Τι και τι;

Πάει ένας μήνας και κάτι, είχα σταματήσει να γράφω... Και να που τώρα το έχω πάλι ανάγκη γιατί νιώθω μέσα μου να καίγομαι..
Όλοι μας έχουμε ανάγκη κάποια στιγμή να καθόμαστε κάτω από τη σκιά ενός δέντρου , να κλείνουμε τα μάτια μας και να ονειρευόμαστε. Είναι ένας ωραίος τρόπος να δραπετεύεις από όλα αυτά που σε κάνουν να θες να κλαις.. Άλλωστε από τα όνειρα παίρνουμε κουράγιο και ελπίδα. Πρέπει να έχουμε όνειρα στη ζωή μας γεμάτα δράση , γεμάτα συγκίνηση και χρώμα, γεμάτα ανθρώπους και στιγμές..
Δεν είναι απαραίτητο να είναι τέλεια γιατί αν είναι δεν θα προσπαθήσεις να τα ζήσεις φοβούμενος μη κάνεις κάτι λιγότερο από αυτό που είχες ονειρευτεί... Αλλά και να το κάνεις τότε τι;; δεν είσαι χαμένος, έτσι είναι η ζωή...
Θα υπάρξουν στιγμές που θα είσαι κατεστραμμένος, ένα τσαλακωμένο κομμάτι χαρτί, ένα ραγισμένο γυαλί έτοιμο να γίνει σκόνη, ένας κλόουν με ζωγραφισμένο στο πρόσωπο σου ένα ψεύτικο χαμόγελο, ένας υποκριτής που προσπαθεί να ξεγελάσει τον εαυτό του μιας και με τους άλλους έχει αποτύχει.. Έχεις το δικαίωμα να είσαι έτσι όπως έχεις το δικαίωμα να το παλέψεις η να το αφήσεις να σε κυριεύσει και να παραδοθείς στη δίνη του.. Φοβάσαι ότι δεν έχεις τα κότσια να το κάνεις;;
Και όμως όταν λες ότι είσαι μόνος τότε έχεις παραδεχτεί το πρόβλημα και απλώς σου μένει η λύση..
Άσε με να σου πω ένα μυστικό....
Το να γίνεις κάποιος η να κάνεις κάτι δεν έχει τόση σημασία στη ζωή, σημασία έχεις να ζεις τη ζωή...
Μπορείς να κυνηγήσεις τα όνειρα σου και στο τέλος που δεν θα έχεις άλλες δυνάμεις να είσαι χαμογελαστός γιατί έζησες μια ζωή κυνηγώντας τα πάθη σου...
Μπορείς να επιλέξεις να ζήσεις μια κανονική ζωή γεμάτη ασφαλιστικές δικλείδες και να μην ρισκάρεις ποτέ σου, αλλά τότε δε θα έχει πλάκα..
Μπορείς να επιλέξεις το σύντομο δρόμο ή να πας μέσω του κρυφού μονοπατιού που υπάρχει...
Μπορείς να αγαπάς κάποιον που δεν σε αγαπάει ακόμη και να είσαι ερωτευμένος με κάποιον που δεν είναι μαζί σου..
Μπορείς να πέσεις και να σηκωθείς ή να πέσεις και να μείνεις κάτω...
Μπορείς να ζήσεις τη ζωή που ονειρευόσουν ή να ονειρεύεσαι τη ζωή που θα ήθελες να ζήσεις...
Μπορείς να γελάς και να κλαις, να ελπίζεις και να απελπίζεσαι, να πεισμώνεις και να τα παρατάς, να θες και να έχεις...
Όλα αυτά μπορείς να τα έχεις... μπορείς να τα ζήσεις... δεν είναι εύκολο , το ξέρω... Θα κλάψεις και θα παρακαλάς να τα παρατήσεις αλλά κάτι μέσα σου θα λέει πάμε άλλη μία από την άρχη και ξανά πάλι... Θα είναι η ψυχή σου που έχει επιτέλους ζωντανέψει και παλεύει να σε κάνει κάτι παραπάνω από έναν απλό άνθρωπο... Το θέμα είναι να την αφήσεις να σε καθοδηγήσει... Μπορείς;

Παρελθοντική κουφόβραση..

Καθόμουν σήμερα και αναπολούσα.. Καλώς η κακώς δεν έχει σημασία.. Δε μπορείς να το συγκρατήσεις αυτό, σαν ωρολογιακή βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί σου έρχονται οι αναμνήσεις.. Είσαι ο στόχος για τα βελάκια και κάθεσαι και τρυπάς τον εαυτό σου και πετυχαίνεις κέντρο...
Και αναρωτιέσαι τι έγινε;; που πήγαν αυτοί οι άνθρωποι που έλεγαν ότι δε θα με εγκαταλείψουν; ότι με αγαπούσαν; που πήγαν;; γιατί κρύφτηκαν από μένα; τι είναι αυτό που τους διώχνει μακριά μου;
Και κάθεσαι και στριφογυρνάς γύρω από το κρεβάτι σου και δεν μπορείς να κοιμηθείς.. Ξαπλώνεις, κοιτάς τους απο υγρασία ποτισμένους τοίχους και νιώθεις οικεία.. Και πνίγεις τα κλάμματα σου στο μαξιλάρι σου, το δαγκώνεις με μίσος.. Θυμώνεις με τον εαυτό σου, τον βρίζεις, τον χτυπάς.. Είσαι για λύπηση.. Και εγώ επίσης..
Τι έγινα;; Ποιος είμαι;; όποιος ξέρω φεύγει μακριά μου στο τέλος.. Θα μπορούσες να έχεις τα πάντα, και προτίμησες ένα λασπωμένο θρόνο..
Αξιοθρήνητος... Μίζερος.. Ζεις με τις αναμνήσεις, σα φάντασμα.. Σε λίγο θα γίνεις ένα..
Πάντα όταν ήμουν σκατά με έκανε καλά να βοηθάω τους άλλους... Ίσως γιατί ξέχναγα για λίγο τα δικά μου, ίσως γιατί ήθελα να πιστεύω ότι υπήρχαν και χειρότερα από μένα.. Το περίεργο είναι ότι μέσα από το βάρος των αναμνήσεων και τα σημάδια που σου αφήνουν με τα βρώμικα νύχια τους ένιωθες καλύτερα και όντως γινόσουν χρήσιμος σε κάτι..

