Καιρό είχα να γράψω, ένιωθα το μυαλό μου να γεμίζει , να πνίγομαι από αυτά που θέλω να πω και να μη μπορώ να τα βάλω σε μια σειρά.. Τι δύσκολο που είναι τελικά να προσπαθείς να γράφεις με σειρά αυτά που νιώθεις έτσι ώστε να έχουν μια συνοχή .. Να μη φαίνονται ασυναρτησίες ενός τρελού..
Και να που ξαφνικά με πιάνει ένα συναίσθημα περίεργο.. Σαν να με πνίγει το παιδικό μπλουζάκι που συνεχίζω και το φοράω ενώ δε μου κάνει. Και παρ' όλα αυτά δεν αλλάζω τίποτα γιατί έχω βολευτεί σε αυτήν την κατάσταση, την τόσο απαθή και μέτρια που κάνει ακόμα και ασπρόμαυρες φωτογραφίες να δείχνουν πιο πολύχρωμες από εμένα..
