P.S. με "ψιλά" γράμματα...

Τι νύχτα και αυτή απόψε, αξημέρωτη...

Προσπαθώ να νανουρίσω τη ψυχή μου μπας και γαληνέψουν 

οι αναμνήσεις που ουρλιάζουν σαν παιδιά.. 

Έπαψαν από καιρό να χαϊδεύουν τα αυτιά μου και τώρα τα τρυπάνε και τα ματώνουν..

Η βροχή προσπαθεί απεγνωσμένα να τρυπήσει το παράθυρο μου και να μπει μέσα, 

ίσως για να μου ξεβγάλει τις σκέψεις.. Τέτοιες ώρες που έξω βρέχει και είσαι μόνος πάντα κάτι σε πιάνει.. Μια νοσταλγία, σαν κάτι να λείπει από δίπλα σου, από τη ζωή σου...

Σκέφτομαι το παρελθόν αυτές τις ώρες.. Αυτά που έχασα, αυτά που δεν κατάφερα να κρατήσω στη ζωή μου, φίλους, αγαπημένα πρόσωπα, έρωτες, στιγμές..

Και τι σου μένει πια στη ζωή; μια ζωή μισή γεμάτη αναμνήσεις, που τις κυνηγάς και καταντάς να χάνεις τη ζωή που περνάει από μπροστά σου, γερνάς, κουράζεσαι και σταματάς να τρέχεις..

Γιατί στη ζωή δεν έχει νόημα να τρέχεις να φτάσεις κάπου, αλλά να τρέχεις γιατί η καρδιά σου έχει πάρει φωτιά , να τρέξεις σαν μικρό παιδί να αγκαλιάσεις αυτή που σου έδωσε πνοή.

Μην τρέχεις να αγκαλιάσεις ένα άγαλμα, αγκάλιασε μια καρδιά..

Πάντα πίστευα στις μεγάλες αγάπες, στους μεγάλους έρωτες...

Είναι κάπου εκεί έξω και όταν το βρίσκεις θα ρθει κάποιος και θα σου πει κάνεις λάθος.. 

Πως μπορεί να κάνει λάθος η καρδιά όταν στο βάθος χρόνου χτυπάει με τον ίδιο ρυθμό;

Και τι θες τελικά στη ζωή σου; με τι μένεις ικανοποιημένος και με τι υποκρίνεσαι;

Μαθαίνεις πράγματα που σε στενοχωρούν, λέγεται αλήθεια αν θες να ξέρεις και πονάει, 

αλλά συνεχίζεις και τον σκέφτεσαι ακριβώς όπως και χτες...

Μην είσαι ένας κλόουν στη ζωή σου, κάνεις τους άλλους να χαμογελούν και στη συνέχεια ξεβάφεις το ψεύτικο χαμόγελο και κλαις.. Ένας μονάχος κλόουν στη σκηνή απέμεινες περιμένοντας το επόμενο θύμα να βοηθήσεις , να το κάνεις να γελάσει..

Έτσι είμαστε οι άνθρωποι, κοιτάμε τα προβλήματα των άλλων για να μη κοιτάμε τα δικά μας...

Και καταλήγουμε να λύνουμε τα προβλήματα των άλλων και τα δικά μας να έχουν γίνει ολόκληρα θηρία που δεν να δαμάσεις και σε τρώνε βασανιστικά.. Τι ειρωνεία ε;

Πόσα σε αγαπάω δεν είπες; πόσα φιλιά δεν έδωσες; πόσα χαμόγελα δεν χάρισες; 

και καταλήγεις να μισείς τον εαυτό σου γιατί πιστεύεις ότι είσαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου και όλο σκέφτεσαι.. Και είναι κουραστικό να σκέφτεσαι συνέχεια..

Μια ζωή έδινα, ίσως γιατί καταβάθος πίστευα ότι θα πάρω - άνθρωπος είμαι και είναι έμφυτο του είδους μας, αλλά ένα μέρος μου το έκανε γιατί ήθελε να δώσει...

Αλλά η ανθρώπινη φύση μου πληγωνόταν και απογοητευόταν και θύμωνα με αυτό..

