.. Θα γίνω ο καλύτερος στον τομέα μου. Θα ασχοληθώ με τη μουσική, το άλλο μου μεγάλο όνειρο.. Θα πάρω το πτυχίο του πιάνου.. Θα γράψω τα δικά μου κομμάτια τα οποία με εκφράζουν, τα οποία θα έχουν να πουν κάτι.. Θα κυνηγήσω τον έρωτα της ζωής μου, θα τον φτάσω στο άπειρο, θα τον κάνω ευτυχισμένο... Θα παίζω μαζί της πιάνο, και θα τραγουδάμε... Θα πατάει λάθος νότα, θα κοκκινίζει απο ντροπή, εγώ θα γελάω για να την πειράξω και θα της το δείχνω πάλι απο την αρχή... Θα το καταφέρνει και θα γελάει γιατί το έμαθε και θα νιώθει σπουδαία.. Θα την κάνω εγώ να νιώθει σπουδαία...Θα παίζουμε πιάνο για 4 χέρια και θα νιώθουμε οτι είμαστε σε μία μεγάλη σκηνή με το πλήθος μαγεμένο από τη μουσική που δημιουργούμε.. Θα κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια γιατί θα έχω καταφέρει όλα όσα ήθελα, θα είμαι περήφανος για μένα που έφτασα σε αυτό που ήθελα, θα είμαι ευτυχισμένος για τι βρήκα το χαμόγελο μου και την αισιοδοξία μου... Θα ζήσω τη δική μου σονάτα.. Το χρωστάω σε μένα... Κάνε το ίδιο...