Επικίνδυνο "Σώπα"

Παλεύω με τον εαυτό μου, χτυπάω τις γροθιές μου στο στήθος μου και ανοίγω το στόμα μου να ουρλιάξω πόσο πονάω και πόσο μόνος νιώθω, αλλά η σιωπή κυριαρχεί...Μια σιωπή που το μυαλό μου με προστάζει με ένα "Σώπα" και εγώ υπακούω.. Παλεύω να κρατηθώ στη ζωή, δεν παλεύω με το θάνατο αλλά με τον εαυτό μου...Με εκείνους που μου πέρασαν τη σιωπή σαν αξία, που έγινε μία επικίνδυνη συνήθεια... Και νιώθω την ανάγκη να βγω στο δρόμο να αναπνεύσω καθαρό και οξυγόνο μήπως και φταίει αυτό που δεν μπορώ να φωνάξω.. Αλλά και εκεί επικρατεί σιωπή... Οι άνθρωποι σαν κινούμενες δυστυχίες προχωρούν με βήμα γοργό για να προλάβουν...Ο δρόμος της σιωπής έχει γίνει το σπίτι μου με στέγη τον αβάσταχτο και γεμάτο βάσανα ουρανό.. Είμαστε όλοι τόσο ίδιοι αλλά ταυτόχρονα και τόσο διαφορετικοί.Καθένας έχει το δικό του πρόβλημα, το δικό του μαύρο σύννεφο που κάνει βόλτα γύρω από το κεφάλι του...Και κανείς δεν λέει τίποτα, μία σιωπή που σε τρομάζει κρατάει συντροφιά στον ήχο των σταγόνων της πρωινής βροχής που πέφτουν από τα φύλλα των δέντρων πάνω στο δρόμο.. Και οι μέρες περνούσαν και η μοναξιά με βάραινε όλο και περισσότερο..Ήξερα πως δεν ήμουν ο μόνος δυστυχισμένος αλλά ήμουν δυστυχισμένος και αυτό ήταν αρκετό.. Όταν περιμένεις πως και πως ένα άτομο να εμφανιστεί και να σε βγάλει από τη μιζέρια σου τότε αν είσαι τυχερός θα βρεθεί αυτός ο άνθρωπος, ένας άνθρωπος αδερφικός.. Και αφού εμφανίστηκε σαν "από μηχανής Θεός", σαν να πήρε ο άνθρωπος αυτός ένα μέρος του σύννεφου που με απειλούσε τόσο καιρό..Και τότε για πρώτη φόρα ένιωσα το λαρύγγι μου να γεμίζει με ένα φθόγγο, με ένα τραύλισμα.. Έσπασε το βάζο της σιωπής για να ελευθερωθεί η κραυγή πόνου που κράταγα καλά φυλαγμένη τόσο καιρό.. Και αν δεν έσπασε σίγουρα ράγισε.. Ο καθένας κρύβει πάντα λίγη αγάπη στη σιωπή... Ακόμη και εγώ...

Everybody lies...

Το πρώτο μου ψέμα ήταν... Δε θυμάμαι ποιο ήταν.. Έχω πει πια τόσα πολλά ψέματα που ξεχνώ ακόμη και την αλήθεια... Έτσι έμαθα από μικρός και έτσι είμαι ακόμη και τώρα.. Ο πόλεμος μέσα μου δεν τελειώνει ποτέ, παρά μονάχα μου δίνει μία παράταση στη ζωή... Μία παράταση να σκαρφιστώ ένα καινούργιο ψέμα για να καθησυχάσω το αγρίμι της αγανάκτησης που κρύβω μέσα μου... Μεγάλωσα σε ένα μέρος που όλοι αγαπάνε το ψέμα, το λατρεύουν αλλά κανείς δεν αντιστέκεται σε αυτό.. Ούτε και εγώ και το έχω αποδεχτεί από καιρό...Στις δύσκολες στιγμές, εκεί που εύχεσαι να ανοίξει η γη να σε καταπιεί, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό για να γλιτώσω είναι να πω ένα ψεματάκι... Ένα αθώο μικρό ψέμα... Αλλά ποιος κρίνει πότε τα ψέματα είναι αθώα και πότε όχι;; Εγώ;; Εσύ;; Κανένας μας.. Όχι γιατί δε θέλουμε αλλά δε μπορούμε... Γεννήθηκα μέσα στην αγνότητα, μεγαλώνω μέσα στην υποκρισία, υποφέρω στο ψεύτικο βλέμμα, απεχθάνομαι το ψεύτικο χαμόγελο, ελπίζω στην αληθινή αγάπη.. Και όλα αυτά εκεί που το τέλος πλησιάζει, εκεί που τα πάντα καταρρέουν σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα.. Δεν επέλεξα το πως γεννήθηκα και το πως μεγάλωσα, αλλά θα επιλέξω το πως θα ζήσω και αυτό δε θα είναι σε ένα ψεύτικο, γυάλινο κόσμο αλλά σε μια πραγματικότητα όσο φριχτή και αν είναι...Το μίσησα το ψέμα, το σιχάθηκα... Και ξέρετε γιατί;; Γιατί το ψέμα έχει ταχύτητα, αλλά η αλήθεια έχει αντοχή...Να είμαι αληθινός στη δουλειά μου, στο λόγο μου και στο φίλο μου... Η επιθυμία μου μόλις πραγματοποιήθηκε.Έβγαλα τη μάσκα.. Σειρά σας τώρα...