Δε μου ανήκει ο εαυτός μου.. 

Η ζωή σου θα ξεκινήσει πολλές φορές, με νέες ημέρες, κάθε μέρα είναι μία νέα ζωή και σταματά μόνο όταν πεις εσύ το τέλος..

Ζήσε, αγάπα, γέλα, κλάψε, φώναξε, τρέξε, κυνήγα, ονειρέψου και κάντα όλα κάθε μέρα.

Και μη μετανιώνεις για τίποτα, όσο μετανιώνεις μικραίνει η ψυχή σου..

Βγες έξω και ζήσε όσο μπορείς... Όσο καλύτερα μπορείς.. Μη ζεις σε πέτρινους τοίχους η σε κλουβιά συναισθημάτων γιατί θα μαραζώσεις σαν το τριαντάφυλλο..

Στηρίξου πάνω σου, και πάντα κάποιος θα σε προσέχει.. 

Η αγάπη δημιουργεί ένα αόρατο πέπλο που κρατάει μακριά τα κακά και στέλνει αγγέλους να προστατεύουν αυτόν που θες..

Ο καθένας επιλέγει το πως θέλει να ζει, άλλος παρατηρεί και άλλος δρα..

Αγάπα και τους δύο...

Άνθρωποι είμαστε και η αγάπη φωλιάζει στις ψυχές μας και τότε γινόμαστε κάτι παραπάνω, ένα όραμα του Ζαρατούστρα, ποιητές, μύθοι για τους οποίους γράφονται ιστορίες αγάπης, ήρωες σε παραμύθια, κάνουμε ιππασία στα σύννεφα και κοιτάζουμε τον ήλιο στα μάτια χωρίς να τυφλωνόμαστε.. Και είναι ένα μέρος από το θαύμα της αγάπης..

P.S. I dont know if this is the last letter. I cannot describe my love, my feelings right now. You made my life. If you can promise me anything, promise me that whenever you re sad, or unsure, or you lose complete faith, that you' ll try to see yourself through my eyes. I will always............... 

I am Tasos...