Όνειρο θερινής νυκτός..

Σε είδα στον ύπνο πάλι, δεν το κανα επίτηδες.. Απλώς εμφανίστηκες εκεί σα μούσα να μου φέρεις πρωινές αχτίδες του κυριακάτικου ήλιου, τη δροσιά του φρέσκου αέρα.. Σα μαγεμένος σε άφησα να μπεις, ερωτεύτηκα τη μορφή αυτή.. Μία αιθέρια ύπαρξη που κινούταν με χάρη μέσα στο όνειρο μου.. Το πρόσωπο σου έμοιαζε προβληματισμένο, έκατσε δίπλα μου και δε μίλαγες.. Από τη σιωπή σου κατάλαβα πολλά και έκατσα και εγώ σιωπηλός και κοιταζόμασταν απλά. Χανόμασταν στο βυθό των ματιών μας και ήταν όμορφα εκεί. Ένιωθα την ανάγκη να σε αγκαλιάσω, να σου πω πως εγώ είμαι εδώ και όλα θα πάνε καλά, είχες την ανάγκη να το πιστέψεις..
Σε αγκάλιασα, πέρασα το χέρι μου γύρω από τη μέση σου και σε τράβηξα κοντά μου. Σε απόσταση αναπνοής πια.. Δειλά δειλά αγγίζω τα χείλη σου για να δω αν είσαι αληθινή.. Σε φιλάω, ανταποδίδεις.. Το πάθος της στιγμής μας μεταφέρει αλλού, σε ένα άλλομέρος της δικής μας φαντασίας.. Σε μία δική μας ουτοπία..Διαρκεί όσο πρέπει να διαρκεί ένα τέτοιο φιλί...
Σου ψυθιρίζω στο αυτί: "Από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε το ΄ξερα.  Πρέπει να σε αγαπάω όσο περισσότερο μπορώ, για όσο περισσότερο χρόνο μπορώ και να μη σταματήσω ποτέ να σε αγαπάω. Γιατί ο έρωτας δεν έχει λογική. Δεν μπορείς να εκλογικεύσεις τον έρωτα. Είναι τελείως παράλογος. Αλλά συνεχίζουμε και το κάνουμε γιατί αλλιώς είμαστε χαμένοι.. Είσαι ο έρωτας της ζωής μου, ότι έχω, ότι είμαι είναι δικά σου."
Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια σου, χαμογέλασες και κοκκίνησες.. Έσκυψες το κεφάλι γιατί ντρεπόσουν και εγώ με το χέρι μου σήκωσα το κεφάλι σου αργά αργά και σε φίλησα τις ρόδινες σάρκες σου.. Με αγκάλιασες και με σφιξες με δύναμη.. Νιώθαμε και οι δύο ότι ανήκουμε εκεί.. Ξαπλώσαμε και μείναμε αγκαλιασμένοι με τις ώρες, τα κορμιά μας χόρευαν σε δικούς τους ρυθμούς ακολουθώντας τους χτύπους της καρδιάς.. ενώνονται, γίνονται ένα.. κάτω από το φως του φεγγαριού, σαν να είμαστε στο κόσμο με ένιωσες και σε ένιωσα για πρώτη φορά.. Τέτοιο πάθος δεν ήξερα ότι μπορεί να υπάρχει.. εξερεύνησα με τα δάχτυλα μου το κορμί σου, έκλεψα το άρωμα σου και ένιωσα την αλμύρα του σώματος σου.. Δεν ήθελα να τελειώσει η στιγμή.. Ήμουν ευτυχισμένος......

 Και εσύ ήσουν.....

Ξέρεις, μπορώ να σου υποσχεθώ πως θα σε αγαπήσω περισσότερο και από τον ίδιο μου τον εαυτό... 

Και θα το κάνω, γιατί είσαι η μούσα μου.. Μου άλλαξες τη ζωή μου με τη λάμψη σου... Θα είμαι εκεί όταν με θες και όταν δε με θες, όταν με χρειάζεσαι και όταν δε με χρειάζεσαι.. Δεν είναι εύκολο...
Αλλά είναι τόσο όμορφο που το οτιδήποτε άλλο που δεν στο δίνει αυτό το συναίσθημα είναι περιττό.. Σε κρατώ εγώ από το χέρι...... Και προχωράμε μαζί..... Ας μη τελειώσει αυτό....