Επικίνδυνο "Σώπα"

Παλεύω με τον εαυτό μου, χτυπάω τις γροθιές μου στο στήθος μου και ανοίγω το στόμα μου να ουρλιάξω πόσο πονάω και πόσο μόνος νιώθω, αλλά η σιωπή κυριαρχεί...Μια σιωπή που το μυαλό μου με προστάζει με ένα "Σώπα" και εγώ υπακούω.. Παλεύω να κρατηθώ στη ζωή, δεν παλεύω με το θάνατο αλλά με τον εαυτό μου...Με εκείνους που μου πέρασαν τη σιωπή σαν αξία, που έγινε μία επικίνδυνη συνήθεια... Και νιώθω την ανάγκη να βγω στο δρόμο να αναπνεύσω καθαρό και οξυγόνο μήπως και φταίει αυτό που δεν μπορώ να φωνάξω.. Αλλά και εκεί επικρατεί σιωπή... Οι άνθρωποι σαν κινούμενες δυστυχίες προχωρούν με βήμα γοργό για να προλάβουν...Ο δρόμος της σιωπής έχει γίνει το σπίτι μου με στέγη τον αβάσταχτο και γεμάτο βάσανα ουρανό.. Είμαστε όλοι τόσο ίδιοι αλλά ταυτόχρονα και τόσο διαφορετικοί.Καθένας έχει το δικό του πρόβλημα, το δικό του μαύρο σύννεφο που κάνει βόλτα γύρω από το κεφάλι του...Και κανείς δεν λέει τίποτα, μία σιωπή που σε τρομάζει κρατάει συντροφιά στον ήχο των σταγόνων της πρωινής βροχής που πέφτουν από τα φύλλα των δέντρων πάνω στο δρόμο.. Και οι μέρες περνούσαν και η μοναξιά με βάραινε όλο και περισσότερο..Ήξερα πως δεν ήμουν ο μόνος δυστυχισμένος αλλά ήμουν δυστυχισμένος και αυτό ήταν αρκετό.. Όταν περιμένεις πως και πως ένα άτομο να εμφανιστεί και να σε βγάλει από τη μιζέρια σου τότε αν είσαι τυχερός θα βρεθεί αυτός ο άνθρωπος, ένας άνθρωπος αδερφικός.. Και αφού εμφανίστηκε σαν "από μηχανής Θεός", σαν να πήρε ο άνθρωπος αυτός ένα μέρος του σύννεφου που με απειλούσε τόσο καιρό..Και τότε για πρώτη φόρα ένιωσα το λαρύγγι μου να γεμίζει με ένα φθόγγο, με ένα τραύλισμα.. Έσπασε το βάζο της σιωπής για να ελευθερωθεί η κραυγή πόνου που κράταγα καλά φυλαγμένη τόσο καιρό.. Και αν δεν έσπασε σίγουρα ράγισε.. Ο καθένας κρύβει πάντα λίγη αγάπη στη σιωπή... Ακόμη και εγώ...