Δεν είμαι τέλειος.... Και ποιος είναι; εσύ; 
Μεγάλο βάρος να προσπαθείς να είσαι τέλειος, παύεις να είσαι αληθινός...
Που κρύβεται το τέλειο;; σε μια καρδιά... τόσο μεγάλη που να χωράει όλη την αγάπη που να φτάνει για όλους τους ανθρώπους...
Δε μας μαθαίνουν να αγαπάμε η που να δίνουμε την αγάπη μας.. 
Δε μας μαθαίνουν πως να μη πονάμε η πόσο να δίνουμε ή τι να κρατάμε για εμάς..
Μας μαθαίνουν όμως να μη το βάζουμε κάτω, να μη τα παρατάμε... 
Ακόμη και όταν φτάνεις στην άκρη του σχοινιού και λες ότι είναι το τέλος,να κάνεις επιτόπου και ναι  είναι μια νέα αρχή..
Μας αξίζει το όνειρο, κάτι να κρατιόμαστε, να ελπίζουμε ότι ο κόσμος μια μέρα θα είναι πιο φωτεινός..
Αυτό είναι το πνεύμα, αυτό είναι το φως που ψάχνω, που ψάχνουμε όλοι τις βροχερές μέρες που τα μάτια μας κοκκινίζουν και ρυάκια βρέχουν τα μάγουλα μας..
Μπορεί να νιώθεις σαν μία σταγόνα στον ωκεανό, αλλά τι είναι ο ωκεανός χωρίς πολλές σταγόνες μαζί;;
Θα αποτύχεις, θα προσπαθήσεις πάλι.. Και ας ξανααποτύχεις.. Μη σε τρομάζει η αποτυχία, να σε τρομάζει η παραίτηση.. Η παραίτηση από τη ζωή, από το όνειρο..
Κοιτάζεις ανθρώπους με μυαλό παιδιού που κρύβουν τέτοια αγάπη μέσα τους που ραγίζει πέτρες και κάνει τα λουλούδια να δακρύζουν από συγκίνηση.. 
Δεν είμαστε όλοι το ίδιο έξυπνοι, το ίδιο όμορφοι και ούτε αγαπάμε όλοι το ίδιο... 
Και δεν υπάρχει υγιής και αγάπη που προξενεί πόνο... Εσυ το διαλέγεις.. Μπορείς να δώσεις τη ζωή σου, κάντο αλλά κάντο γιατί θα αγαπάς αυτόν που θα του δώσεις τη ζωή σου..
Μπορεί να μας χωρίζουν θάλασσες, μπορεί ο χρόνος να μας φθείρει, να μη θυμόμαστε τα πρόσωπα τους, να έχουμε ξεχάσει το άγγιγμα τους, αλλά η καρδιά μας πάντα τους θυμάται..
Και πάντα θα τους αγαπάμε, θα τους δίνουμε κουράγιο και δύναμη, θα προσευχόμαστε για αυτούς...
Βλέπεις, δεν είμαι τέλειος.. Δεν είμαι ιδιοφυΐα, δεν είμαι αυτό που αρέσει στους άλλους αλλά το μόνο που χρειάζεσαι είναι η αγάπη.. 
Και σε αυτό είμαι ο κατάλληλος.. Γιατί μπορώ να δώσω  τόση αγάπη που θα κάνει τα λουλούδια να δακρύσουν και τις πέτρες να ραγίσουν και να παγώσω το χρόνο.. Μπορώ να δώσω πνοή σε ένα αστέρι και να φωτίζει για όλη μου τη ζωή.. 
Και αν είναι να μη μου μείνει τίποτα τότε θα χαίρομαι γιατί αγάπησα τόσο πολύ έναν άνθρωπο που αρκεί η λάμψη της ψυχής του για να γελάω.. Γιατί θα ξέρω ότι είναι καλά και ας μην είναι μαζί μου..
Γιατί θα είναι χαρούμενος.. Όλοι μας χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο, κάποιον να μας δώσει τόση αγάπη που στην αρχή να μας τρομάξει και μετά να μας εξαγνίσει..
Τι δεν είναι η αγάπη από την απόλυτη λύτρωση της ψυχής και τον εξαγνισμό της μέσω του πιο παράξενου και αφάνταστα ευγενικού και ταπεινού συναισθήματος;; 

Ημερολόγιο...

Κοιτάζω τις λευκές μου σελίδες.. Κάπου κάπου γράφω το όνομα μου να μη το ξεχάσω τώρα που τελείωσαν όλα..
Και κάπως έτσι αρχίζει το τέλος.. Γυμνός, ευπαθής, άθλιος..
Και ψάχνεις να βρεις τον ήλιο που τον έκρυψες πίσω από τα σύννεφα και κοπιάζεις να πάρεις ακόμη μία ανάσα..
Κλείνεις τα μάτια , αφουγκράζεσαι την απουσία του άλλου, την απουσία του εαυτού σου.
Άλλοι ζωγραφίζουν, άλλοι τραγουδούν ή χορεύουν. Εγώ αποτυπώνω τη ψυχή μου σε μία κόλλα χαρτί..
Τόσο ευτελές υλικό για να γράψεις τις σκέψεις σου, αλλά καλύτερο από το να τις λες σε έναν κουφό.
Θέλω να τρέξω, μακριά από όλα, από το παρελθόν μου, από το μέλλον μου, από το ασήκωτο πέπλο της μιζέριας που με σκεπάζει και σφραγίζει τα όνειρα μου..
Θέλω να γίνω πουλί και να πετάξω μακριά, να δω αν ο κόσμος είναι ελαττωματικός ή εγώ;;
Και μόλις καταλάβω ότι είμαι εγώ θα τσακιστώ στα βράχια και θα σβήσει η τελεία μου από τον χάρτη..
Και θα γίνω ένα από τα αστέρια μου...
Πονάει η αγάπη εαυτέ μου, βάλτο καλά στο μυαλό σου... Θα πληγωθείς, θα κλάψεις, θα πονέσεις, θα ματώσεις.. Θα γυρέψεις το χάδι, θα ξεραθούν τα χείλη σου, θα παγώσει η παλάμη σου..
Θα ζωγραφίζεις στο θάμπωμα των παραθύρων το πρόσωπο της και τα δάκρυα θα το σβήνουν, μακάρι να έσβηναν και τις αναμνήσεις σου.. Καίνε τα μάτια σου, κοκκινίζουν..
Συγχώρα με εαυτέ μου που είσαι ευάλωτος.. Δεν είναι κακό. Δεν είναι κακό να αγαπάς με όλη σου τη δύναμη, δεν είναι κακό να αφήνεις την καρδιά σου να χτυπάει ανεξέλεγκτα στο ρυθμό μιας άλλης καρδιάς, δεν είναι λάθος να την ονειρεύεσαι, δεν είναι λάθος να δίνεις τα μεγαλύτερα κομμάτια της ψυχής σου..
Αλλά τι θα σου μείνει στο τέλος;; τι θα κρατήσεις για σένα;; αξίζει να χαθείς σε έναν κατακόκκινο ωκεανό χωρίς ίχνος στεριάς στον ορίζοντα;;
Μη μετανιώνεις για τίποτα σε τούτη τη ζωή... Και αν το κάνεις κάντο αθόρυβα, βουβά.. Για να σαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρα μου... 

Όταν αγαπάει κάποιος η ψυχή του φεύγει από το σώμα του και κάθεται πάνω στο πρόσωπο που αγαπάει.. Όσο πιο κοντά είναι το πρόσωπο τόσο πιο κοντά είναι και η ψυχή του και έτσι ποτέ δε χάνεται, όταν απομακρυνθεί τότε η ψυχή δε μπορεί να γυρίσει και περιπλανιέσαι σαν φάντασμα που η κατάρα του ανεκπλήρωτου έρωτα σε έχει δέσει με μάγια.. Και χάνεσαι και γυρνάς στους δρόμους..
Και καταλήγεις εκεί που ξεκίνησες.. Και εκεί που δε θες να καταλήξεις..
Πόσα λίτρα αμίλητο νερό πίνεις κάθε μέρα;;

Πέρασε ο καιρός!!!

Μία νύχτα μόνο... Για άλλους δε φτάνει, για άλλους είναι μια ζωή.Δε μου φτάνει μια ζωή να σου πω αυτά που θέλω...         Τόσος λίγος χρόνος και τόσα πολλά να ζήσεις.

Ασφυκτιάς , πνίγεσαι με το σάλιο στη προσπάθεια σου να προλάβεις να πεις τα πάντα, το λαρύγγι σου γεμίζει με φθόγγους, τραυλίζεις και τα χεις χαμένα..

Από που να αρχίσεις;Που να τελειώσεις;

Όσο αγωνιάς για το τώρα χάνεις και ένα κομμάτι του εαυτού σου, εγκλωβίζεσαι στα χαλάσματα σου, σου στερεύει το οξυγόνο, η ενέργεια μέχρι το μόνο που θα μείνει είναι η απουσία στο βλέμμα σου.

Δύο μαύρα μάτια , τόσο σκοτεινά και τόσο άδεια..  Λάμπουν πια όταν γεμίζουν με δάκρυα, είτε χαράς είτε λύπης..Και από τα δύο γεμάτο είναι το δερμάτινο πουγκί σου, έχει λίγο από το ένα και λίγο απο το άλλο. 

Και κάθε τόσο λύνεις τα λουριά για να ρίξεις μια κλεφτή ματιά για να δεις τους πολύτιμους θησαυρούς σου.Και σπαράζεις όταν είναι άδειο, και χαμογελάς όταν ξεχειλίζει..

Πιάσε την πένα και γράψε ένα βιβλίο, πιάσε το μολύβι σου και σχεδίασε ένα δέντρο..Δεν είναι όλα τα δέντρα βαμμένα με καφέ και πράσινο.. Εκεί σταματάει η φαντασία σου.. 

Είναι όλα σκεπασμένα από έναν τρυφερό και αβάσταχτο ουρανό..Απόλαυσε τη σιωπή.. Τόσο τυραννική αλλά και απέραντα ευγενική..Κοιτάς τα αστέρια που πέφτουν σαν βροχή , κλείνεις τα μάτια και ουρλιάζεις απο μέσα σου την ευχή σου..Τα ανοίγεις κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά για να δεις το όνειρο σου και αντικρύζεις το τίποτα..

Δεν είναι ονειρική η ζωή... Είναι γεμάτη χώμα, λάσπες, φωνές , γέλια..Είναι αυτό που προσπαθείς να αλλάξεις, αυτό που αποφεύγεις όταν ανοίγεις τα παραθυρόφυλλα ελπίζοντας ότι η θέα θα είναι διαφορετική..Και κοιτάς και ψάχνεις να βρεις τις διαφορές ... Και περιμένεις... Και περιμένεις σαν παιδί..

Και ο χρόνος περνάει, οι εποχές αλλάζουν φορέματα, τα πουλιά κάνουν το ταξίδι, τα φύλλα φιλούν το χώμα και ξανασηκώνονται, το μαύρο πάνω σου ασπρίζει...Αλλά εσύ περιμένεις, ελπίζεις... Κλείνεις τα μάτια σου και φαντάζεσαι και ταξιδεύεις και δημιουργείς δικούς σου κόσμους, δικά σου τραγούδια..

Φτάνει το τέλος, ανοίγεις τα μάτια.. Κατεβαίνεις μέχρι τη κουζίνα , πλένεις το πρόσωπο σου, κοιτάζεις το είδωλο σου στο τζάμι του παραθύρου και παραξενεύεσαι.. Δεν σε αναγνωρίζεις..Τα μαλλιά σου είναι στο χρώμα της στάχτης, τα χέρια σου σπασμένα και το πρόσωπο σου γεμάτο ρωγμές του χρόνου.. 

Πέρασε ο καιρός, και εσύ συνεχίζεις να περιμένεις, να ελπίζεις, να υπομένεις..Σου δίνει πνοή.... Και σου παίρνει χρόνια..Γιατί να το κάνεις αυτό ;Άδικα περιμένεις τον ήλιο να βασιλέψει από τη δύση.. Μία κατεύθυνση έχουν τα πράγματα..Ο χρόνος είναι άδικος, περνάει με τη σκούπα του, σε κάνει άνω κάτω.. Σου παίρνει τις απαλές αναμνήσεις και τις έντονες που σαν λεκές απο καφέ έχουν λερώσει τη ψυχή σου δε μπορεί να τις σβήσει..Ευτυχώς...!Οι αναμνήσεις μας καθορίζουν, δε ξεθωριάζουν.. Μένουν εκεί...Κλειδωμένες τις έχεις σε ένα σεντούκι, κάθε τόσο χτυπούν και προσπαθούν να βγουν αλλά κάθεσαι πάνω τους και τις πλακώνεις με το βάρος σου..

               Αν ξεχαστείς όμως και βγουν..............................

Μου λείπει η αίσθηση των δαχτύλων μου πάνω στα άσπρα πλήκτρα και στα μαύρα..Αυτή η κρύα και λεία επιφάνεια που στα χέρια μου πέταγε σπίθες και φώτιζε τις σκέψεις μου, τις φαντασιώσεις μου..

Μου λείπει το χρώμα της θάλασσας.. Αυτό το γαλαζοπράσινο που δεν τελείωνε και χανόσουν με τις ώρες..

Μου λείπει το χάδι σου.. Που με έκανε να νιώθω και πάλι ζωντανός, που ανέβαζε τη θερμοκρασία μου και ένιωθα να ψήνομαι στο πυρετό..

Μου λείπει η ζωή που δεν έζησα, το χρώμα των γιασεμιών, η μυρωδιά του νυχτολούλουδου, τα παιδικά μου χρόνια, η αφέλεια μου...

Πέρασε ο καιρός!!Και όλα άλλαξαν και όλα ίδια... Και εγώ εδώ , ψάχνοντας στο χρόνο να βρω κάτι να κρατήσω από σένα.

Και πέρασε ο καιρός!! Και ακόμα δε μάζεψα τις σκόρπιες λέξεις για να σου πω αυτά που νιώθω..

Αλλά είναι αργά..Πέρασε ο καιρός...........